> Wat zeg je tegen een achtjarig kind dat door zijn ouders/verzorgers dagelijks geslagen wordt, in een cultuur die loyaliteit aan familie super hoog heeft staan?
> Hoe reageer je op een zevenjarig kind dat voor zichzelf moet zorgen en er trots op is niemand nodig te hebben?
> Welk spel speel je met een nerveus timide meisje dat in elkaar gedoken zit, enkel fluistert en haar nagels bijt? Hoe vind je die tere balans tussen uitdaging en veiligheid? Waar kan ze het vertrouwen vandaan halen om tevoorschijn te komen in een omgeving die haar bestempeld als arm, raar en hiv positief?
Zomaar wat vragen die door mijn hoofd spookten toen ik ’s avonds in bed lag en nadacht over de therapiesessies van die dag.
Zowel mijn baan als die van Jan zijn zonder meer uitdagend te noemen. We werken met dezelfde collega’s, zien dezelfde kinderen, maar het werk dat we doen is totaal anders.
Dat is gaaf en geeft een mooie teamwork dynamiek tussen Jan en mij. We voelen ons gesetteld en gelukkig in Zambia en daar zijn we ontzettend dankbaar voor!
Leven in Afrika lijkt op een medaille. Aan de ene kant de immense nood, de trauma’s, de corruptie, de vervuiling, etc. Aan de andere kant de ontelbare sterren, de krekelgeluiden, de wijdse blauwe luchten, de geuren van houtvuurtjes, de rode zonsondergangen.
We voelen ons kwetsbaarder dan ooit in dit continent waar dood en leven gelijk opgaan. Maar daar tegenover staat ook dat we, met alle zintuigen open, ons zo levend voelen. Elke dag is anders en vraagt de inzet van al onze ervaringen, kennis en creativiteit.
Ik vind het lastig te omschrijven wat Afrika met je doet, merk ik. De enige optie om het te begrijpen is om een ticket te boeken en het te komen ervaren! 😉
Inmiddels is Juf Judith ook alweer een maand bij ons en redelijk gesetteld in haar eigen huis. Wat een zegen voor ons als gezin! Hierbij een filmpje van haar eerste week.
Jan is na zijn werk vaak met zijn handen in de aarde te vinden. Dagelijks eten we uit eigen moestuin; heerlijk! Ook het voltallige Mercy House team zal vanaf september twee hectare land gaat bewerken in de ochtenden. Doordat de donaties ieder jaar minder worden, is er een noodzaak ontstaan om meer zelfvoorzienend te worden als project. Een goede start in zelfvoorzienend worden is de dagelijkse voedselbehoefte van de 80 kinderen en het team. Er zal een hectare maïs worden aangeplant (dit blijft favoriet bij de kinderen en collega’s :)) en verschillende groenten. Een voorraad kippen mag gaan voorzien in eieren en vlees. Een mooie ontwikkeling die het team vervult van verwachting en trots. Het zou natuurlijk prachtig zijn als, dat wat Mercy House niet gebruikt, verkocht kan worden op de markt. Van dit geld kunnen dan weer salarissen betaald worden en andere kosten die Mercy House maakt. We zijn heel benieuwd hoe dit zal gaan lopen en zullen jullie op de hoogte houden!
Als laatste nog wat beelden die tekenend zijn voor ons leven hier. Een heel hartelijke groet en bedankt voor jullie meeleven en support!
De Vuurtjes in Afrika 🙂
Iedere dag stappen wij daarom vol goede (en soms geforceerde) moed uit bed en zetten we onze schouders onder een nieuwe dag vol prille vriendschappen en een verlangen naar een groter begrijpertje van deze cultuur. We zijn dankbaar voor die Ene gemeenschappelijke factor, waardoor het toch wel weer gemakkelijk is een hartsconnectie te maken. Wij houden van Jezus en willen met Hem en voor Hem leven in deze wereld. Onze Zambiaanse broers en zussen hebben hetzelfde verlangen. Samen eeuwenoude woorden lezen uit de bijbel en geïnspireerd raken door dezelfde verzen, gelezen door verschillende brillen. Het kan! Dat moet de (christelijke) burger toch moed geven?
En de kids? Die vinden het nog steeds erg leuk om hier te wonen. Ze zijn nu helemaal gewend aan de school waar ze iedere ochtend naar toe gaan, wat ook te merken is aan alle engelse liedjes die de hele dag door gezongen worden in huis. Ongelofelijk hoe snel de kids engels leren en (zonder angst om het fout te doen!) actief communiceren met iedereen! Ze balen er wel van dat ze niet op het ijs kunnen staan…
Van een echte structuur is nog geen sprake omdat onze dagen nog erg onregelmatig zijn. De ene dag gaan we kijken naar een huurhuis (half maart moeten we verhuizen), de volgende dag openen we een bankrekening en doen we een poging om een simkaart te registreren. Er is iedere dag wel iets dat onze aandacht behoeft. Gelukkig kijken we terug op drie redelijk relaxte weken. Het is niet overweldigend geweest (daar was ik een beetje bang voor) en 
Over onze kinderen gesproken; zij hebben het hier uitstekend naar hun zin! Iedere dag spelen ze in het zwembadje, ontleden ze allerlei insecten (ok, alleen David, de meiden kijken gillend toe) en worden er prille vriendschappen gesloten met verscheidene andere kinderen. Vanaf volgende week gaan ze iedere ochtend naar de pre-school op de OM basis. We hopen dat dat een erg leuke ervaring voor ze gaat zijn, waarin ze natuurlijk ook veel Engels zullen gaan oppikken.
