Om hulp vragen…

Als iets een thema is in ons leven momenteel, dan is het vragen om hulp. En o my… wat is dat moeilijk! Misschien heb je via social media gezien of gelezen dat Yaelle op dit moment in een rolstoel zit en ik (Roos) in het gips? 

Een maand geleden is bij Yaelle de ziekte van Sever vastgesteld. Wat kort gezegd neerkomt op botten die sneller groeien dan de pezen door een groeispurt. Hierdoor ontstaat er veel spanning en een ontsteking in de schijf in haar hielen. Deze pijn maakt het haar (nu al meer dan een maand!) onmogelijk te staan of te lopen. Gelukkig konden we van iemand een rolstoel lenen, waardoor Yaelle een stuk mobieler is geworden in ons huis. Rondrijden op de Farm is een uitdaging van andere orde. Yaelle krijgt speciale zolen, we tapen haar voeten in en zijn bezig een spalk te laten maken, die ervoor zorgt dat ze bepaalde bewegingen niet meer kan maken, zodat de ontsteking en pijn afneemt. In Nederland zouden de artsen niet heel veel meer voor haar kunnen doen dan hier. Ondanks dat het moeilijk is voor ons outdoor meisje om zoveel stil te zitten, probeert ze zich nu bezig te houden met boeken, knutselwerkjes, puppies, kittens en paardrijden. 

Voor ons als ouders is het moeilijk om ons actiefste kind in een rolstoel te zien zitten. We maken ons soms best zorgen over de toekomst. Gelukkig gaat deze ziekte altijd over zodra een kind uitgegroeid is. Maar wij hopen en bidden dat dit geen proces van jaren gaat zijn, maar hooguit van maanden. Bidden jullie mee? Yaelle vindt het leuk om e-mailtjes te krijgen, dus stuur gerust een bericht naar: yaellevanvuuren[at]gmail.com.

De tweede persoon, die tot haar grote ergernis, veel om hulp moet vragen, ben ikzelf… Al galopperend in het weiland, braken de singelstoten van het zadel, waardoor het paard van de schrik een enorme bok gaf; het zadel en ik vlogen vervolgens door de lucht. Ik landde met een misselijkmakende klap op mijn ribbenkast en arm. Ik zag direct aan de vorm van mijn arm dat het mis was. En inderdaad, mijn arm bleek op 3 plekken gebroken, inclusief een gecompliceerde polsbreuk. Een potje open draaien, een wortel snijden, een pan optillen, auto rijden, etc.: de simpelste dingen zijn onmogelijk met een arm in het gips. Gelukkig kwam onze huishoudelijke hulp na maanden afwezigheid precies op tijd terug om ons te helpen met schoonmaken, koken en de was doen. Wat een zegen! Net als technologie: dit blog heb ik grotendeels gedicteerd 🙂

… Maar het gips moest opnieuw gedaan worden 1,5 week later in Lusaka…

Om hulp vragen: wat maakt dat zo moeilijk? Is dat het toegeven dat je het zelf niet kunt? Afhankelijk zijn? Of is het simpelweg gezegender te geven dan te ontvangen? Hoe het ook zij, om hulp vragen is niet onze sterkste kant. Ondanks dat we nu ruim vier jaar van support leven! Daarom is het ook dat we met enige schroom onze support-situatie onder je aandacht willen brengen. De afgelopen tijd is de Kwacha (de munt in Zambia) relatief sterk geworden en is onze koopkracht daardoor in een jaar tijd met 30% achteruit gegaan. Ook ging in de afgelopen jaren een deel van ons support en spaargeld naar de verdere ontwikkeling van de Farm. Dit geld gebruikten we deels voor het betalen van salarissen, maar met name voor uitbreidingen qua dieren, planten of bouwprojecten. Dat ging steeds prima, maar nu niet meer.

We willen graag investeren in het bouwen van functionele ruimtes die we nodig hebben voor opzetten van het therapiedeel van ons werk. Momenteel hebben we niet de financiële middelen om dit te doen en zijn onze persoonlijke financiën krap. Waar het kort gezegd op neerkomt is dat ons maandelijks support met €250,- omhoog moet, en dat we een eenmalig gift nodig hebben van €3796,- voor de bouw van een toilet, douche en nabesprekingsruimte voor de counselingssessies.

Dus, mocht je al langere tijd overwegen om ons financieel te steunen, dan zou nu een goed moment zijn. Of ken je mensen die zich kunnen vinden in onze visie en werkwijze en durf je het aan ons project en onze vraag om financiële hulp onder hun aandacht te brengen? Graag! Lijkt het jou wat om een actie op touw te zetten, laat het ons weten. Wij brainstormen graag mee op afstand, gebroken arm of niet! 😉

Op de farm gaat het goed. Natuurlijk zijn er genoeg uitdagingen en de vooruitgang gaat ons veel te langzaam, maar we gaan vooruit! De activiteiten voor Elyada Center staan op een pitje dat momenteel uitstaat, door de lichamelijke uitdagingen die we nu voorrang geven. Vanaf half augustus staan er echter weer mooie dingen gepland, maar daarover meer in ons volgende blog!

Hierbij nog wat foto’s van de afgelopen tijd van de Farm en van ons gezinsleven. Heel hartelijke groet uit het koude Zambia en een fijne zomervakantie gewenst!

De Vuurtjes

PS1: Laat je het weten als je ons maandelijks gaat ondersteunen of een eenmalige gift geeft? Wij kunnen dit namelijk niet zien en vinden het wel fijn je te bedanken! 

PS2: Thera, onze vrijwilliger die ontzettend veel werk verzet heeft met de paarden en veel opgetrokken heeft met onze kids, vertrekt over 3 weken alweer. Er is dus vanaf september weer ruimte voor een nieuwe vrijwilliger! Neem gerust contact op voor meer informatie!

8 Labrador puppies!!
En zo zien ze er nu uit!
Hennepzaad oogst: perfect voor bodemverbetering!
Oeps!
Lucy heeft zelf 4 kittens gekregen en 3 kittens zonder moeder geadopteerd.
Liefs van ons!

Roadtrip en Wisseling van de Wacht

Lieve mensen, hier weer een update uit Zambia. Terwijl er ongelofelijk veel gebeurd in de wereld, ver weg en dichtbij, vertrokken wij, zomaar uit al dat tumult. In een tot de nok volgestouwde auto met daktent erop, in onze eigen bubbel, naar het zuiden. Een 4×4 road-trip door Zuidelijk Afrika; een droom die we al jaren koesteren. 

A dream come true!

En dat voelt gek, om zomaar te verdwijnen uit al die zorgen en problemen. De wereld te laten voor wat het is. Het schuldgevoel werd natuurlijk wel wat getemperd door onze hoofdreden om het land te verlaten: de aanvraag van Roos haar werkvergunning. Maar met wegglijden van de kilometers, lieten we ook ons schuldgevoel achter. We hadden nauwelijks internet (alleen in grote steden), konden geen nieuws lezen. De grootse ‘problemen’ van de dag waren: ‘Wat gaan we eten?’ en ‘Waar gaan we slapen?’ (En die van Eloise ‘Wat is het toetje?’;))

Hoe verder weg we reden, hoe letterlijker we alles achter lieten en alleen maar leefden in het hier en nu, en een beetje morgen. Die letterlijke afstand van de Farm was de break die we zo hard nodig hadden. Zodra we aan de terugweg begonnen (vanuit Kaapstad), gingen onze ‘Farm motoren’ ook weer aan. We voerden weer gesprekken over wat we anders gingen doen bij terugkomst en waar we denken dat God ons heenleidt voor de komende periode. 

Na 1,5 week hoorden we dat Roos haar werkgunning toegekend was! Prijs God!

In totaal hebben 8500KM gereden door Zambia, Namibië, Zuid-Afrika en Botswana heen. Geen enkele keer hadden we autopech of een lekke band. We hebben zoveel prachtige natuur gezien, geroken en gehoord. De stilte in Namibië is werkelijk met niets te vergelijken.

David was al maanden aan het trainen om de Tafelberg te kunnen beklimmen en heeft dit dan ook als snelste van de hele groep gedaan! 

Als je de kinderen vraagt wat ze het leukste vonden, zullen ze antwoorden: ‘De zee, strand, schelpen, fikkies steken, (zand) bergen beklimmen, olifanten bekijken en de gekke maaltijden die we soms aten’ (we aten soms echt bij elkaar geraapt blikvoer met wat couscous erdoorheen haha!).

Na een kleine 5 weken was het ook lang genoeg geweest en verlangden we allemaal naar ons huis, bed en vrienden. Gerjonne, onze vrijwilliger en ons vaste team, hebben goed voor de Farm en de dieren gezorgd. Het was fijn om hen allemaal weer te zien, en vlogen direct in versnelling 5, zoals dat vaak gaat na een vakantie. 

We hebben afscheid genomen van Gerjonne. Ze gaat met een vol hart en een hele hoop nieuwe ervaringen en vriendschappen weer naar Nederland. We zijn dankbaar voor alles wat ze heeft gedaan en de gezelligheid die het ook bracht in ons gezin. We wensen je het allerbeste toe Gerrie! 

Een paar dagen voor Gerjonne’s vertrek kwam Thera, Roos haar nichtje aan. Zij zal de komende 2,5 maand veel tijd doorbrengen bij de paarden, met onze kinderen en gewoon lekker praktisch aan de slag op de Farm. Want daar is genoeg te doen voor nog 10 vrijwilligers!*

Al met al, zijn we enorm dankbaar voor de vakantie die we hebben gehad en het prachtige continent waar we op wonen! We hebben zin om onze schouders weer onder de missie te zetten en zien uit naar wat er allemaal gaat gebeuren de komende periode! We will keep you posted!

Heel veel liefs van alle Vuurtjes

Sossusvlei, Namibie

* Ken jij iemand met 2 rechterhanden, een rijbewijs en een avontuurlijke geest? Wij zoeken een nieuwe vrijwilliger voor ongeveer 6 maanden die vanaf het najaar bij ons aan de slag kan gaan met het bouwen van een gastenhuisje / dierenhokken / aanleggen van elektriciteit en eventueel het aansturen van locale mensen. Ken jij zo’n handige Harrie die wel oren heeft naar een nieuwe culturele ervaring in het prachtige Zambia? Laat hem of haar contact met ons opnemen voor verdere informatie.

Vanuit de luwte het land uit

In de voorgaande blogs hebben we met jullie gedeeld hoe we door een intensieve periode heen gingen de afgelopen maanden. 

Die maanden voelden als harde tegenwind. Je loopt, maar moet alles op alles zetten om vooruit te komen. Het is oncomfortabel, het verzuurd je spieren en test je uithoudingsvermogen. En als het lang duurt test het vooral je karakter. 

Uit welk hout je bent gesneden komt echt naar voren onder druk en langdurige stress. Nu zou ik graag de loftrompet steken over hoe Jan en ik onze kiezen op elkaar hebben gezet, en met een vastberaden blik en zekere pas, de afgelopen maanden tegen de wind in hebben gelopen…

De realiteit zag er wat minder stoer uit 🙂 Stukje lopen, klagen, in elkaar zakken, ons achteruit laten waaien, uitgeput zijn, jezelf oprapen, weer een stuk lopen en nog wat meer klagen. Ja, we hebben doorgezet (Jeej!), maar hebben ook ervaren hoe hard we God nodig hadden en hoe zwak we zelf eigenlijk zijn. 

Ineens, zonder waarschuwing of duidelijke redenen, nam de tegenwind een maand geleden af. Alsof we een hoekje omliepen en ineens in de luwte van een muur stonden. Hijgend en dizzy. De stilte suisde in onze oren. We konden op adem komen! 

Ademruimte…

De Farm productie steeg langzaam, de verkoop nam weer toe, ziektes verdwenen. Nieuwe structuren (we hebben personeel wat heen en weer geschoven) werpen zijn vruchten af in effectiviteit. Na een aantal weken, waren we verbaasd dat we nog steeds die luwte ervaarden. En stiekem ook bang, dat de stortvloed aan wind en tegenslag ineens terug zou komen. 

Je kunt je onze dankbaarheid voorstellen dat we op dit moment nog steeds in de luwte zijn! Problemen en uitdagingen komen in een behapbaar tempo. Er is tijd om buitenritten te maken met de paarden en Jan krijgt regelmatig rijles van mij, zodat we samen kunnen gaan rijden binnenkort. Ook krijgen we ineens aanvragen voor teamtrainingen en individuele counselings-sessies vanuit verschillende hoeken. Al met al, vinden er volop ontwikkelingen plaats op de Farm, in ons huis en ons gezin. We zijn niet constant meer aan struikelen en overleven in de tegenwind, maar we kunnen ons, met ruimte in ons hart en hoofd, op de toekomst richten. 

Dat is ook de reden dat we hebben besloten dat het nu tijd is om een werkvisum voor mij aan te vragen. Ik ga eigenlijk nu pas buitenshuis aan het werk, en dat is strafbaar zonder werkvergunning. Voor deze aanvraag moeten we het land uit, net zo lang tot het visum wordt toegewezen. Omdat Gerjonne, onze vrijwilligster, nog tot eind Mei bij ons is, en de paarden bij haar in goede handen zijn, hebben we besloten om onze vrienden in Zuid Afrika te gaan bezoeken, terwijl de aanvraag loopt. 

We gaan 4 weken trekken met onze daktent;  7500 km rijden door de woestijn (Namibië) en langs de zee. Een ontspannende vakantie zal het waarschijnlijk niet zijn, maar we hopen op een prachtige ervaring voor ons en onze kinderen en een heerlijk weerzien met onze vrienden in Kaapstad. 

Vanuit de luwte het land uit. We hopen en bidden dat we na onze reis weer terug het land in kunnen, met een werkvisum voor mij rijker! 

We will keep you posted! 

Heel veel liefs van ons

P.S. volg je ons al op @elyadafarm op IG en FB? Gerjonne maakt daar bijna dagelijks prachtige content van de farm, de dieren en alle ontwikkelingen. Een voorbeeld hiervan is dit korte filmpje over rotatie grazen en foto’s van al het moois om de Farm:

Rotanial grazing reel van @elyadafarm IG

Verwachtingen versus realiteit…

Lieve mensen in Nederland, 

Er zijn alweer 2 maanden voorbij gevlogen sinds ons laatste bericht, dus hoog tijd voor een update van wat er zoal speelt hier in het verre Zambia! 

Het hoogtepunt van de afgelopen maanden was natuurlijk het bezoek van mijn (Roos) ouders. Omdat ze een maand meegedraaid hebben op de Farm, hebben zij van dichtbij ons leven meegemaakt. Dat heeft best wel indruk gemaakt en daarover schrijven ze in het einde van dit blog iets. 

Gaat lekker bij jullie Roos!’, is een bericht dat ik nu meerdere keren heb gekregen nadat onze vrijwilliger, Gerjonne, onze social media nieuw leven ingeblazen heeft. En inderdaad, alles groeit en bloeit en is heerlijk groen. Hoe we de andere kant van ons leven in beeld kunnen brengen op social media vinden we een lastige vraag waar we nog zoekende in zijn.

Want eerlijk is eerlijk, het waren wederom pittige maanden, met dagen vol moedeloosheid en een hoop stress. Dag in dag uit brandjes blussen, van probleem naar probleem rennen, redden wat er nog te redden valt. Zo kwamen met de regens bijvoorbeeld ook de ziektes. We zijn schapen, kippen en een hele hoop groenten verloren. In januari was onze verkoopflyer zo goed als leeg, waardoor de inkomsten een diep dal hebben bereikt. 

Een half jaar geleden zagen we onszelf begin 2022 totaal ergens anders staan:

  • Financiële groei zet door, met de winst worden de eerste counselors aangenomen.
  • Farm draait nagenoeg zonder Jan.
  • Roos kan part-time gaan werken 
  • Counseling vind plaats met de paarden.

De realiteit is: 

  • Nog nooit is het financieel zo slecht gegaan. 
  • Jan heeft de hele leiding van de Farm weer op zich genomen en is het team (weer!) aan het trainen. 
  • Jan werkt klokje rond, dus Roos houdt zich ‘alleen’ bezig met het huishouden, de homeschooling, koken en de kinderen naar sport / muziek en speelafspraakjes rijden.
  • Er vindt geen counseling met paarden plaats. 

En dat betekend, (weer) verwachtingen bijstellen. Weer OK zijn met waar we nu zijn en vertrouwen hebben in Gods timing. En dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Een opsteker in deze tijd was het personeelsfeest, waar we dit filmpje van hebben gemaakt:

Wat een prachtige mensen! Ook al lopen de dingen in de verste verte niet hoe wij willen dat ze lopen; er gebeuren ook mooie dingen! Een voorbeeld daarvan is de komst van 2 grote Appaloosa ruinen. Gedoneerd door een jonge vrouw die zelf, na haar studie, therapie met paarden wil gaan geven aan getraumatiseerde kinderen. Zo mooi hoe God dit geregeld heeft voor alle partijen! 

Hierbij een stukje tekst uit het verslag van Aad en Johanna Bos:

Na de nodige stress van een vlucht die omgezet was, kwamen we op 31 december écht aan op Elyada Farm. We vielen direct met onze neus in de drukte van een personeelsfeest, wat natuurlijk erg leuk was. We zagen de gezinnen met kinderen, die blij zijn dat ze voor Elyada Farm mogen werken. Wat mooi om nu met eigen ogen te zien wat Roos en Jan, met hun team, hebben opgezet in zo’n korte tijd! 

Het was ook goed om de frustraties mee te maken die er kunnen zijn wanneer zaken anders lopen dan verwacht. Bijvoorbeeld omdat de materialen niet geleverd kunnen worden of dat er een aantal kippen ineens dood gingen of schapen die zo ziek waren dat ze afgemaakt moesten worden (..) 

We vonden het mooi om te zien hoe onze kleinkinderen opgroeien. Geen prestatiedruk en achterstanden inhalen, wat de kinderen in Nederland meemaken, maar één op één les, inspelend op het niveau en de interesses.  De kinderen zijn eigenlijk net als plantjes, die spelenderwijs kunnen groeien in de veiligheid van het gezin. Het kan zijn dat zij het moeilijk gaan krijgen om aansluiting te vinden wanneer ze weer in Nederland zijn. Maar we hebben vertrouwen in hun ‘stevige worteling’, en dan kunnen jonge bomen heel wat hebben en vallen ze niet, bij de eerste en beste storm, om.

We hebben genoten van onze tijd in Zambia, de schitterende natuur en de mooie mensen. Maar we hebben ook een moeilijke kant aan het leven van Jan en Roos ervaren. Het altijd maar afscheid nemen is er daar één van. We hebben gezien hoe zwaar en eenzaam het soms kan zijn voor ze. Hoe ze dagelijks geconfronteerd worden met de grote verschillen tussen arm en rijk, hoe flexibel ze moeten zijn en hoe ze familie en goede vrienden uit Nederland missen. Aan deze tekst moesten we vaak denken toen we in Zambia waren: “Vertrouw op de Heer en doe het goede, bewoon het land en leef er veilig. Zoek je geluk bij de Heer (niet bij mensen dus), Hij zál geven wat je hart verlangt. Leg je leven in handen van de Heer, vertrouw op Hem, Hij zal het maken!’

Hartelijke groet, inmiddels weer vanuit Nederland! Aad en Johanna Bos

Het spreekt voor zich dat we genoten hebben van de tijd met Aad en Johanna. Niet alleen hebben we nu horren in ons huis (bedankt pap!!), we hebben ook echt onze ziel kunnen ophalen aan de lange koffiemomenten en natafelen na iedere maaltijd. 

Na een jaar heeft ons huis dankzij de kaartenverkoop van Lydia Donker en de twee rechterhanden van Aad Bos horren! Wat een verschil maakt dit in ons dagelijks leven!

Hierbij nog wat foto’s van die tijd en een vlog met allerlei indrukken van de afgelopen 2 maanden. 

https://youtu.be/pgVcXz7EROg

Bedankt voor jullie meeleven, gebeden en support. It means so so much to us! 

Much love,

Jan, Roze & kids 

Geen ideale situatie. Of toch wel?

Een paar dagen terug hebben wij op een locale kerstmarkt passievruchten verkocht. Helaas niet afkomstig van onze Farm, maar wel vóór onze Farm. Ons enige doel; geld verdienen. 

Passievrucht of Granadilla. Het water loopt je in de mond, toch?

En daar sta je dan. Drie man sterk, plus een aantal kleverige (er werden ook suikerspinnen verkocht), bezwete kinderen. De hele dag. In 45 graden Celsius. En ja, we hebben goed verkocht. Voor Zambiaanse begrippen hebben we bijna een maandsalaris verdiend! 

35 hele euro’s.

Daar kunnen de paarden een week brokken van eten…

Verkoop van passievrucht (granadilla) en eieren op een locale kerstmarkt

Wij leven in twee economieën. Eén waarin we soms uit-eten gaan en naar een zwembad en er in één dag een Zambiaans maandsalaris doorheen jagen. En één waarin we met 3 man een hele dag passievrucht staan te verkopen en blij zijn met 35 euro winst. 

Iedere dag zijn we ons bewust van die bizarre ongelijkheid tussen de twee werelden die elkaar constant raken. Onze Farm-manager moet rond komen van 55 Euro per maand. Maar hij betaald hetzelfde als wij voor zijn boodschappen. Behalve dat hij dus geen geld heeft voor WC papier, voor melk, voor fruit, voor tandpasta, voor maandverband voor zijn vrouw en luiers voor zijn baby. Dingen die wij toch echt wel classificeren als ‘eerste levensbehoefte’. 

Maar ook bouwmaterialen, meubels en keukenspullen hebben vergelijkbare prijzen als in Nederland. Voor ons is dit geen probleem omdat wij een ‘Nederlands salaris’ hebben. Maar voor onze Zambiaanse vrienden is dit een constante uitdaging. Ja, de baan bij ons helpt. Geen twijfel over mogelijk. De kinderen van al onze werknemers kunnen naar school. Er zit een dak op hun huis, en soms zelfs een echte deur, i.p.v. een gordijn, voor de ingang van hun (modder)huisje. Ook is iedereen apetrots op het feit dat ze een baan hebben en genieten ze hierdoor aanzien in hun community.

Met Kerst vieren we dat Jezus naar deze aarde is gekomen en op een plek kwam die verre van ideaal was. De levensomstandigheden van onze werknemers zijn verre van ideaal. Mijn hart is verre van ideaal. Maar Jezus komt. Hij verbindt zich met chaos, met armoede, met gebrek, met verwarring, met onrecht. Hij verbind zich met jou, met mij en met onze Zambiaanse broers en zussen. Hij komt. En blijft. 

En dan, vanuit die verbinding, zetten we één stapje vooruit. Eén stapje. Geen 100. Geen 10. Eén stapje. Samen met Hem. Een hart dat iets minder druk met overleven is. Een huwelijk waar iets meer liefde en respect is. Een maag die iets voller is. Een huis dat iets steviger is. Kinderen die iets beter gekleed gaan. Een telefoon mét beltegoed. Iets meer ruimte om te ademen. Iets meer rust in ons hart. Die ene stap ziet er voor iedereen anders uit. 

Jezus kwam om jouw en mij Leven te geven. Het maakt niet uit wat ons startpunt is. We wensen iedereen die ene stap met Hem deze Kerst.

Bedankt dat jullie ons zo trouw supporten en het mogelijk maken dat wij naast de mensen hier mogen staan en mét hen stapjes vooruit mogen doen, ieder vanuit ons eigen (verre van ideale) startpunt! 

Graag attenderen we jullie op onze Sponsor-Een-Paard Actie! Bekijk onderstaand filmpje om (nooit eerder vertoond!) beeldmateriaal te zien van meer dan 5 jaar geleden. En bekijk hoe die droom nu werkelijkheid aan het worden is. Delen in je netwerk wordt super gewaardeerd!

Onze paarden zijn co-therapeuten in de counselingsessies die plaats vinden op Elyada Farm. Op dit moment stopt (vrijwilliger) Gerjonne veel uur in de training van de paarden en beginnen de counselings-aanvragen binnen te druppelen. Omdat we ons richten op de arme mensen (de bovenklasse gaat naar Lusaka voor therapie), gaan we hier geen geld mee verdienen. Sterker nog; paarden houden kost een hoop geld. Door een paard te sponsoren, verlicht dit de financiële druk op Elyada Farm. Daarnaast is het natuurlijk een ontzettend gaaf idee, dat dankzij jouw financiën, deze specifieke vorm van therapie aangeboden kan worden in Zambia, of all places! 

Als laatste hebben we nog een heel leuk vlog (al zeggen we het zelf :)) in elkaar geknutseld van de afgelopen tijd: 


Dat was het voor nu! Tijd voor het eten van een paar heerlijke passievruchten die over zijn gebleven 🙂 Een heerlijk Kerstfeest gewenst!

Liefs Jan, Roos & Kids 

Een muurschildering gemaakt bij een ministry voor gehandicapten in Kabwe
En weer zijn goede vrienden van ons voorgoed vertrokken uit Kabwe 🙁
Hartelijke groet uit Zambia!!
En tot de volgende keer!

Wervelstorm

Lieve familie en vrienden, 

Het lijkt alweer maanden geleden dat we velen van jullie gezien hebben! De tijd in Nederland is omgevlogen en voor we het wisten maakten we alweer lange werkdagen op de Farm. 

Gortdroog en snikheet: ‘Kom op jongens, lachen!’ (Uiteraard heeft niemand daar zin in :))

Een paar dagen terug begon het ineens heel hard te waaien. Voor we het wisten raasde er een wervelstorm door onze tuin, die alles wat in zijn route lag, mee nam de lucht in. Een aantal kleden vlogen zo hoog en ver, dat we ze nog steeds niet hebben terug gevonden! Anyways, dat gevoel van ‘je staat erbij en kijkt ernaar’, dat gevoel hadden we een beetje de afgelopen weken.

Maar voordat we daar verder op ingaan, willen we heel graag dit vlog presenteren over onze laatste dagen op de Farm voordat we op verlof gingen, over ons verlof en onze terugkomst. Veel kijkplezier! 

Een vlog over ons vertrek, ons verlof en terugkomst in Zambia!

De goede voornemens om regelmatig te vloggen, sabbat (compleet vrije dag) te houden, meer tijd voor zelfreflectie nemen, etc. zijn in rook opgegaan zodra het vliegtuig Zambiaanse grond raakte. Daar zijn we niet heel trots op en dat waren we ook zeker niet van plan. Maar soms lopen de dingen anders. We verwachten dat er een iets rustigere periode aan zit te komen. En zo niet, dan wordt het een mooie uitdaging in grenzen stellen…

Het is momenteel erg heet (40 graden in de schaduw) en de enorme hoeveelheid muggen, kakkerlakken, spinnen, motten en kevers in huis is ook niet heel helpend voor de ontspanning. We hebben nog geen horren, dus alles wat buiten leeft, leeft ook binnen. We wachten met smart op de verkoelende regens.

Beauty! (en totaal ongevaarlijk)

Hierbij een greep uit de dingen die we (met ons team) gedaan hebben en wat we meegemaakt hebben de afgelopen tijd: 

Er worden momenteel stallen, een schuurtje en een carport gebouwd. Al deze gebouwen, inclusief ons huis, moeten geverfd worden voor de regens komen. Ook hebben we extra hekken geplaatst, om de kippen en paarden buiten de groentetuin te houden.

Ons huis is geverfd, nu de rest nog.

We hebben een kapotte pomp vervangen met een tweedehands goedkoper model. Helaas geeft deze nu ook kuren. Waarschijnlijk zullen we binnenkort dus een fikse uitgave hebben voor een goede, nieuwe waterpomp.

Ook moest het gras-hek om ons huis heen gestut worden met extra palen (veel laswerk).

Weer een kraan kapot…

Leiding in de keuken gesprongen en gerepareerd, opnieuw beton gegoten.   Lekkende leiding in de badkamer vervangen, opnieuw afgesmeerd met beton en geverfd. Lekt nu weer.. . Andere leiding in de badkamer is gesprongen, waardoor die kraan nu buiten gebruik is (oh, wat baalt Jan soms van de kwaliteit van de bouwmaterialen die hier voor handen zijn!).

Jan heeft veel gesprekken gevoerd met de community aangaande een weg. Waar moet de weg komen en wie betaald er mee? Dit moet allemaal klaar zijn voor de regens, willen we bereikbaar blijven.  

Wij eten twee keer per week nshima (maispap) en groenten mee, met het team op de Farm.

Onze timmerman en wat ons betrof- toekomstig- Elyada – Farm – teamlid hebben we moeten ontslaan bij gebrek aan betrouwbaarheid.  Nieuw teamlid, Meneer Jons, aangenomen met een proeftijd van 3 maanden. 

We hebben gehoord dat onze huidige beste vrienden vertrekken uit Kabwe en terug gaan naar Zuid Afrika eind November. We waren helemaal kapot van dit nieuws, omdat we erg close met hen geworden zijn de afgelopen periode. Wederom een pijnlijk afscheid dus.  

Gerjonne met ‘Miss Miracle’

Gerjonne, onze nieuwe vrijwilliger (7 maanden) verwelkomd en (een beetje) wegwijs gemaakt. Zie hier Gerjonne’s eerste vlog over haar vrijwilligerstijd bij ons in Zambia. 

We hebben paardentransport geregeld (niet zo makkelijk als in NL!) en de paarden eindelijk opgehaald.  Het kost tijd om de paarden te laten wennen aan hun nieuwe omgeving. Er gebeuren regelmatig kleine ongelukjes (staldeur eruit getrapt, paard in een goot gerold, een wond op een been door in een hek te rennen,etc.) Langzaamaan wordt alles wat ‘paard proofer’…

Miss Miracle en Avelie wennen aan hun nieuwe omgeving

Verder hebben we de round pen afgebroken, vervoerd en opnieuw opgezet (en geverfd) in onze eigen wei.  Het leren behandelen van de kwalen van de paarden; abcessen, ontstekingen door teken, ontstoken ogen, kuch, opgezwollen buik, mank lopen, zijn allemaal dingen die Gerjonne en Roos leren.

De hoefsmid, dierenarts, vaccinaties, ontwormen, voer … ‘De weg’ vinden op dit gebied blijkt op dit moment veel tijd te kosten. We zijn blij dat we beginnen met maar twee, wat oudere paarden. Na 1,5 jaar verwaarloosd te zijn, is alles wat we hen wel kunnen bieden een upgrade.

De hoefsmid op bezoek

We hebben veel rondleidingen op de Farm gegeven voor nieuwe en bestaande klanten. Iedere vrijdagmiddag hebben we persoonlijke ontwikkelingstrainingen voor het personeel gegeven. Jan heeft wekelijkse coach gesprekken gevoerd met de Farm Manager Sydney.

We hebben visie gesprekken gevoerd en gebeden met onze locale board members. Ons board zet ook lijntjes uit in de zoektocht naar een geschikte Zambiaanse counselor.    

We hebben 50 nieuwe legkippen verwelkomd om aan de immer stijgende vraag naar eieren te kunnen voldoen.

We hebben tot twee keer toe gestrande reizigers opgevangen in onze gastenkamer.  We zien een kans in het bouwen van een gastenhuisje (Airbnb) en zijn begonnen met deze plannen concreter maken.

Onze ‘nieuwe’ auto met lier en al. Laat de regens nu maar komen!

We hebben de beslissing genomen om het land op persoonlijke titel (en met persoonlijk geld) te kopen. Juridisch moeten we dit allemaal nog vast laten leggen. Ook hebben we een nieuwe (voor ons) auto gekocht (Prado uit 1998, 8 seater) zodat we niet vast komen te zitten in het regenseizoen en we meer mensen kunnen vervoeren. Dit betalen we ook vanuit ons spaargeld en is net als de aankoop van het land geen giftgeld. 

Chicken tractor a la Joel Salatin, made by Bas

Nederlandse vriend Bas is nog een kleine week geweest om praktisch te helpen klussen. Ondanks zijn malaria heeft hij een mooie kippentractor in elkaar geknutseld en hebben we genoten van zijn gezelschap.  We hebben 50 kuikentjes besteld voor in de kippentractor, wat dikke, vette, biologische vleeskippen gaan worden; een nieuw product voor de Farm waar veel klanten reikhalzend naar uitkijken!

Daarnaast zijn alle vaste activiteiten van de Farm (compost maken, groenten en ei productie, bezorgingen, betalingen, administratie, etc. ) en ons gezinsleven (incl. basketbal-, muziek- en zwemlessen) ook allemaal gewoon door gegaan. 

Al met al was het ontzettend druk de afgelopen tijd. Toch merken we elke dag dat God voorziet. Dat betekend niet dat we nooit meer van zulke intensieve periodes zullen hebben, maar we merken wel dat God ons echt geeft wat we nodig hebben!

Neem Gerjonne. God wist dat de paarden veel training en zorg nodig hadden. Wij hebben die tijd op dit moment niet, Gerjonne wel.  

Gerjonne is, naast dat ze druk in de weer is met de paarden en het werken op de Farm, ook een enorme zegen in ons gezin. Iedere dag leest ze 30-60 minuten voor aan de kinderen. Haar aanwezigheid ‘flowed’ heel fijn in onze familie en we verdenken David ervan dat hij verliefd is op haar 🙂

Liefde gaat door de …duckies voorlezen!

Ook zijn we al deze tijd gezond geweest op een kleine ‘stomach bug’ van Yaelle na. Een absoluut dankpunt! Waar we ook heel dankbaar voor zijn is dat de familie Van Asselt weer terug is in Kabwe. Het blijft bijzonder om een ander Nunspeets gezin in Kabwe te hebben en we zien uit naar alle playdates die de komende tijd gaan volgen. 

Een van onze grootse behoeften (gebedspunt dus!) is Gods wijsheid, leiding en timing in de opzet van Elyada Center. Onze hoofdfocus is het vinden van de juiste counselor(s) nu. We hebben, samen met ons board, een heel aantal lijntjes uitgezet en we zijn benieuwd wie we gaan ‘vangen’ en hoe de passies van deze personen de toekomst van Elyada Center (deels) zullen gaan bepalen. 

We sturen iedereen veel liefs vanuit Zambia en we hopen binnenkort wat vlogs te posten die wat meer beeld geven aan al die gele tekst in dit blog 🙂 

Bedankt voor jullie geduld en support! 

Lieve groet,
Jan, Roos, Yaelle, Eloise en David

Keurige tuintjes en de zon die te laat ondergaat

Beste allemaal, 

Een hartelijke groet vanuit Nederland! Inmiddels zijn we weer een beetje gewend aan de hoeveelheid keuze in de supermarkt, de keurige tuintjes en de zon die veel te laat ondergaat. 

We zijn er inmiddels achter dat 7 weken Nederland veel te weinig is om iedereen die we willen zien, te kunnen zien.  Ook hebben we een aantal dokters- en ziekenhuisafspraken, oogmetingen, paspoorten en bankzaken te regelen, waardoor we gewoon tijd te kort komen.

Maar nu gaan we een beetje snel. We spoelen even terug naar onze laatste weken voor vertrek. Gortdroog was (en is) het in Zambia. Jan heeft er, samen met het team, voor gezorgd dat er een veilige ‘fire-break’ om de Farm heen gemaakt werd. Zie ook in dit filmpje hoe David ons gered heeft van een brand:

David vindt dit prachtig. Jan ook trouwens.

Voordat we vertrokken naar Nederland zijn we nog, bij wijze van test, een week op vakantie gegaan. Het was een uitdaging om de Farm echt los te laten, maar door de bank heen genomen waren we tevreden met hoe alles verlopen is. 

Lekker op vakantie bij Lake Kariba, Zambia

De avond voor we vertrokken liepen Jan en ik door het weiland heen en beseften we ons, dat ons op handen zijnde vertrek zo anders voelde dan bij ons vorige verlof. Toen konden we niet wachten om alles even achter te laten en naar vertrouwd Nederland te gaan. Deze keer hadden we juist veel moeite om alles achter te laten in Zambia. Natuurlijk wilden we heel graag familie en vrienden weer  real- life zien, maar die behoefte aan ‘even helemaal weg’, hadden we deze keer totaal niet. 

Omdat iedereen om ons heen corona had, was het nog wel even spannend of we wel negatief zouden testen. Gelukkig ging dat, net als de vlucht, allemaal voorspoedig en landden we vier weken geleden op Schiphol. 

‘Geniet je van je verlof?’, ‘Lekker tijd voor jezelf nemen he?!’. Iedereen bedoeld het goed natuurlijk, maar verlof staat helaas niet gelijk aan vakantie. Natuurlijk zijn er geniet momentjes, met name in relaties met mensen die we gemist hebben, maar deze tijd is emotioneel pittig voor ons allemaal. Ons thuis is in Zambia. In Nederland voelen we ons behoorlijk verloren en onzeker. Dit verlof confronteert ons ook met de gevolgen van onze keuze om te leven in Zambia. Een voorbeeld daarvan is de heimwee van de kinderen, hun moeite met bezoekjes / veranderingen en het feit dat we (i.t.t. veel mensen om ons heen) niets ‘opbouwen’ voor de toekomst in de vorm van een huis of stukje land. We moeten hier opnieuw vrede in vinden, wetend dat onze (levensstijl) roeping elders ligt, en dat dat OK is. 

NIEUWTJES!

Weten jullie nog uit het laatste blog, dat we vertelden over de mogelijkheid om het land (incl. hekken en watertoren) te kopen? Dit gaat door! Hierdoor worden verdere investeringen een stuk logischer in de toekomst. Meer daarover in de volgende nieuwsbrief! 

Een ander leuk nieuwtje is dat we eind september niet alleen twee paarden krijgen, maar ook een ezel: June. June is 1,5 jaar, altijd blij en dol op knuffels. We zijn benieuwd wie June nog meer een glimlach gaat bezorgen! 

Wat is dat toch met ezels?
Zou het door de grote oren en lieven ogen komen, dat mensen ze graag even willen aanraken?

Over paarden gesproken, Roos haar nichtje, Thera, heeft ontzettend veel paardenspullen verzameld in Nederland. De uitdaging ligt nu bij Roos om alles in de koffers te krijgen! 🙂 Bedankt Thera! 

Begin Oktober komt onze nieuwe vrijwilliger aan; Gerjonne. Hierbij stelt zij zich even kort aan jullie voor: 

Hoi! Mijn naam is Gerjonne, ik ben 21 jaar en ik heb een enorme zwak voor paarden. Alle dieren wel, maar paarden hebben een speciaal plekje in mijn hart. Het was jarenlang mijn droom om naar een paardentrainster te gaan in Spanje, maar door omstandigheden zei ik deze droom vaarwel. Tenminste dat dacht ik. In dit laatste jaar van mijn bachelor ‘Gezondheid en Maatschappij’in Wageningen begon ik veel na te denken en te bidden over wat ik wil gaan doen na mijn afstuderen. Wilde ik nog doorstuderen (zo ja, wat?), wilde ik een tussenjaar – maar dan werken of vrijwilligerswerk, of beide? Ik onderzocht alles en kwam uiteindelijk uit op een tussenjaar. Toen was het echter nog steeds niet duidelijk wat ik in dat jaar zou gaan doen.  Boffen voor mij (en de Vuurtjes 😉) dat mijn moeder weer Facebook aan had gemaakt en de Vuurtjes volgde! Ze wees me er al herhaaldelijk op, maar ik dacht steeds: wat moet ik nou in Zambia, ik kijk nog even verder hoor. Uiteindelijk toch maar de blog gaan lezen, en toen was ik al snel verkocht. Na er een paar weken op gebroed te hebben, stuurde ik zondagavond een mail (met het idee dat het waarschijnlijk wel even zou duren) en maandagochtend was het antwoord er al: ik was zeker welkom! Toch had ik toen nog helemaal niet door dat het zou gaan om Elyada Centrum. Ik dacht vooral dat ik nu eindelijk Afrika zou gaan ervaren en zou meehelpen op de boerderij. Toen Rozemarijn begon te praten over hulp bij het opzetten van Elyada Centrum kon ik mijn oren dus ook niet geloven: wat een droom! En nu, weken na dat telefoongesprek zijn er daadwerkelijk al 2 pony’s gekocht en is het wachten alleen nog maar op een visum. Ook al hoop ik pas in Oktober te gaan, ik ben de dagen vast aan het aftellen!

We hebben Gerjonne al even mogen ontmoeten in Nederland en we kunnen vertellen dat ze in het echt nog leuker is! 🙂 We zien ernaar uit dat ze komt en we blijven bidden voor verdere versterking van de Elyada Troepen. 

Als laatste hebben we nog twee losse filmpjes die we nog niet eerder in een blog hebben gezet. De eerste gaat over een politiestop, helaas onderdeel van het leven in Zambia. De tweede is een klein filmpje dat laat zien waar we onze melk 2x per week halen. 

Goed, voor ons is het alweer tijd om de kinderen van school te halen…. Jaja, voor het eerst van hun leven naar school, wat een avontuur! Ze hebben allemaal hele lieve juffen en vinden het bere interessant hoe dat nou werkt in een klas met zoveel andere kinderen. 

Eerste schooldag OOIT! Applaus voor deze helden!

Wij hebben nog twee weken in Nederland en keren daarna weer huiswaarts om onze taken weer op te pakken. Dat wil zeggen, als onze paspoorten op tijd binnen zijn 😉 

Hartelijke groet uit Moerkapelle, 

Jan, Roos en de kleine, stoere Vuurtjes 

Rookpluimen en Tromgeroffel

Hoi

Hier weer een rookpluimpje en wat tromgeroffel vanuit Zambia (je weet wel, hoe stammen vroeger boodschappen doorgaven ;)). Ga er lekker voor zitten, want wij en de kinderen nemen de tijd deze keer… 

Het voelt een beetje of we langzaamaan in de volgende fase van dit project komen. We zijn inmiddels bijna 1,5 jaar bezig met de opbouw van de Farm en eindelijk lijkt er een stabiele basis te komen. Daar zijn we ontzettend dankbaar voor. In dit vlog zie je goed en slecht nieuws van vorige week. Het goede nieuws heeft alles te maken met de volgende fase waar we momenteel naar toe aan het werken zijn.

Het gedoe met de buren is nog niet over helaas. Het is een beetje ingewikkeld omdat wij het land huren van familie Keller uit Amerika. Dus in dit geschil moeten ook zij betrokken worden. Overigens hebben zij recent besloten dat zij niet meer terug komen naar Zambia. Hun plannen met dit land (er zelf wonen en een trainingscentrum bouwen) gaan nu ook in rook op en de vraag die overblijft is: ‘Wat nu?’ Voor ons is het meest logische antwoord om het land van hen te kopen*, zeker gezien de hoeveelheid tijd, geld en ontwikkeling die wij erin stoppen. Bidden jullie mee om wijsheid voor het juiste besluit? 

*Familie Keller verkoopt het land, 8 hectare, voor hetzelfde bedrag als dat zij het jaren geleden hebben gekocht + de kosten van de door hen geplaatste hekken en watertoren. Het totaalbedrag komt neer op ongeveer €32.000,--

De komende twee maanden gaan we, naast de dagelijkse gang van zaken op de Farm, dus aan de slag met de opbouw van Elyada Center, te beginnen bij de paarden. Het gaat tijd kosten om alles goed op te zetten; de juiste paarden vinden, goed trainen, stevig hekwerk, stallen, roundpen, etc. Maar ons hoor je niet klagen, we vinden het heerlijk dat er weer iets nieuws is waar we onze schouders onder kunnen zetten! Het zijn volle dagen waarin ‘(uit)bouwen en trainen’ het devies is. 

Mocht je het leuk vinden om specifiek geld te doneren voor de aanschaf van zadels, hoofdstellen, drinkbakken, etc.; laat het ons even weten in een mailtje. Als je nog oude caps, borstels, halsters, etc. hebt liggen, hebben we daar ook interesse in!

Groente productie en de verkoop stijgt gelukkig weer gestaag.

Inmiddels hebben we 6 mensen fulltime in dienst. Voor ons voelt het alsof we 6 families in dienst hebben, omdat we niet alleen te maken hebben met de persoon, maar ook met zijn of haar partner, kinderen, vader, moeder, etc. Als er iets aan de hand is, wordt er vaak een beroep op ons gedaan. 

Eén van de mooie dingen die wij kunnen doen is leningen geven. De acute nood (bijv. geld voor een begrafenis of schoolgeld voor een kind) is voorbij en de werknemer lost zijn lening in termijnen af (iets waar wijzelf controle over hebben). Dit is zoiets simpels, maar het maakt zo’n verschil in de levens van onze werknemers! En het mooie is dat ze geen (emotionele) schuld o.i.d. bij ons opbouwen, want ze verdienen dit geld zelf en regelen de terugbetaling ook zelf. Over empowering gesproken! 

Over dat beroep dat op ons gedaan wordt… twee weken geleden werd er zaterdagmiddag op onze gate geklopt. De moeder van Ramond, onze 26 jarige zeer gewaardeerde werknemer, vroeg Jan in tranen of hij haar zoon naar het ziekenhuis wilde brengen. We waren twee dagen daarvoor nog op ziekenbezoek geweest bij Ramond, maar niemand had ons verteld dat het slechter ging. Zaterdag raakte hij in coma, zijn hele lichaam was verkrampt en hij reageerde nergens meer op. De diagnose: uitdroging en ver gevorderde malaria (al in zijn hersenen).

Dat weekend was een vreselijk spannend weekend. Jan reed af en aan naar het ziekenhuis. Meerdere keren moest hij de schriftelijke instructies van de dokter aan de zusters uitleggen, omdat ze Ramond steevast te weinig vocht bleven geven.

Het maakte ons woedend hoe achteloos hier met levens omgesprongen wordt. Voor even waren we blij met onze blanke huidskleur omdat er in ieder geval naar Jan geluisterd werd. Erg maar waar. We zijn ontzettend dankbaar voor iedereen de hemel bestormd heeft en meegeleefd heeft met ons in deze spannende dagen. Ramond kwam gisteren, zij het een beetje wankel op zijn erg dun geworden benen, even buurten op de Farm. Prachtig om te zien hoe alle personeelsleden naar hem toe renden en hem omhelsden (ook al gaat iedereen ook bijna dagelijks op bezoek :)).

Ramond herinnerd zich overigens niets van alle commotie. Ruim een week is uit geheugen gewist. Zijn herstel gaat naar verwachting nog een paar maanden duren. We zijn dolbij dat hij nog leeft en hebben hem herhaaldelijk verteld dat we van hem houden en zó overtuigd zijn dat God een prachtig plan voor zijn leven heeft! 

Hoe langer we Elyada Farm runnen, hoe meer het opvalt dat we nergens bijhoren. In de ogen van locale zendelingen zijn we niet echt zendelingen en in de ogen van de locale boeren zijn we niet echt boeren. Ook de kinderen horen nergens écht bij. Het altijd anders zijn is soms lastig voor ons en de kinderen. Dit is een van de redenen dat we allemaal graag een aantal weken naar Nederland komen deze zomer. We missen onze familie, vrienden en gemeente en voor de kinderen is het goed om een band te blijven houden met Nederland, hun wortel-land zogezegd.

Ook bidden we al langere tijd voor een ander gezin of stel dat hier wil komen wonen en long-term mee wil bouwen aan de visie (voel je vrij deze rookpluim door te geven aan mensen die je kent ;)). Wij zijn van nature ‘teamplayers’. Daardoor voelt het vaak eenzaam om dit project met enthousiasme te trekken, juist op dagen vol problemen en onvoorziene omstandigheden. 

Gelukkig, gelukkig heeft zich een vrijwilliger gemeld om 7 maanden te komen meehelpen vanaf oktober. Op dit moment zijn we bezig met haar visum. Als dat lukt, zullen we haar in de volgende blog aan jullie voorstellen! Het begin van een groter een team!

Voordat we nog een fotoimpressie geven van de afgelopen maand, willen de kinderen ook graag nog wat rookpluimen en tromgeroffel doorgeven: 

Hoi, ik ben David. Kennen jullie me nog? Ik jullie niet meer, maar ik wil wel graag naar Nederland. Op sommige dagen denk ik dat dat in Zambia ligt en op andere dagen begrijp ik dat dat ver weg van Kabwe is. Erg ingewikkeld allemaal. Ik ga 3 ochtenden per week naar de pre-school bij OM en krijg ik 2 ochtenden per week thuis les. Ik ben het beste in de vakken; ‘iets bouwen van takken en ouwe troep’ en ‘Lucy (de kat) pesten’. Mama heeft ergens gehoord dat jongens soms pas gaan lezen als ze 9 jaar zijn. Sindsdien kunnen ‘juf mama’ en ik het beter met elkaar vinden. Papa leert mij van alles op de Farm en Eloise probeert mij de tafel van 1 aan te leren, dus jullie hoeven je geen zorgen te maken over mijn ontwikkeling. Ik ben nu trouwens net zo groot als Eloise. Dat vind ik erg leuk (zij niet). Groetjes van David 

Hoi, ik ben Eloise. Ik vind het leuk om op de Farm te wonen en te spelen met mijn buurmeisjes. Als ik niet aan het spelen ben, dan ben ik aan het verkleden. Ik hou ervan om vijf verschillende jurken op 1 dag te dragen. Als het floddert en fleurig is, is het perfect voor mij. Lucy, de kat, rent niet meer weg als ik mijn vioollessen oefen en mama zegt ook dat ik erg vooruit ben gegaan. Ik kan nu een melodietje spelen. Ik mag mijn viool niet naar Nederland meenemen, anders kon ik het laten horen aan jullie. In Nederland wil ik graag een strand zien en in de zee zwemmen. Ik wil ook graag naar school in Nederland, want dat lijkt me erg leuk. De leukste dieren op de Farm vind ik het nieuwe lammetje en Anna – Lora, onze lievelingskip. Vaak nemen we haar mee om haar insecten en zaadjes te voeren, bijvoorbeeld de kakkerlakken uit de keuken. Ik denk dat oma Bos nu zegt Jakkes . Nou, doeiii Eloïse

Hoi, hier een berichtje van mij, Yaelle. Ik was deze week ziek. Als ik loop voelt mijn hoofd nog steeds een beetje gek. Gelukkig ben ik bijna nooit ziek. Wist je dat we nieuwe kalkoen kuikentjes hebben? Ze zijn zo schattig. Eloise werd aangevallen door de moeder en toen liet ze het kleine kuikentje van schrik door de lucht vliegen. Gelukkig leeft het kuikentje en Eloise nog. Het is nu heel koud. Gelukkig heb ik elke nacht een kacheltje in mijn bed: Lucy (de kat). Met basketbal gaat het heel goed. Alleen zijn mijn sportschoenen verdwenen. Ik had ze namelijk een paar nachten buiten de gate laten liggen. En dat betekend in deze cultuur dat iedereen ze mag gebruiken. Ik hoop dat ik ze terug krijg, want ze waren heel mooi. Ik heb zin om jullie in Nederland weer te zien. Doeiii Yaelle

Bye bye iedereen! Tot de volgende keer!

‘Dit was niet een leuke dag!’

Lieve mensen,

We hopen dat het goed gaat met iedereen! Er is weer veel gebeurd de afgelopen tijd. In dit blog een update over Elyada Farm, ons nieuwe huis en onze verlofplannen. 

‘Dit was niet een leuke dag!’, aldus zoonlief aan het einde van een dag. Heel graag wilde hij meer afleveringen van buurman en buurman kijken, maar zijn strenge ouders vonden het bedtijd… ‘Lieverd, het leven gaat niet altijd om leuk’, hoor ik mijzelf zeggen. Boos kijkt hij mij aan, terwijl ik hem een dikke knuffel geef 🙂 Natuurlijk doen we ons uiterste best het leven van onze kinderen ‘leuk’ te maken, maar elke dag een leuke dag hebben is niet realistisch. 

Ook voor Jan en mij is het leven in Zambia niet altijd leuk. Sterker nog, we hebben meer niet-leuke dagen, dan leuke dagen. Wel hebben we meer goede dagen, dan slechte dagen. Het verschil tussen leuk en goed is belangrijk voor ons om te beseffen. ‘Gelukkig voelen/ genieten’ is iets anders dan weten dat je bent waar je moet zijn, trouw zijn in het kleine en doorzetten in het geloof dat iets mooier gaat worden. Herkenbaar?

Zoals jullie weten zijn we verhuisd de afgelopen tijd. Het stof is allemaal opgeveegd en onze meubeltjes staan op zijn plaats. Iedere zaterdag klussen we nog aan dingen als de WC’s, verlichting en gordijnen. Nog een paar weken en dan is het echt helemaal af hopen we. 

Bekijk hier hoe onze compost toilet bevalt…

Elyada Farm

Inmiddels hebben we 5 mensen fulltime in dienst, waarvan 1 nachtbewaker. Afhankelijk van de hoeveelheid werk komen daar gemiddeld nog twee dagloners bovenop. Doordat we nu op locatie wonen vinden er meer gesprekken gedurende de dag plaats, kan er veel beter getraind worden en hebben we eindelijk een regelmaat in de devotions, teamvergaderingen en persoonlijk-ontwikkelingings trainingen. 

Het was mooi om uitgebreid de tijd te nemen om de visie en de waarden van Elyada Farm te bespreken met het team. Sommige punten zijn niet erg Zambiaans, maar wel erg bijbels en daarom belangrijke waarden binnen het bedrijf. Iets om op terug grijpen in momenten van conflict of verwarring. 

Moeiten en verdriet

Roos haar oma is eind maart overleden. Dankzij de live-stream konden we toch een beetje bij de begrafenis zijn en dankzij veel WhatsApp belletjes voelden we ons deel van (het proces in) de familie. We zijn dankbaar voor oma’s leven en wat zij doorgegeven heeft aan de generaties na haar! 

Van andere orde, maar toch verdrietig is dat onze honden de lievelingskat van kinderen hebben vermoord. Ook zijn we meer dan helft van de schapen kudde kwijt geraakt, iets dat Jan erg raakte. Inmiddels weten we tegen welke medicatie de parasieten in de schapen resistent zijn en zijn de schapen die nog over zijn gelukkig allemaal weer gezond. 

Er zijn ook personeelsleden ernstig ziek. We ondersteunen hen waar we kunnen. 

Afscheid van Roodje was hartverscheurend.

Doordat er zoveel expat/zendelingen gezinnen vertrokken zijn uit Kabwe (en er geen nieuwe gezinnen voor in de plaats zijn gekomen), zijn we veel (grote!) klanten kwijt. Dit is terug te zien in de verkoopcijfers. Naast dat we meer klanten nodig hebben, hebben we ook wat tegenslag op het gebied van de productie van groenten. Nieuwe plagen en hongerige, ontsnapte schapen en kalkoenen hebben gezorgd voor veel verlies. Op het moment van schrijven wordt er een hek om de groentetuin gezet en experimenteert Jan met de biologische bestrijding van de witte vlieg in de cherry tomaatjes. 

Iedere dinsdag – en vrijdagochtend worden de bestellingen bezorgd in de stad.

Omdat we graag een maand naar Nederland komen in de zomer (en zo eventuele verkiezingsonrust in Zambia willen ontlopen) zijn we nu al begonnen met voorbereiden om een maand weg te kunnen. Dit gaat een grote test zijn in hoeverre Elyada Farm kan draaien zonder ons. 

Als laatste nog een leuk filmpje over ons Pasen in Kabwe en nog wat losse fotootjes. Tot de volgende keer weer! 

Lieve groet van alle Vuurtjes

Van Mango’s naar Maison ;)

Ons iedere-twee-maanden-een-blog-eruit-plan heeft dit jaar voor het eerst gefaald. Excuses daarvoor! Ga er maar goed voor zitten, want er valt veel te lezen en bekijken in dit blog 🙂

Een grappig klein filmpje over onze December / Januari vreugde; Mango’s!

In onderstaande update vertellen we alle ontwikkelingen tot en met eind januari:

Regenseizoen, vrachtwagens die vastzitten, afscheid Farm manager, nieuwe kalkoenen en lammetjes, Corona, etc.

Inmiddels zijn we alweer 1,5 maand verder. Wat is er in die tijd gebeurd?

We zijn verhuisd!!

Wat een klus was (en is) dat! We hebben besloten de komende 10 jaar niet meer te verhuizen 😉

Kijk mee hoe ons huis eruit ziet 1 dag voor de verhuizing.

We kunnen volmondig zeggen dat we als gezin nog behoorlijk in een transitie fase zitten. Iedereen moet zijn/haar draai nog vinden op deze nieuwe plek. Uit ervaring weten we inmiddels dat daar minstens een maand overheen gaat, dus we proberen zoveel mogelijk genade te hebben met onszelf en onze kinderen..

In onderstaand vlog (echt net vers van de pers!) kun je horen hoe onze eerste week is gegaan en kun je nogmaals ons huis van binnen zien en je verbazen over hoeveel werk er in 1 week verzet is 🙂

We hebben een nieuwe Farm Manager!

Nieuw personeel aannemen is altijd spannend, maar een nieuwe Farm Manager aannemen is dubbel zo spannend. So far, so good!

Sydney is een wijze man met een zachtaardig karakter. Hij leert graag nieuwe vaardigheden en zuigt kennis op als een spons. We danken God dat Hij Sydney precies op tijd op ons pad heeft gebracht. Sydney’s vrouw kookt iedere dag voor ons team. We zijn daarmee begonnen nadat we ontdekte dat praktisch iedereen alleen een avondmaaltijd eet. Nu iedereen lunch ‘van de zaak’ krijgen, werkt iedereen, en logisch ook, een stuk harder.

We hebben een Elyada Farm promotie filmpje!

Samen met een locale videograaf heeft Roos het volgende filmpje bedacht om nieuwe klanten aan te trekken. Geniet ervan!

Super toffe clip gericht op het aantrekken van locale nieuwe klanten.

Het produceren van meer groente heeft op een laag pitje gestaan. Maar, zoals Jan verteld in ons meest recente vlog, is de verwachting dat we de komende tijd flink gaan groeien!

Uitdagingen

We hebben veel uitdagingen op het moment. Zo zijn 3 van onze schapen recent door een onbekende ziekte doodgegaan. De buren verliezen ook veel koeien aan (waarschijnlijk?) dezelfde ziekte.

Ook geeft onze auto en trailer regelmatig problemen, waardoor we veel tijd kwijt zijn aan reparaties.

Zes van de twaalf kalkoenkuikens zijn dood gegaan.

We zijn, voor ons gevoel, nog zulke groentjes en leren gaande weg. Iets dat heel mooi klinkt, totdat je dieren ziet lijden en doodgaan.

Een andere uitdaging waar we (onverwacht) voor staan is de begeleiding van onze kinderen in het samen leven met onze buren. Onze kinderen zijn heel beschermd opgegroeid in Zambia. Het is voor het eerst dat ze zonder begeleiding uren lang spelen en kletsen met kinderen die bijna niets hebben, vaak alleen in de avond iets te eten krijgen en met allerlei motieven graag tijd met onze kinderen willen doorbrengen. Voor de kinderen is het lastig te begrijpen dat je beter niet je digitale speelcamera mee kunt nemen naar buiten en je beter niet kunt vertellen dat we gaan lunchen bij een restaurantje in de buurt.

De meeste kinderen zijn hier vanaf hun 8e blootgesteld aan seksualiteit (niet op een gezonde educatieve manier) en ‘het lichtje in hun ogen’ verdwijnt ook vaak rond die leeftijd. Ik, Roos, bid veel om wijsheid in wat ik voor deze kinderen (met name de wat oudere meisjes) kan betekenen en tegelijkertijd mijn eigen dochters kan beschermen tegen te vroeg, aan te veel ellende blootgesteld worden.

Vanaf een afstandje ziet deze foto er leuk uit… Maar er komt iets meer bij kijken dan op het eerste gezicht lijkt.

Dit was een kleine greep uit de gebeurtenissen en processen van December tot half Maart: van de Mango’s tot het nieuwe Maison, waar we hopelijk velen jaren met plezier mogen wonen.

Bedankt voor jullie gebed (hebben we hard nodig!) en betrokkenheid! Een heel hartelijke groet van ons allemaal uit Kabwe!

Jan, Roos, Yaelle, Eloise en David