Blog

‘Wat is die lucht?’ vraagt Jan. ‘Oh, waarschijnlijk zijn de buren weer plastic aan het verbranden’ antwoord ik achteloos.

Het is alleen vreemd dat het vermeende vuurtje van de buren buiten niet te ruiken is. Binnenin ons huis is de lucht inmiddels niet meer te harden. Snel halen we alle stroom overal af. Maar waar komt die lucht vandaan? Twee weken geleden had Jan de laadregelaar van het solar -systeem in de keuken opgehangen. Dit zodat we beter zicht zouden hebben op geschikte wasmachine en stofzuiger momenten. En op deze stralende, zonnige, vroege ochtend, bubbelt het apparaat in kwestie. Ja, je leest het goed: het bubbelt en smelt! Terwijl alle knoppen uit staan! Met trillende handen trekt Jan er een aantal snoeren uit, biddend dat er geen grote blauwe vlam zal uitslaan en hij niet onder stroom zal komen te staan. 

Wat een geluk dat we thuis waren, anders had er binnen een paar uur geen huis meer gestaan!

Another day in the office in Zambia. Helaas is dit geen unieke gebeurtenis. De problemen met pompen en het solar systeem zijn werkelijk onuitputtelijk. Iedere keer gebeurd er wel weer iets waardoor we dagenlang geen stroom of water hebben. 

Vorige week pakte we onze koffers in, om een weekje op vakantie te gaan naar Lake Kariba. Juist op dat moment weigerde het solar systeem dienst, waardoor we de hele inhoud van de vriezer en koelkast bij vrienden in de vriezer moesten doen.

Ondanks deze nare start van de vakantie, zijn we er wel een week tussenuit geweest! En dat is ontzettend bijzonder, omdat we ruim een jaar niet weg konden. Dat dat nu eindelijk weer kon, doet een mens reflecteren op het afgelopen jaar…

We begonnen afgelopen jaar met een wonder; een werkvisum voor Roos! Maar voordat we maar een stap richting de opbouw van Elyada Center konden doen, brandde 80% van de Farm af. Niet veel later belandde Yaelle in een rolstoel. Maanden van pijn en onzekerheid volgden. Vervolgens brak ik, Roos, mijn arm en pols en kneusden mijn ribben zodanig, dat ik maanden uit de roulatie was. Nog steeds heb ik iedere dag pijn en kan ik sommige activiteiten zoals typen en groenten snijden maar met moeite doen. De dag voordat ik uit het gips mocht, verdraaide Jan zijn rug, wat resulteerde in 7 maanden pijn en heel, heel veel op bed liggen. Daar bovenop kregen we voor het eerst in 5 jaar te maken met financiële tekorten, wat een grote druk op ons en de Farm legde.

Daar komt de altijd aanwezige stress van leven in een andere cultuur bij. En de aansturing van de Farm, het aannemen en laten gaan van personeel en alles wat altijd maar kapot blijft gaan in dit land… Zoals vanmorgen een smeltend apparaat in onze keuken. Bij tijd en wijle was het gewoon teveel. 

Veel mensen hebben de afgelopen periode gevraagd of het niet beter is dat we terug komen naar Nederland, voorgoed, of voor bepaalde tijd, in verband met bovenstaande issues. En ondanks dat die vragen begrijpelijk zijn, is dit niet wat we wensen. Het afgelopen jaar heeft ons sterker gemaakt en ons overtuigd van de noodzaak om hier te blijven. 

Want ondanks alle tegenslag, is Elyada Center van de grond gekomen.  

We waren verre van sterk de afgelopen periode, maar met onze ‘paar broden en visjes’ heeft God iets groots gedaan. En daarom willen we hier blijven. We hebben zoveel geloof en verwachting voor de toekomst. Niet omdat wij het allemaal voor elkaar zullen boksen, maar omdat het zo duidelijk is dat God iets aan het doen is!

Waar gaan we ons mee bezig houden de komende periode?

Voor ons persoonlijk ligt er de lichamelijke uitdaging van fysiek sterker worden. Yaelle met haar voeten, ik met mijn pols en Jan met zijn rug. Verder werken we hard aan de PR (je vindt ons op Instagram en Facebook onder de naam @elyadacenterzambia) en bouwen we verder aan Elyada Center. De uitdagingen op de Farm zijn van andere orde…

De overheid heeft besloten het minimum salaris met 130% te verhogen vanaf a.s. augustus. Een verandering die zorgt voor veel ontslag op (boeren)bedrijven. Wij kunnen dit niet over ons hart verkrijgen en dus hebben we besloten om iedereen 50% te korten op hun uren. Niemand heeft daar een probleem mee, want ieder personeelslid gaat meer verdienen en hoeft daar maar de helft van de uren voor te draaien! Voor ons resulteert het echter in een enorme uitdaging. De Farm maakt nog steeds geen winst en we waren al aan het snijden gegaan in activiteiten die bijna niets opleveren, zoals de stop van de prachtige groentetuin, die nu volledig overwoekerd is (zie foto’s).

Nu moeten we nog meer gaan snijden en op andere vlakken juist gaan investeren om winst te kunnen gaan draaien. Een voorbeeld daarvan is de bouw van verrijdbare buitenhokken voor de vleeskippen.

Naast dat we de schouders onder de fondsenwerving zullen gaan zetten de komende periode, gaan we ook actief op zoek naar 1, liefst 2 (internationale) stellen die vrijwillig mee willen bouwen aan Elyada Center. Op deze manier hopen we de nabije toekomst van Elyada Center (waar de Farm nu onder valt) te borgen, en zelf niet leeg te lopen op alle uitdagingen die er voor ons staan. Overigens zijn we erg blij met Daliso, aangenomen als part-time Farm Manager en Part- Time counselor. 

Ik, Roos, heb een artikel geschreven over therapie met paarden voor het Tree of Life Blog. Mocht je het leuk vinden om te lezen, klik dan hier.

We danken iedereen voor de altijd aanwezige betrokkenheid en steun en hopen velen van jullie over een aantal maanden live te zien! Mochten er door deze blog vragen in je opkomen; stel ze gerust. We beantwoorden ze graag! En komt er iemand in je gedachten die met ons mee zou kunnen bouwen, stuur deze blog dan even door!

Dan rest ons nog wat mooie foto’s van bijzondere en gewone momenten van de afgelopen periode.

Heel hartelijke groet, Jan & Roze, Yaelle, Eloïse en David!

Van Werven Recycling doneerde genoeg geld om een tweede personeelshuisje te bouwen en de pomp te vervangen.

Samen met het team is Jan een dag naar een conferentie van Foundations for Farming gegaan in Mkusi. Dit was enorm samenbindend voor het team en erg inspirerend!

Onze twee grootste paarden kregen een nieuwe naam. Black Hawk (links) heet nu Boaz and V8 (rechts) heet nu Yakin.

We zijn zo blij dat het counselings gebouw nu helemaal af is, en we groepen kunnen ontvangen, zoals bijvoorbeeld deze groep counselors van een plaatselijke NGO.

Omdat we maar bruin water bleven houden, is het borehole eens flink doorgespoten!

Nou, dát is een zin die je niet graag horen wil! 

De dreiging tot opsluiting, op een blacklist komen én een enorme geldboete betalen, daar werd niet mee gedreigd naar ons toe, maar naar Roos haar ouders in hun laatste dagen in Zambia. Torenhoge stress bij ons, maar de ouwelui bleven redelijk relax, en dachten dat ‘de soep niet zo heet gegeten zou gaan worden als opgediend’.  

Maar wij kennen de verhalen van hoe heet die soep wel degelijk gegeten wordt, en weten hoe de gevangenissen er hier uit zien…Na vreselijk stressvolle dagen, werd op wonderlijke wijze, gratie verleend aan Roos haar ouders en ging onze hartslag weer in een normaal ritme slaan. 

Wat was er mis gegaan? 

De administratie was niet op orde. Er miste een stempeltje in hun paspoort, en dat had grote gevolgen. 

‘De boel op orde krijgen‘ is eigenlijk wel een goede samenvatting van de afgelopen maanden. Maar voordat we daar dieper op ingaan, hier eerst een leuk filmpje met allerlei interessante momenten uit de maand December.

Begin December kregen we de indruk dat God tegen ons zei we alle perzen moesten stoppen. Niet verder gaan, maar onze administratieve, financiële en praktische zaken op orde krijgen. And so we did. 

Al maanden hadden we 14 uur per dag geen stroom. Ontdooien van de vriezer, rotte melk, iedere avond kaarsen… Geen probleem voor een week of wat, maar het begon echt z’n tol te eisen. En daarom hebben we dankzij een kerstgift nieuwe batterijen kunnen kopen voor ons solarsysteem. Wat een heerlijkheid om je telefoon gewoon te kunnen opladen ’s avonds en een boekje te lezen bij lamplicht! Verder hebben we alle contracten met werknemers opnieuw geschreven en ingediend, iets wat al een jaar op onze ’to do’ lijst stond. We hebben een succesvolle fondsenwervingsactie op touw gezet voor Elyada Center. Stapels bonnetjes heeft Jan in ons administratie systeem ingevoerd. De belasting voor 2022 is geregeld en we hebben veel geklust aan ons huis (eindelijk tegels in de douche!), en aan het counselingscentrum. Dit laatste met de hulp van ons bezoek uit Nederland natuurlijk! 

De tijd met Roos haar ouders (6 weken) en broer (9 dagen) was fantastisch. Los van bovenstaand immigratie debacle, hebben we genoten van onze tijd met hen. De kinderen hebben alle aandacht opgezogen en eten nu bij iedere lunch weer hagelslag op hun brood 🙂 

Het is goed om de dingen meer op orde te hebben. Zoveel van wat hier gebeurd ligt buiten onze macht. Dus dat wat in onze macht ligt (so we think) moeten we gewoon geregeld hebben, om ruimte te hebben voor onverwachte tegenslagen en problemen. En daar hebben we dus hard aan gewerkt de afgelopen periode. Want onder boetes en gevangenisstraffen blijven wij niet zo kalm als Roos’ ouders… 🙂

Dit nieuwe jaar zetten we onze schouders onder het vergroten van onze draagkracht. Zo hebben we Daliso (32, ex-militair, verpleegkundige, counselor) aangenomen. Hij zal veel van Jans taken op de Farm over nemen en gaat het gezicht zijn van Elyada Center naar (overheids)instanties.

Ook hebben we ons aangesloten bij de Nederlandse stichting Tree of Life International. Een prachtige organisatie die qua visie volledig bij ons past. De kennis en contacten die zij in huis hebben, vergroten ons netwerk en slagkracht. Voortaan zullen onze giften ook via deze organisatie gaan lopen. Al onze supporters krijgen daar nog specifiek bericht over. 

Verder hebben we de data van ons verlof vast gezet (half juli – eind sept) en regelen we therapie voor onszelf en onze kinderen in die periode, om wat dieper in te gaan op stressvolle dingen die we hebben meegemaakt in de afgelopen 5 jaar.  We rennen geen sprint hier, maar lopen een marathon. Eentje die we graag nog jarenlang vol vitaliteit en kracht willen lopen. 

Op dit moment heeft Jan nog steeds erg veel last van zijn rug en zijn de issues in Roos haar pols en duim ook nog niet opgelost. Door onze draagkracht te vergroten, hopen en bidden we, dat de draaglast minder zwaar zal voelen en dit mag gaan bijdragen aan volledig herstel! Bidden jullie daarvoor mee? 

Oh, en laat je niet afschrikken door bovenstaand bijna-achter-de-tralies- verhaal hoor! We hebben ons lesje geleerd, en zowel Roos haar ouders, broer als wijzelf LOVE Zambia!! En aangezien we nu een gastenhuisje hebben op de Farm… just saying.. 😉 

Veel liefs, 

Jan & Roos

Yaelle, Eloise en David 

Hoi!

Even een kort bericht over de grootste fondsenwervings – actie die we ooit gedaan hebben!

We werven fondsen voor de inrichting van het counselingsgebouw en voor de salarissen van vier fulltime hulpverleners voor de komende twee jaar. In onderstaande flyer lees je alle informatie! Online delen van deze actie wordt enorm gewaardeerd, te meer omdat het een VERDUBBELINGSACTIE betreft; iedere euro wordt er dankzij NewSpring Development twee! Hoe gaaf?!

Als je de flyers hard-copy ergens wilt uitdelen, kunnen we je flyers toesturen; just let us know! Onderaan dit blog vind je tevens de flyer in PDF formaat.

Leuk weetje: op het moment van schrijven zitten we al op 25% van het benodigde bedrag! Help je mee? Maak je belastingaftrekbare gift over op NL44RABO 0129858498
t.n.v. Stichting NewSpring Foundation o.v.v. ‘Elyada Center Zambia’.

Enorm bedankt en een hartelijke groet uit Zambia!

Tijd voor een update uit Zambia!  Pop wat popcorn, want de meeste van de nieuwtjes kun je zien in onze filmpjes 🙂

Enkele dagen na ons laatste blog, terwijl we nietsvermoedend in de bush reden op weg naar het Mulungushi-meer, brandde 80% van de Farm in een paar uur af. Terwijl we strammig uit de auto stapten op onze vakantiebestemming, kwamen er op onze telefoon heel erg zwarte foto’s binnen gedruppeld. Een buurvrouw had juist deze hete, winderige dag besloten haar veld te branden en ondanks onze 5 meter firebreak, heeft haar vuur onze Farm kunnen aansteken.  

Drie jaar bodemverbetering, in een uur weggevaagd. De paddocks van de paarden en 2 km dripline weggesmolten in de intens hitte. Het is echt een wonder dat alle mensen, dieren en gebouwen nog overeind staan. Ons personeel (Toevallig die dag 14 man i.p.v. de gebruikelijke 4..) en de buren hebben keihard gewerkt om te redden wat er te redden viel. 

Jan had juist twee weken daarvoor de eerste worm ontdekt in de bodem. Iets wat hij met grote vreugde deelde, omdat de grond totaal levenloos was toen we hier begonnen. 

Dankzij giften kunnen we al het materiële goed vervangen (waarvoor dank!), maar die miljoenen beestjes in de bodem.. die waren onvervangbaar. 

Half in / uit de auto, besloten we niet terug te gaan naar Kabwe, omdat we er op dat moment tóch niets meer aan konden veranderen. Een kleine week later kwamen we aan op een zwartgeblakerde Farm en maakte we dit filmpje:

Achteraf is het interessant om te zien hoe onze schok en frustratie binnen een paar dagen al omsloeg in ‘Ok, wat is het plan?’. We zetten onze schouders er weer onder en gaan door. ‘Het is wat het is’, is hier een veelgehoorde uitspraak. Ook wij gebruiken die frase vaker en vaker. We laten ons niet ontmoedigen. God heeft een plan en daar moeten we op vertrouwen.

Een dikke week later maakten we een volgend filmpje. Boordevol nieuwtjes over het wel en wee op de Farm!

Jan is helaas begin september door zijn rug gegaan door een cementzak van 50kg nét even verkeerd te tillen. Tot op heden kan hij alleen wandelen en liggen. Staan en zitten is te pijnlijk. Erg frustrerend als je veel wilt doen, maar verplicht op je bed moet liggen. 

In onderstaande vlog verteld Jan daar wat over, terwijl hij ook laat zien hoe ver het is met de bouw van het counseling gebouw. 

De komende tijd gaat onze focus liggen op het afmaken van het counseling gebouw, en op fondsenwerving voor salarissen van hulpverleners. Elyada Farm maakt helaas nog geen winst waarmee die salarissen betaald kunnen worden. Het spreekt voor zich dat we hier verandering in proberen aan te brengen. Maar omdat iedere opschaling weer investeren betekend, gaat het allemaal niet zo snel. 

Daarom hebben we besloten om voor vier hulpverleners twee jaar lang fondsen te werven. Binnenkort hoor je daar meer over! 

Al met al zijn we lekker bezig op de Farm, met de homescholing en gaan er ook de nodige uurtjes zitten in fysiotherapie, tientallen oefeningen en rust voor Jan, Roos en Yaelle. De kinderen hebben ook flink nare virusjes doorgemaakt de afgelopen weken.

David moest daarvoor zelfs even opgenomen worden in het ziekenhuis omdat hij in rap tempo aan het uitdrogen was. De kids zijn er allemaal nog wiebelig en zwakjes van, dus we doen het rustig aan en zien vol vertrouwen uit naar gezondere tijden!

“Vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met mijn volmaakte (niet gebroken*) rechterhand.” Jesaja 41:10 

*Toevoeging uit eigen koker

Lieve mensen in Nederland,

In dit blog willen we getuigen van Gods steun o.a. door jullie heen. Sinds we begonnen zijn met het leggen van de fundamenten voor Elyada Center, hebben we met aardig wat tegenslag te maken gehad. Financieel zaten we voor het eerst in 5 jaar in zwaarder weer, en onze lichamelijke gezondheid gaat de laatste tijd ook niet over rozen. In dit blog willen we jullie updaten op beide gebieden. En niet te vergeten; in ‘De KiDsCoRnEr’, aan het einde van deze blog, schrijven de kinderen ook allemaal een stukje!

Counselingsruimte en visievorming Elyada Center 

Iedere dag werken er 5 mannen aan de bouw van de counselingsruimte, wc, douche en kamertje. De hele bouw is bekostigd vanuit Nederland! Maar mocht je nog graag iets willen bijdragen; de inrichting (tafels/ stoelen/ etc.) en de tuin (aanplanten van bomen, struiken en mooie bloemen) kunnen nog gesponsord worden! 🙂

De speurtocht naar de juiste mensen is begonnen. We voeren sollicitatie gesprekken met potentiële Zambiaanse counselors en hebben (een groot en licht!) kantoor in de sloppenwijk Makalulu aangeboden gekregen, om sessies in te mogen geven. Dit is een antwoord op gebed, omdat we niet iedereen naar onze Farm kunnen en willen halen.

In januari komt er een Zambiaanse jongeman een aantal maanden proefdraaien als officiële eerste medewerker van Elyada Center. Als alles goed gaat, gaat hij de trekker zijn van het Center en naar buiten treden richting allerlei plaatselijke overheidsinstanties, NGO’s en ministries.

We bruisen van de ideeën, maar we ervaren heel sterk dat wij niet de gezichten moeten zijn van Elyada Center. Onze taak gaat het aanmoedigen en sturen van onze Zambiaanse collega’s zijn.

Het is meer dan duidelijk dat veel bedieningen en NGO’s in Kabwe zitten te springen om goede counselors. Een veel gehoord probleem is dat, als er al een counselor beschikbaar is, de counseling vaak eenrichtingsverkeer is. Men hoort zichzelf graag (s)preken.. De client kan zijn of haar verhaal niet kwijt, of geeft er een slap aftreksel van en gaat vervolgens naar huis met stapels adviezen en bijbelteksten. 

Een ander veel voorkomend probleem is dat mensen met een Social Work opleiding zich heel snel ‘te goed’ vinden om naast een arm en ongeschoold persoon te zitten. Laat staan dat ze op bezoek gaan naar de hutjes van hun cliënten. Erg verdrietig dat trots en en gebrek aan liefde deze mensen verhinderd hun roeping te vervullen. 

Bidden jullie mee dat we de juiste mensen, met het juiste hart en talenten zullen vinden om Elyada Center van de grond te krijgen?

Persoonlijk nieuws 

Met Yaelle’s ziekte van Sever gaat het met ups en downs. Soms is er ineens een dag dat het niet lukt om te staan en halen we met een zwaar hart de rolstoel van de veranda. Op andere dagen kan ze stukjes rennen. Ze kan nog steeds geen lange stukken lopen (langer dan 5 minuten gaat niet), dus we zijn er voorlopig nog niet.

Met Roos haar arm gaat het ook nog niet heel denderend. Een frozen shoulder, een stijve elleboog een een pols die er niet goed uitziet, houden ons erg bezig. De röntgenfoto’s laten zien dat er een verschuiving in de pols heeft plaatsgevonden door de val. Dit resulteert in een visuele kniek, zwelling, pijn en belabberde mobiliteit. Volgens de ‘thirth opinion’ dokter had alles anders in het gips gemoeten en is het nu te laat voor een operatie. ‘Agressieve fysiotherapie’ is het advies. We doen dagelijks honderden oefeningen en vragen jullie mee te bidden voor een wonderbaarlijk herstel. Ook proberen we de juiste specialist in NL te vinden, die op afstand mee kan kijken en advies geven. Dit is tot op heden niet gelukt. 

Qua persoonlijke financiën zijn we er nog niet helemaal. In ons vorige blog deelde we over het gat dat ontstaan is. Het goede nieuws is dat dit gat met 50% gedicht is. Als je wilt helpen met de andere 50% te dichten, klik dan hier. 

Ondanks deze uitdagingen in ons dagelijks leven, hebben we veel goede dagen. Wederom gaat niet alles zoals wij gepland hadden en moeten we weer verder leren loslaten en vertrouwen hebben in het proces en vooral Degene die het proces aanstuurt.

Vrijwilligers WELKOM vanaf Februari 2023!

We hebben een lijst met vacatures gemaakt, of eigenlijk taken die opgepakt kunnen worden door één of meerdere enthousiaste vrijwilliger(s) vanaf februari 2023. Doorsturen en delen van deze lijst wordt gewaardeerd! 🙂 

>> KiDs CoRnEr <<

Hallo mensen in Nederland,

Waar moet ik beginnen? Ik zit nu in groep 7 , maar alleen spelling is nog in groep 6. Dat probeer ik in te halen in mijn vrije tijd. Dat hoeft niet van mama, maar ik wil het zelf. Met school hebben we het over beroepen. Ik denk dat ik later paardrij-instructrice, archeoloog of grafisch ontwerper wil worden. Of misschien dierenarts. Ik weet het nog niet zeker. Ik heb mijn typecursus gehaald met 142 aanslagen per minuut, met 3% fout. Goed he? De laatste tijd heb ik veel zin in kleuren en dingen versieren. Ik kan nu ook weer lopen en een piepklein beetje rennen. Dat vind ik heel fijn. Ik kan bijna niet geloven dat ik 2 maanden in de rolstoel heb gezeten. We hadden weer een nestje van 4 kittens. 3 kittens zijn naar andere eigenaren gegaan deze week. Dat vond ik best moeilijk, maar gelukkig houden we er 1, die noemen we Ruby. Liefs Yaelle 

Hoi mensen in Nederland,

Ik ben Eloise en ik ben erg verlegen om dit te schrijven, maar het moet van mama. Ik ben de laatste tijd heel druk. Druk met een tuintje maken omdat ik geld wil verdienen. We zaaien sweet corn en papa en mama gaan dat kopen. Ik ben heel veel bezig geweest met de grond verbeteren; hakken, gras weghalen, compost erin, water erop. Dat soort dingen. Met school gaat het goed. Ik ben al heel ver met rekenen, maar met spelling zit ik nog in groep 4. Stom he? Ik wordt steeds beter in Nederlands en Engels lezen. Met Gather ‘Round leer ik heel veel over Europa. Ik zou graag toerist zijn in Duitsland. En we leren ook over allemaal beroepen. Ik denk dat ik juf wil worden of nagels wil lakken van mezelf en anderen mensen. Ik heb drie hele goede vriendinnen: Faya, Theresa en Jenny. Dat was het! Groetjes Eloise 

Hoi, hier is David. Ik werk veel in de tuin. Hakken, gras weghalen. Ik verzamel ook dozen vol met hout. Kleine takjes om de fik aan te steken en grote die ik met een bijl hak. Maar dat mag niet meer van mama, want ik moet eerst een bril voor de veiligheid voor mijn ogen kopen. Ik hoef bijna geen school te doen, want het is echt te makkelijk. Lezen, schrijven en rekenen en dat is alles. Ik vind het best leuk. Ik vind met de buren spelen op het piratenschip ook erg leuk. Ik ben al in level 24 van Hay day en mama nog maar in level 5. Gek he? Groetjes van David 

Wat een avontuur waar wij, samen met jullie, middenin zitten! Wij zijn geen bijzondere mensen. Sterker nog, we mankeren aan alle kanten wat op het moment, haha! Maar in onze zwakheid is Hij sterk. Hij ondersteund ons met zijn heilrijke rechterhand, en dat is toch wel écht een belangrijke hand, kan de schrijver van dit blog je vertellen! 😉 

Veel liefs uit Kabwe van alle Vuurtjes!

Hier volgen nog wat random foto’s van de afgelopen weken:

Als iets een thema is in ons leven momenteel, dan is het vragen om hulp. En o my… wat is dat moeilijk! Misschien heb je via social media gezien of gelezen dat Yaelle op dit moment in een rolstoel zit en ik (Roos) in het gips? 

Een maand geleden is bij Yaelle de ziekte van Sever vastgesteld. Wat kort gezegd neerkomt op botten die sneller groeien dan de pezen door een groeispurt. Hierdoor ontstaat er veel spanning en een ontsteking in de schijf in haar hielen. Deze pijn maakt het haar (nu al meer dan een maand!) onmogelijk te staan of te lopen. Gelukkig konden we van iemand een rolstoel lenen, waardoor Yaelle een stuk mobieler is geworden in ons huis. Rondrijden op de Farm is een uitdaging van andere orde. Yaelle krijgt speciale zolen, we tapen haar voeten in en zijn bezig een spalk te laten maken, die ervoor zorgt dat ze bepaalde bewegingen niet meer kan maken, zodat de ontsteking en pijn afneemt. In Nederland zouden de artsen niet heel veel meer voor haar kunnen doen dan hier. Ondanks dat het moeilijk is voor ons outdoor meisje om zoveel stil te zitten, probeert ze zich nu bezig te houden met boeken, knutselwerkjes, puppies, kittens en paardrijden. 

Voor ons als ouders is het moeilijk om ons actiefste kind in een rolstoel te zien zitten. We maken ons soms best zorgen over de toekomst. Gelukkig gaat deze ziekte altijd over zodra een kind uitgegroeid is. Maar wij hopen en bidden dat dit geen proces van jaren gaat zijn, maar hooguit van maanden. Bidden jullie mee? Yaelle vindt het leuk om e-mailtjes te krijgen, dus stuur gerust een bericht naar: yaellevanvuuren[at]gmail.com.

De tweede persoon, die tot haar grote ergernis, veel om hulp moet vragen, ben ikzelf… Al galopperend in het weiland, braken de singelstoten van het zadel, waardoor het paard van de schrik een enorme bok gaf; het zadel en ik vlogen vervolgens door de lucht. Ik landde met een misselijkmakende klap op mijn ribbenkast en arm. Ik zag direct aan de vorm van mijn arm dat het mis was. En inderdaad, mijn arm bleek op 3 plekken gebroken, inclusief een gecompliceerde polsbreuk. Een potje open draaien, een wortel snijden, een pan optillen, auto rijden, etc.: de simpelste dingen zijn onmogelijk met een arm in het gips. Gelukkig kwam onze huishoudelijke hulp na maanden afwezigheid precies op tijd terug om ons te helpen met schoonmaken, koken en de was doen. Wat een zegen! Net als technologie: dit blog heb ik grotendeels gedicteerd 🙂

Om hulp vragen: wat maakt dat zo moeilijk? Is dat het toegeven dat je het zelf niet kunt? Afhankelijk zijn? Of is het simpelweg gezegender te geven dan te ontvangen? Hoe het ook zij, om hulp vragen is niet onze sterkste kant. Ondanks dat we nu ruim vier jaar van support leven! Daarom is het ook dat we met enige schroom onze support-situatie onder je aandacht willen brengen. De afgelopen tijd is de Kwacha (de munt in Zambia) relatief sterk geworden en is onze koopkracht daardoor in een jaar tijd met 30% achteruit gegaan. Ook ging in de afgelopen jaren een deel van ons support en spaargeld naar de verdere ontwikkeling van de Farm. Dit geld gebruikten we deels voor het betalen van salarissen, maar met name voor uitbreidingen qua dieren, planten of bouwprojecten. Dat ging steeds prima, maar nu niet meer.

We willen graag investeren in het bouwen van functionele ruimtes die we nodig hebben voor opzetten van het therapiedeel van ons werk. Momenteel hebben we niet de financiële middelen om dit te doen en zijn onze persoonlijke financiën krap. Waar het kort gezegd op neerkomt is dat ons maandelijks support met €250,- omhoog moet, en dat we een eenmalig gift nodig hebben van €3796,- voor de bouw van een toilet, douche en nabesprekingsruimte voor de counselingssessies.

Dus, mocht je al langere tijd overwegen om ons financieel te steunen, dan zou nu een goed moment zijn. Of ken je mensen die zich kunnen vinden in onze visie en werkwijze en durf je het aan ons project en onze vraag om financiële hulp onder hun aandacht te brengen? Graag! Lijkt het jou wat om een actie op touw te zetten, laat het ons weten. Wij brainstormen graag mee op afstand, gebroken arm of niet! 😉

Op de farm gaat het goed. Natuurlijk zijn er genoeg uitdagingen en de vooruitgang gaat ons veel te langzaam, maar we gaan vooruit! De activiteiten voor Elyada Center staan op een pitje dat momenteel uitstaat, door de lichamelijke uitdagingen die we nu voorrang geven. Vanaf half augustus staan er echter weer mooie dingen gepland, maar daarover meer in ons volgende blog!

Hierbij nog wat foto’s van de afgelopen tijd van de Farm en van ons gezinsleven. Heel hartelijke groet uit het koude Zambia en een fijne zomervakantie gewenst!

De Vuurtjes

PS1: Laat je het weten als je ons maandelijks gaat ondersteunen of een eenmalige gift geeft? Wij kunnen dit namelijk niet zien en vinden het wel fijn je te bedanken! 

PS2: Thera, onze vrijwilliger die ontzettend veel werk verzet heeft met de paarden en veel opgetrokken heeft met onze kids, vertrekt over 3 weken alweer. Er is dus vanaf september weer ruimte voor een nieuwe vrijwilliger! Neem gerust contact op voor meer informatie!

Lieve mensen, hier weer een update uit Zambia. Terwijl er ongelofelijk veel gebeurd in de wereld, ver weg en dichtbij, vertrokken wij, zomaar uit al dat tumult. In een tot de nok volgestouwde auto met daktent erop, in onze eigen bubbel, naar het zuiden. Een 4×4 road-trip door Zuidelijk Afrika; een droom die we al jaren koesteren. 

En dat voelt gek, om zomaar te verdwijnen uit al die zorgen en problemen. De wereld te laten voor wat het is. Het schuldgevoel werd natuurlijk wel wat getemperd door onze hoofdreden om het land te verlaten: de aanvraag van Roos haar werkvergunning. Maar met wegglijden van de kilometers, lieten we ook ons schuldgevoel achter. We hadden nauwelijks internet (alleen in grote steden), konden geen nieuws lezen. De grootse ‘problemen’ van de dag waren: ‘Wat gaan we eten?’ en ‘Waar gaan we slapen?’ (En die van Eloise ‘Wat is het toetje?’;))

Hoe verder weg we reden, hoe letterlijker we alles achter lieten en alleen maar leefden in het hier en nu, en een beetje morgen. Die letterlijke afstand van de Farm was de break die we zo hard nodig hadden. Zodra we aan de terugweg begonnen (vanuit Kaapstad), gingen onze ‘Farm motoren’ ook weer aan. We voerden weer gesprekken over wat we anders gingen doen bij terugkomst en waar we denken dat God ons heenleidt voor de komende periode. 

In totaal hebben 8500KM gereden door Zambia, Namibië, Zuid-Afrika en Botswana heen. Geen enkele keer hadden we autopech of een lekke band. We hebben zoveel prachtige natuur gezien, geroken en gehoord. De stilte in Namibië is werkelijk met niets te vergelijken.

David was al maanden aan het trainen om de Tafelberg te kunnen beklimmen en heeft dit dan ook als snelste van de hele groep gedaan! 

Als je de kinderen vraagt wat ze het leukste vonden, zullen ze antwoorden: ‘De zee, strand, schelpen, fikkies steken, (zand) bergen beklimmen, olifanten bekijken en de gekke maaltijden die we soms aten’ (we aten soms echt bij elkaar geraapt blikvoer met wat couscous erdoorheen haha!).

Na een kleine 5 weken was het ook lang genoeg geweest en verlangden we allemaal naar ons huis, bed en vrienden. Gerjonne, onze vrijwilliger en ons vaste team, hebben goed voor de Farm en de dieren gezorgd. Het was fijn om hen allemaal weer te zien, en vlogen direct in versnelling 5, zoals dat vaak gaat na een vakantie. 

We hebben afscheid genomen van Gerjonne. Ze gaat met een vol hart en een hele hoop nieuwe ervaringen en vriendschappen weer naar Nederland. We zijn dankbaar voor alles wat ze heeft gedaan en de gezelligheid die het ook bracht in ons gezin. We wensen je het allerbeste toe Gerrie! 

Een paar dagen voor Gerjonne’s vertrek kwam Thera, Roos haar nichtje aan. Zij zal de komende 2,5 maand veel tijd doorbrengen bij de paarden, met onze kinderen en gewoon lekker praktisch aan de slag op de Farm. Want daar is genoeg te doen voor nog 10 vrijwilligers!*

Al met al, zijn we enorm dankbaar voor de vakantie die we hebben gehad en het prachtige continent waar we op wonen! We hebben zin om onze schouders weer onder de missie te zetten en zien uit naar wat er allemaal gaat gebeuren de komende periode! We will keep you posted!

Heel veel liefs van alle Vuurtjes

* Ken jij iemand met 2 rechterhanden, een rijbewijs en een avontuurlijke geest? Wij zoeken een nieuwe vrijwilliger voor ongeveer 6 maanden die vanaf het najaar bij ons aan de slag kan gaan met het bouwen van een gastenhuisje / dierenhokken / aanleggen van elektriciteit en eventueel het aansturen van locale mensen. Ken jij zo’n handige Harrie die wel oren heeft naar een nieuwe culturele ervaring in het prachtige Zambia? Laat hem of haar contact met ons opnemen voor verdere informatie.

In de voorgaande blogs hebben we met jullie gedeeld hoe we door een intensieve periode heen gingen de afgelopen maanden. 

Die maanden voelden als harde tegenwind. Je loopt, maar moet alles op alles zetten om vooruit te komen. Het is oncomfortabel, het verzuurd je spieren en test je uithoudingsvermogen. En als het lang duurt test het vooral je karakter. 

Uit welk hout je bent gesneden komt echt naar voren onder druk en langdurige stress. Nu zou ik graag de loftrompet steken over hoe Jan en ik onze kiezen op elkaar hebben gezet, en met een vastberaden blik en zekere pas, de afgelopen maanden tegen de wind in hebben gelopen…

De realiteit zag er wat minder stoer uit 🙂 Stukje lopen, klagen, in elkaar zakken, ons achteruit laten waaien, uitgeput zijn, jezelf oprapen, weer een stuk lopen en nog wat meer klagen. Ja, we hebben doorgezet (Jeej!), maar hebben ook ervaren hoe hard we God nodig hadden en hoe zwak we zelf eigenlijk zijn. 

Ineens, zonder waarschuwing of duidelijke redenen, nam de tegenwind een maand geleden af. Alsof we een hoekje omliepen en ineens in de luwte van een muur stonden. Hijgend en dizzy. De stilte suisde in onze oren. We konden op adem komen! 

De Farm productie steeg langzaam, de verkoop nam weer toe, ziektes verdwenen. Nieuwe structuren (we hebben personeel wat heen en weer geschoven) werpen zijn vruchten af in effectiviteit. Na een aantal weken, waren we verbaasd dat we nog steeds die luwte ervaarden. En stiekem ook bang, dat de stortvloed aan wind en tegenslag ineens terug zou komen. 

Je kunt je onze dankbaarheid voorstellen dat we op dit moment nog steeds in de luwte zijn! Problemen en uitdagingen komen in een behapbaar tempo. Er is tijd om buitenritten te maken met de paarden en Jan krijgt regelmatig rijles van mij, zodat we samen kunnen gaan rijden binnenkort. Ook krijgen we ineens aanvragen voor teamtrainingen en individuele counselings-sessies vanuit verschillende hoeken. Al met al, vinden er volop ontwikkelingen plaats op de Farm, in ons huis en ons gezin. We zijn niet constant meer aan struikelen en overleven in de tegenwind, maar we kunnen ons, met ruimte in ons hart en hoofd, op de toekomst richten. 

Dat is ook de reden dat we hebben besloten dat het nu tijd is om een werkvisum voor mij aan te vragen. Ik ga eigenlijk nu pas buitenshuis aan het werk, en dat is strafbaar zonder werkvergunning. Voor deze aanvraag moeten we het land uit, net zo lang tot het visum wordt toegewezen. Omdat Gerjonne, onze vrijwilligster, nog tot eind Mei bij ons is, en de paarden bij haar in goede handen zijn, hebben we besloten om onze vrienden in Zuid Afrika te gaan bezoeken, terwijl de aanvraag loopt. 

We gaan 4 weken trekken met onze daktent;  7500 km rijden door de woestijn (Namibië) en langs de zee. Een ontspannende vakantie zal het waarschijnlijk niet zijn, maar we hopen op een prachtige ervaring voor ons en onze kinderen en een heerlijk weerzien met onze vrienden in Kaapstad. 

Vanuit de luwte het land uit. We hopen en bidden dat we na onze reis weer terug het land in kunnen, met een werkvisum voor mij rijker! 

We will keep you posted! 

Heel veel liefs van ons

P.S. volg je ons al op @elyadafarm op IG en FB? Gerjonne maakt daar bijna dagelijks prachtige content van de farm, de dieren en alle ontwikkelingen. Een voorbeeld hiervan is dit korte filmpje over rotatie grazen en foto’s van al het moois om de Farm:

Lieve mensen in Nederland, 

Er zijn alweer 2 maanden voorbij gevlogen sinds ons laatste bericht, dus hoog tijd voor een update van wat er zoal speelt hier in het verre Zambia! 

Het hoogtepunt van de afgelopen maanden was natuurlijk het bezoek van mijn (Roos) ouders. Omdat ze een maand meegedraaid hebben op de Farm, hebben zij van dichtbij ons leven meegemaakt. Dat heeft best wel indruk gemaakt en daarover schrijven ze in het einde van dit blog iets. 

‘Gaat lekker bij jullie Roos!’, is een bericht dat ik nu meerdere keren heb gekregen nadat onze vrijwilliger, Gerjonne, onze social media nieuw leven ingeblazen heeft. En inderdaad, alles groeit en bloeit en is heerlijk groen. Hoe we de andere kant van ons leven in beeld kunnen brengen op social media vinden we een lastige vraag waar we nog zoekende in zijn.

Want eerlijk is eerlijk, het waren wederom pittige maanden, met dagen vol moedeloosheid en een hoop stress. Dag in dag uit brandjes blussen, van probleem naar probleem rennen, redden wat er nog te redden valt. Zo kwamen met de regens bijvoorbeeld ook de ziektes. We zijn schapen, kippen en een hele hoop groenten verloren. In januari was onze verkoopflyer zo goed als leeg, waardoor de inkomsten een diep dal hebben bereikt. 

Een half jaar geleden zagen we onszelf begin 2022 totaal ergens anders staan:

• Financiële groei zet door, met de winst worden de eerste counselors aangenomen.
• Farm draait nagenoeg zonder Jan.
• Roos kan part-time gaan werken 
• Counseling vind plaats met de paarden.

De realiteit is: 

• Nog nooit is het financieel zo slecht gegaan. 
• Jan heeft de hele leiding van de Farm weer op zich genomen en is het team (weer!) aan het trainen. 
• Jan werkt klokje rond, dus Roos houdt zich ‘alleen’ bezig met het huishouden, de homeschooling, koken en de kinderen naar sport / muziek en speelafspraakjes rijden.
• Er vindt geen counseling met paarden plaats. 

En dat betekend, (weer) verwachtingen bijstellen. Weer OK zijn met waar we nu zijn en vertrouwen hebben in Gods timing. En dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Een opsteker in deze tijd was het personeelsfeest, waar we dit filmpje van hebben gemaakt:

Wat een prachtige mensen! Ook al lopen de dingen in de verste verte niet hoe wij willen dat ze lopen; er gebeuren ook mooie dingen! Een voorbeeld daarvan is de komst van 2 grote Appaloosa ruinen. Gedoneerd door een jonge vrouw die zelf, na haar studie, therapie met paarden wil gaan geven aan getraumatiseerde kinderen. Zo mooi hoe God dit geregeld heeft voor alle partijen! 

Hierbij een stukje tekst uit het verslag van Aad en Johanna Bos:

Na de nodige stress van een vlucht die omgezet was, kwamen we op 31 december écht aan op Elyada Farm. We vielen direct met onze neus in de drukte van een personeelsfeest, wat natuurlijk erg leuk was. We zagen de gezinnen met kinderen, die blij zijn dat ze voor Elyada Farm mogen werken. Wat mooi om nu met eigen ogen te zien wat Roos en Jan, met hun team, hebben opgezet in zo’n korte tijd! 

Het was ook goed om de frustraties mee te maken die er kunnen zijn wanneer zaken anders lopen dan verwacht. Bijvoorbeeld omdat de materialen niet geleverd kunnen worden of dat er een aantal kippen ineens dood gingen of schapen die zo ziek waren dat ze afgemaakt moesten worden (..) 

We vonden het mooi om te zien hoe onze kleinkinderen opgroeien. Geen prestatiedruk en achterstanden inhalen, wat de kinderen in Nederland meemaken, maar één op één les, inspelend op het niveau en de interesses.  De kinderen zijn eigenlijk net als plantjes, die spelenderwijs kunnen groeien in de veiligheid van het gezin. Het kan zijn dat zij het moeilijk gaan krijgen om aansluiting te vinden wanneer ze weer in Nederland zijn. Maar we hebben vertrouwen in hun ‘stevige worteling’, en dan kunnen jonge bomen heel wat hebben en vallen ze niet, bij de eerste en beste storm, om.

We hebben genoten van onze tijd in Zambia, de schitterende natuur en de mooie mensen. Maar we hebben ook een moeilijke kant aan het leven van Jan en Roos ervaren. Het altijd maar afscheid nemen is er daar één van. We hebben gezien hoe zwaar en eenzaam het soms kan zijn voor ze. Hoe ze dagelijks geconfronteerd worden met de grote verschillen tussen arm en rijk, hoe flexibel ze moeten zijn en hoe ze familie en goede vrienden uit Nederland missen. Aan deze tekst moesten we vaak denken toen we in Zambia waren: “Vertrouw op de Heer en doe het goede, bewoon het land en leef er veilig. Zoek je geluk bij de Heer (niet bij mensen dus), Hij zál geven wat je hart verlangt. Leg je leven in handen van de Heer, vertrouw op Hem, Hij zal het maken!’

Hartelijke groet, inmiddels weer vanuit Nederland! Aad en Johanna Bos

Het spreekt voor zich dat we genoten hebben van de tijd met Aad en Johanna. Niet alleen hebben we nu horren in ons huis (bedankt pap!!), we hebben ook echt onze ziel kunnen ophalen aan de lange koffiemomenten en natafelen na iedere maaltijd. 

Hierbij nog wat foto’s van die tijd en een vlog met allerlei indrukken van de afgelopen 2 maanden. 

https://youtu.be/pgVcXz7EROg

Bedankt voor jullie meeleven, gebeden en support. It means so so much to us! 

Much love,

Jan, Roze & kids 

Een paar dagen terug hebben wij op een locale kerstmarkt passievruchten verkocht. Helaas niet afkomstig van onze Farm, maar wel vóór onze Farm. Ons enige doel; geld verdienen. 

En daar sta je dan. Drie man sterk, plus een aantal kleverige (er werden ook suikerspinnen verkocht), bezwete kinderen. De hele dag. In 45 graden Celsius. En ja, we hebben goed verkocht. Voor Zambiaanse begrippen hebben we bijna een maandsalaris verdiend! 

35 hele euro’s.

Daar kunnen de paarden een week brokken van eten…

Wij leven in twee economieën. Eén waarin we soms uit-eten gaan en naar een zwembad en er in één dag een Zambiaans maandsalaris doorheen jagen. En één waarin we met 3 man een hele dag passievrucht staan te verkopen en blij zijn met 35 euro winst. 

Iedere dag zijn we ons bewust van die bizarre ongelijkheid tussen de twee werelden die elkaar constant raken. Onze Farm-manager moet rond komen van 55 Euro per maand. Maar hij betaald hetzelfde als wij voor zijn boodschappen. Behalve dat hij dus geen geld heeft voor WC papier, voor melk, voor fruit, voor tandpasta, voor maandverband voor zijn vrouw en luiers voor zijn baby. Dingen die wij toch echt wel classificeren als ‘eerste levensbehoefte’. 

Maar ook bouwmaterialen, meubels en keukenspullen hebben vergelijkbare prijzen als in Nederland. Voor ons is dit geen probleem omdat wij een ‘Nederlands salaris’ hebben. Maar voor onze Zambiaanse vrienden is dit een constante uitdaging. Ja, de baan bij ons helpt. Geen twijfel over mogelijk. De kinderen van al onze werknemers kunnen naar school. Er zit een dak op hun huis, en soms zelfs een echte deur, i.p.v. een gordijn, voor de ingang van hun (modder)huisje. Ook is iedereen apetrots op het feit dat ze een baan hebben en genieten ze hierdoor aanzien in hun community.

Met Kerst vieren we dat Jezus naar deze aarde is gekomen en op een plek kwam die verre van ideaal was. De levensomstandigheden van onze werknemers zijn verre van ideaal. Mijn hart is verre van ideaal. Maar Jezus komt. Hij verbindt zich met chaos, met armoede, met gebrek, met verwarring, met onrecht. Hij verbind zich met jou, met mij en met onze Zambiaanse broers en zussen. Hij komt. En blijft. 

En dan, vanuit die verbinding, zetten we één stapje vooruit. Eén stapje. Geen 100. Geen 10. Eén stapje. Samen met Hem. Een hart dat iets minder druk met overleven is. Een huwelijk waar iets meer liefde en respect is. Een maag die iets voller is. Een huis dat iets steviger is. Kinderen die iets beter gekleed gaan. Een telefoon mét beltegoed. Iets meer ruimte om te ademen. Iets meer rust in ons hart. Die ene stap ziet er voor iedereen anders uit. 

Jezus kwam om jouw en mij Leven te geven. Het maakt niet uit wat ons startpunt is. We wensen iedereen die ene stap met Hem deze Kerst.

Bedankt dat jullie ons zo trouw supporten en het mogelijk maken dat wij naast de mensen hier mogen staan en mét hen stapjes vooruit mogen doen, ieder vanuit ons eigen (verre van ideale) startpunt! 

Graag attenderen we jullie op onze Sponsor-Een-Paard Actie! Bekijk onderstaand filmpje om (nooit eerder vertoond!) beeldmateriaal te zien van meer dan 5 jaar geleden. En bekijk hoe die droom nu werkelijkheid aan het worden is. Delen in je netwerk wordt super gewaardeerd!

Onze paarden zijn co-therapeuten in de counselingsessies die plaats vinden op Elyada Farm. Op dit moment stopt (vrijwilliger) Gerjonne veel uur in de training van de paarden en beginnen de counselings-aanvragen binnen te druppelen. Omdat we ons richten op de arme mensen (de bovenklasse gaat naar Lusaka voor therapie), gaan we hier geen geld mee verdienen. Sterker nog; paarden houden kost een hoop geld. Door een paard te sponsoren, verlicht dit de financiële druk op Elyada Farm. Daarnaast is het natuurlijk een ontzettend gaaf idee, dat dankzij jouw financiën, deze specifieke vorm van therapie aangeboden kan worden in Zambia, of all places! 

Als laatste hebben we nog een heel leuk vlog (al zeggen we het zelf :)) in elkaar geknutseld van de afgelopen tijd: 

Dat was het voor nu! Tijd voor het eten van een paar heerlijke passievruchten die over zijn gebleven 🙂 Een heerlijk Kerstfeest gewenst!

Liefs Jan, Roos & Kids 

• 

• 

• 

•