Zo tegen het einde van het jaar blikken wij automatisch terug op de afgelopen tijd. Binnenkort vieren we ons 1 jarig- emigratie – jubileum! Voor ons gevoel hebben we al zoveel meegemaakt, zoveel nieuwe mensen leren kennen en zijn we nog steeds volop aan het leren, aanpassen en zeker ook genieten. Ons contract bij OM loopt eind 2019 af, maar of we onszelf daarna weer in Nederland zien wonen? Eigenlijk niet. Afrika is in onze poriën gaan zitten. Naast dat we qua reuk niet meer te onderscheiden zijn van de Zambianen (echt waar!) zit dit land en de mensen nu al in ons hart. We houden van de manier van leven, ook al is deze manier regelmatig veel moeilijker, frustrerender en ongemakkelijker dan in Nederland.
De afgelopen maand bijvoorbeeld zaten er parasieten in David en Jan’s darmen; lets wat we waarschijnlijk nooit zouden meemaken in Nederland. De zorgen en stress die daarmee gepaard gaan, wens je niemand toe.
Naast onbekende ziekten kent het leven hier in Zambia zo zijn uitdagingen. Met stip op 1: Het missen van familie en vrienden in Nederland. Dit is echte de grote ‘down-side’ aan het leven in het buitenland. Meteen hierna volgt het niet snappen van hoe alles en iedereen werkt… In het gewone leven maar ook de grote verschillen in de culturen. Als ras-echte Nederlanders zorgen wij nog steeds dat we overal op tijd zijn en goed voorbereid zijn voor onze taken. Werkelijk iedere dag passen we onze planning minstens 5 x aan. En bij de 5e keer stijgt ons bloed wel echt een graad of wat. Een plan van A naar B maken en uitvoeren is voor ons de normaalste zaak op aarde. Maar als je verbinding wilt behouden met collega’s én op een duurzame manier (jezelf vanaf moment 1 overbodig maken) iets wilt bereiken, dan moeten we toch echt een tandje terug doen en ons een ander tempo, maar ook een andere manier van communiceren aanmeten, willen we effectief zijn.
Ook het feit dat we een blanke huid hebben, is soms lastig. Een stukje wandelen zonder gevraagd te worden om geld of een baan zit er niet in. Gevangenismuren met elektriciteit erop blijken nodig en zelfs dan is dat geen garantie voor veiligheid. Recent is er bij de bovenbuurman en onze naaste buren ingebroken toen ze niet thuis waren. Onder het kopje ‘veiligheid’ hoort ook de alertheid die we altijd hebben met betrekking tot onze gezondheid. Een nacht koorts met flinke hoofdpijn betekend in Nederland niet zo veel. Hier staat we in de startblokken om een malariatest te gaan halen. Vliegen die eitjes leggen in je kleren, rupsen die prikken, overal mieren en kakkerlakken… De ene dag geef je er niet zoveel om, de volgende dag is het allemaal een beetje te veel.
Maar het leven hier is niet enkel kommer en kwel hoor! Een van de waardevolste facetten van het leven hier is de afhankelijkheid van de community, die functioneert als een familie. Er wordt wel gezegd dat Afrikaanse mensen geen geld op hun rekening hebben staan, maar een ‘relationele spaarrekening’ hebben. De waarde hiervan zien wij nu ook veel meer in. Je hebt elkaar zo hard nodig en dat ‘OK’ vinden is een grote stap in ons hoofd geweest, komend vanuit een cultuur waarin ‘zelf doen’ erg hoog in het vaandel staat. Dankzij kennis uit de community bijvoorbeeld, zijn David en Jan nu weer parasiet-vrij.
Verder genieten we van ons werk en de resultaten. We genieten ook van het feit dat onze kinderen opgroeien in zo’n unieke omgeving en altijd rond kunnen rennen op slippers.
Omdat de ‘last van vandaag’ (matt 6) vaak te zwaar is, hebben we ook God ontzettend hard nodig. We ervaren Zijn hulp, kracht en wijsheid op bijna dagelijkse basis, waardoor we leren ons geen zorgen te maken voor de dag van morgen. Kinderlijk vertrouwen in geloof is geen keuze hier; je moet wel als je hier langere tijd wilt floreren! Last but not least; de natuur! Hier hebben we nog veel te weinig van gezien en daarom willen we in de kerstvakantie een aantal dagen gaan kamperen; daar hebben we ontzettend veel zin in!
Als laatste nog wat fotootjes van de afgelopen tijd en een bericht van ons TFT. Een heel heel hartelijke groet van ons allemaal en alvast een gezellige decembermaand gewenst!
Het TFT blikt terug:
Na twee jaar van voorbereiden, brainstormen en actieplannen bedenken was het in januari dan toch echt zo ver! Toen Jan en Roos na het afscheidsfeest in hun auto stapten, sloten we een enerverende en leerzame periode af. Met onze ziel lichtelijk onder de arm kwamen we de eerste keer nadien weer bij elkaar, en kwamen tot de ontdekking dat we een grote gemeenschappelijke deler misten: Jan en Roos! Een beetje alsof je naar een verjaardag gaat, en de gastheer blijkt niet thuis.
Maar niet getreurd, inmiddels kunnen we zeggen dat we als Thuisfront Team onze draai weer gevonden hebben! We ontdekken, hoewel het soms ook nog wel zoeken is, steeds meer onze rol in deze nieuwe fase. In de afgelopen periode hebben we ons bezig gehouden met het optimaliseren van de giftenstroom, versturen van bedankjes, updaten van de achterban en het meeleven en – bidden met Jan en Roos in de intensieve periode die ze achter de rug hebben. We beginnen te wennen aan het contact op afstand. Door de verschillende brokken informatie die we in de afgelopen maanden gekregen hebben kunnen we ons steeds meer een beeld vormen van het leven dat de Vuurtjes nu leiden. We gaan ervoor hen zo goed mogelijk te steunen, zowel op praktisch als geestelijk vlak, en hun verhaal in Nederland te blijven vertellen. Jullie als achterban willen we bedanken voor jullie betrokkenheid, voor geduld met kinderziektes en beginnersfoutjes op administratief vlak, en voor jullie liefde en enthousiasme voor onze vrienden in Zambia. We blijven graag met jullie in contact!
Wat een intensief bijzonder jaar hebben jullie achter de rug! Spannend wat het nieuwe jaar zal brengen.
We danken en bidden mee!
dankjewel, en bedankt ook voor je reacties steeds! Leuk
dank voor jullie verhaal – fijn om zo op afstand met jullie mee te mogen leven en ook te zien hoe snel de kinderen opgroeien… fijne dagen gewenst en vooral ook een heerlijke kampeervakantie gewenst!
veel liefs, florentine
Hoi Florentine, jij ook fijne dagen en onze kampeervakantie was een succes! Veel geleerd hoe het niet moet en hoe we het de volgende keer gaan doen:) groetjes