Iedereen aan het woord

‘Hellohooo!’ Dat is hoe ik, David, iedereen begroet. Afhankelijk van welke taal de voorbijganger spreekt, antwoord ik ‘Bwieno!’,’Fine!’ of ‘Goed!’. Ik ga 3 ochtenden per week naar pre-school. Daar leer ik liedjes, tellen en heb ik een hoop vriendjes. Eloise boos maken vind ik ook ontzettend leuk. Bij Yaelle gaat dat wat moeilijker, behalve als ik haar tekeningen een extra kraslaag geef. Dat is echt prachtig om te zien. Ik deel daarna (uit mezelf!) veel kusjes, knuffels en ‘sorry’s’ uit, zodat het geen impact op de rest van de dag heeft. Ja, ik heb het hier goed naar mijn zin!

Ik ben Eloise en ben al vier jaar. Ik zit bij Juf Judith op school in groep 1. Ik leer letters en cijfers en we doen ook veel spelletjes. Als ik geen zin meer heb, mag ik buiten spelen of een toren bouwen. Ik ben al heel groot en daarom help ik David elke dag met veel dingen. Hij is natuurlijk nog zo klein! Ik ben ook een goede moeder voor al mijn poppen, al heb ik het soms ook erg druk. Ik wil ook graag dansen, maar durf het nog niet zo goed. Als niemand kijkt, doe ik mijn dansjurk aan en dan kan ik het echt al goed. Mijn haar is ook heel mooi en lang. De blonde plukken heb ik er een paar dagen geleden uitgeknipt. Nou, doeiii Eloise

Hoi allemaal, ik ben Yaelle en ik ben nu zes jaar. Ik heb nog maar 1 konijn want er waren er twee dood gegaan. Het konijn ontsnapt elke dag wel 10 keer uit zijn hok. Nu hebben we niet zoveel sla meer in de tuin. Ik kan nu ook heel goed konijnen vangen. Op school bij Juf Judith hebben we geleerd over onze hersenen, darmen en nog veel meer dingen van het lichaam. Ik kan ook steeds beter lezen, dat vind ik echt knap van mijzelf. Mijn beste vriendinnen zijn Frida (Dld), Olivia (USA) en Ruchette (Zambia). Ook klets ik veel met de tuinman. Hij leert mij Bemba en ik leer hem Nederlands. Ik zit iedere vrijdagmiddag op zwemles. Ik kan al 10 seconden onder water en in het diepe springen. Het wordt nu zomer hier, dus het wordt steeds warmer. Ik heb er zin in als het regenseizoen weer begint. Tot de volgende keer! Liefs Yaelle 

Om de week zijn we in deze kerk te vinden waar we samen met Juf Judith kinderdienst draaien. De aantallen zijn her en der nog een uitdaging, vandaar ook het PSje in deze vlog 😀

Hoi, Roos hier 🙂 Met de ventilator op mij gericht schrijf ik dit blog, want de zomer is hier nu toch echt aangebroken. Toch geniet ik van het ‘door de seizoenen heen gaan’ hier. Na de mango’s komen de quava’s en na de paarse bloesem in de bomen, volgt de rode. Ritmes in het leven hier, die nu nog nieuw en verrassend zijn, maar ons de komende jaren steeds vertrouwder gaan worden. 

Ik geniet van het feit dat ik zulk waardevol werk buitenshuis heb. Na 6 jaar praktisch full time moeder te zijn geweest, merk ik hoe goed het me doet om uit mijn comfort zone te stappen, nieuwe uitdagingen aan te gaan en een gedeelte van mijn hersenpan te gebruiken, dat voor mijn gevoel lang genoeg stof heeft liggen happen 🙂

In mijn werk ben ik mijn focus aan het verleggen van therapie geven, naar een therapie vriendelijker klimaat creëren binnen Mercy House. Zo zet ik mij in om informatie te delen over trauma, hechting en emotioneel gezond leven. Dit doe ik door middel van training, ontwikkeling van voorlichtingsmateriaal, gesprekken met ouders/ verzorgers en het bestaande team van therapeuten ondersteunen met debrief meetings. Het geeft me veel energie te zien dat er steeds meer draagvlak komt binnen Mercy House voor een verdieping in de broodnodige aandacht, therapie en liefde aan de 60+ kwetsbare kinderen die dagelijks komen. 

Het is al langer mijn (Roos) verlangen dat er meer creatieve lessen komen in Mercy House. Juf Judith en ik trokken de stoute schoenen aan en diepten een paar verstofte blokfluiten uit de kast. De kinderen vonden het erg leuk, maar onze oren… poeh.. De noodzaak en de wens naar meer lessen is ons duidelijk in ieder geval 🙂

Gisteren gaf ik een zak kleding van onze kids aan iemand en altijd als ik dat doe, voel ik me een beetje weemoedig (welke moeders herkennen dat?). Onze kids worden zó snel groot! Zambia is hun normaal nu. Helemaal voor David, die herinnerd zich niets van Nederland. Pas dronk hij, zittend in zijn autostoel, zijn waterflesje leeg en kieperde vervolgens fles plus dop zo op straat. Waar de meiden nog een besef hebben van ‘dat is niet netjes’ en op zoek gaan naar een prullenbak, pikt David allerlei gebruiken op, die hier heel normaal zijn. Ik ben zo benieuwd hoe onze kinderen terug gaan kijken op deze tijd en hoe het hen zal vormen. In ieder geval probeer ik op mijn ‘moederdagen’ er helemaal voor hen te zijn en te genieten van alle mooie dingen die deze kant van de wereld hen te bieden heeft. 

Last but not least, mag de man des huises nog even aan het woord 🙂 Inmiddels is dit blog al verworden tot een heus boekwerk, maar aangezien je tot hier bent gekomen lukt het je vast om een glimp van mijn leven te krijgen. Het plan om steeds meer voedsel zelf te verbouwen voor Mercy House is in gang gezet en het eerste zaad zit inmiddels in de grond. Het is nog een forse klus om alles klaar te krijgen voor de regens in november, maar vele handen maken lichter werk. Iedere ochtend werken we met het Mercy House team een paar uur op het land en leer ik van hen en zij van mij. Erg leuk om hier samen ons hard voor te maken. Naast mijn werk geniet ik ook van mijn heerlijke kids en mijn lieve vrouw waar ik sinds begin deze maand 8 jaar mee ben getrouwd ben! Het lijkt erop dat ik bijna mijn werkvisum ga krijgen en dan ook mijn rijbewijs kan gaan halen. Ik vind het ook erg leuk om 2 bedrijfjes te begeleiden en mensen te inspireren een bedrijfsplan te schrijven en uiteindelijk ook iets te starten. Daar hou ik het even bij voor nu!

De lage levensverwachting hier in Zambia is pijnlijk en zichtbaar in iedere stap in het dagelijks leven, ook zo bij mijn bezoekjes aan Lenny (dat is de vrouw haar eigen kippenproject heeft gestart).

Hartelijke groet van ons allemaal! 

P.S. Met angst en beven kijken wij uit naar de dag dat Juf Judith ons verlaat (februari 2019). Wat een blessings voor ons en de kinderen om haar hier te hebben! Mocht u/jij iemand kennen die Judiths opvolger zou kunnen worden; laat het ons weten! 

P.S. Roos heeft het idee opgevat om zowel aan het safe house (6 meiden) als aan het plaatselijke weeshuis (47 kinderen) een doos te doneren met creatieve spullen, zoals scharen, lijm, papier, waterverf, kwasten, knutselfrutsels, krijtjes, stiften, etc. Mocht je het leuk vinden om hier praktisch of financieel aan bij te dragen; laat het even weten. Annelies, Roos haar zus, gaat binnenkort samen met haar man bij ons op bezoek en heeft naar verluid nog wat kilo’s over. Een deel van de spullen kan gewoon hier in Zambia gekocht worden, vandaar dat er ook geld overgemaakt kan worden t.b.v. dit doel.

een bloeiende zijstraat bij ons huis