Auteur: Fam van Vuuren

Geheel onverwacht kregen we vlak voor het weekend het bericht dat Jans werkvergunning-aanvraag ook is afgewezen. Onze advocaat zag vóór dit moment geen vuiltje aan de lucht omdat Jan’s huidige werkvisum zonder problemen omgezet was van OM naar Elyada Farm. De verlenging zou daarom ‘slechts een formaliteit’ zijn. 

Je kunt je voorstellen dat het afgelopen weekend nogal emotioneel was. Ineens staat onze toekomst (en die van onze werknemers) op losse schroeven. Worst case scenario is dat we voor het einde van het jaar weer in Nederland wonen! Dat kan gewoon niet zo zijn. We geloven dat God ons tot dit punt heeft geleid en dat Hij een weg kan maken waar geen weg lijkt te zijn. 

Deze week gaan we met de advocaat om de tafel om te kijken welke van deze opties we weg kunnen strepen of verder uit kunnen uitpluizen:

1. In beroep gaan tegen deze uitspraak. Hier doet de advocaat momenteel onderzoek naar om te kijken of dit nut zou kunnen hebben. 
2. Als investeerder Zambia binnen gaan, wat $250.000 aan investeringen inhoud. 
3. Alles verkopen wat we hebben en Zambia verlaten voor het einde van het jaar. 
4. Een oplossing die nog niemand heeft bedacht. 

We houden jullie op de hoogte en vragen jullie gebed voor deze netelige situatie. 

Op naar beter nieuws,

Liefs van Jan en Roos

Bron foto

Hoi!

Van ons vorige blog is de inkt nauwelijks opgedroogd en we sturen alweer een nieuwe! Dat doen we heel bewust, want er is veel gebeurd! Dus stroop je oogleden op en lees mee over gezinsuitbreiding, afscheid nemen, het kinderboekje en meer!

BOEKJE

Roos heeft een kinderboekje geschreven en geïllustreerd om een belangrijke boodschap aan de sloppenwijk kinderen mee te geven: al zijn je omstandigheden nog zo moeilijk, weet dat er Iemand is die van je houdt en er altijd voor je is! Bekijk het filmpje om het boekje van binnen te zien en het verhaal te horen. 

ELYADAFARM UPDATE

Nu we toch aan het film kijken zijn, bekijk dan ook de vlog over Elyada Farm. De één ziet een kaal stuk land, waar nog veel moet gebeuren. De ander ziet het helemaal voor zich waar de keuken en de slaapkamers komen 🙂 

Het zal nog flink aanpoten worden om alles af te krijgen wat klaar moet zijn voor de regens en ons verlof. Zo moet de fundering van ons huis nog worden gestort, Jameson’s huis afgemaakt, bomen geplant en hokken getimmerd voor de konijnen en de kippen. 

• 

• 

• 

AFSCHEID

Te midden van die drukte nemen we afscheid bij Mercy House. We hopen de collega’s en de kinderen in de toekomst natuurlijk nog wel te zien, maar we zijn geen OM collega’s meer. Ook de zondagsschool die we nu ruim een jaar iedere twee weken hebben gedraaid, zeggen we gedag. Omdat het pittig blijft voor onze kinderen (en daardoor voor ons) om hier heen te gaan, hebben we besloten om definitief te stoppen bij deze zondagsschool. We hebben ons best gedaan om nieuwe zondagsschoolleiders te trainen, maar dat is niet van de grond gekomen zoals wij graag gezien hadden. Gelukkig blijft de familie Van Asselt nog zondagsschool geven en kunnen zij hopelijk de zondagsschool leiders beter getraind afleveren dan wat ons gelukt is. 

BEESTENBOEL

Nee, Roos is niet zwanger, maar we hebben wel flinke gezinsuitbreiding! Een paar weken terug kwam Jan spontaan aanzetten met twee konijnen die, dankzij onze konijnen-verslindende-hond IN huis moeten leven. De kinderen zijn vanaf dag 1 verliefd, wat natuurlijk niet heel handig is als je konijnen houdt voor het vlees. (Ik hoor het mezelf al zeggen na de verkoop van de konijnen: ’Ja, Snuffie en Lola zijn vannacht zomaar weggelopen. Zo de mooie natuur in. Daar zullen ze het vast erg fijn hebben. Iemand nog een snoepje?’ )

• 

• 

Tevens had Jan kuikentjes besteld, die er normaal gesproken 6 weken over doen om geleverd te worden. Tel daar bovenop dat we in Zambia wonen en Jan dacht dat ‘het mooi zou zijn als ze er binnen 8 weken zijn’. Wonder boven wonder bleken die 50 chicks ineens na 2 weken al beschikbaar te zijn! Omdat er al betaald was, moesten we ze afnemen. En wat doe je dan? Dan offer je je badkuip dus op. Ons huis is nu een kleine stinkende kinderboerderij. Bekijk hier een filmpje over hoe dat eruit ziet momenteel. 

Het idee is dat alle konijnen en kippen naar Jamesons huisje verhuizen zodra dat af is. Overbodig om te zeggen dat Roos hard bidt dat dat huisje heul snel afkomt! 😉

LAST BUT NOT LEAST

We hebben een onderkomen op verlof! Iedereen bedankt voor het uitgooien van lijntjes! We hadden beet in Doornspijk en zullen een appartementje in de voorkant van een boerderij betrekken voor ruim twee maanden. Ook -als reactie op ons vorige blog- heeft iemand aangeboden om de huisstijl te ontwerpen voor Elyada Farm. Super gaaf! We hopen binnenkort te pronken met haar werk 🙂

Ook zijn we verheugd te kunnen meedelen dat we, van de 20 mensen die we zochten, de eerste 9 investeerders zich hebben gemeld die 1000 euro willen investeren in Elyada Farm! Zou je ook op die manier bij ons werk betrokken willen zijn dan horen we het graag! 

Werkvisums… het blijft een issue. We vragen gebed hiervoor, want Roos haar aanvraag is afgewezen vorige week. Van Jans aanvraag hebben we nog niets gehoord. We hebben onze vluchten om die reden ook nog niet geboekt… Het blijft dus nog even spannend wanneer we in Nederland aankomen, want we willen graag zekerheid dat we na 3 maanden verlof weer terug kunnen naar Zambia. 

Bedankt voor jullie betrokkenheid en tot de volgende update!

P.S. Mocht je nog een oude windows laptop met excel (dus geen open office o.i.d.) hebben liggen die je niet meer nodig hebt: wij zoeken er 1 dus zouden we die graag overnemen als we op verlof zijn. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Makkelijk is het niet om je op afstand bij te praten over het proces waar we inzitten… maar, we doen hard ons best en nemen je graag weer een stapje verder mee!

In ons vorige blog heeft Jan door middel van dit filmpje verteld wat we willen gaan doen na onze periode bij Operatie Mobilisatie. Deze plannen hebben niet stil gelegen. Jan heeft blaren op zijn handen, maar komt met een glimlach terug van het land. Hoog olifantengras maaien met zo’n groot kapmes vindt hij niet persé geweldig, maar het resultaat wel: er ontstaat iets op ons land! 

De komende weken wordt de drip-irrigatie aangelegd, om zo vanaf september 4000 aloe vera plantjes water te kunnen geven. Jameson, een Zambiaanse vriend van Jan met een agrarische opleiding en veel ervaring in duurzame landbouw, zal onze eerste medewerker worden en nauw samenwerken met Jan in de opbouw van ‘Elyada Farm’. Ook zal Jameson waarnemer zijn wanneer wij op verlof zijn. Want als we één ding beseffen, is het wel dat we dit project niet in ons eentje kunnen en willen dragen! 

• 

• 

• 

In de komende twee maanden zullen we onze taken in Mercy House overdragen en afronden. Dat gaat dan met name om de intervisie van de counselors waarborgen en kijken waar de gestarte bedrijfjes nog hulp kunnen gebruiken. We maakten de afgelopen tijd twee filmpjes van ons werk. Jan heeft namelijk met een paar flessen en chloor licht gecreëerd in een paar donkere ruimten in Mercy House en Roos geeft een inkijkje in de teamtrainingen die ze iedere woensdagochtend geeft. 

Wel een raar gevoel om deze mooie plek met lieve collega’s achter te laten en weer opnieuw te beginnen wat werk betreft. Toch weten we dat het de goede weg is en daarom zetten we door, ondanks dat het soms erg spannend voelt en we met tegenslag te maken krijgen. We vertrouwen erop dat God de weg voor ons zal banen en de juiste mensen op ons pad zal sturen. Dit vertrouwen gaat wat ons betreft hand in hand met vragen om hulp. Daarom hebben we een lijstje gemaakt met zaken die we nodig hebben. Misschien zit er iets bij voor jou, of weet je iemand die één van deze dingen interessant zou vinden; laat het ons dan direct even weten.  

1. We zoeken een huisje van ongeveer eind oktober tot eind januari in Nederland (maximale huur 500,-) in de buurt van Nunspeet. Weet jij iets?
2. Daadkrachtige visionairs: Kun en wil jij €1000,- investeren in Elyada Farm? We zoeken 20 mensen die €1000,- willen investeren in de boerderij en daarmee investeren in de visie van herstel, groei en ontwikkeling.Het is een risicoinvestering en een symbolische rente van 1%, dus wees daarvan bewust! We gaan ons uiterste best doen om dit geld terug te betalen maar garanties kunnen we niet geven.
3. We zoeken een student (of vrijwilliger) die in het kader van een internationaliseringsproject de mogelijkheden wil onderzoeken om Aloe Vera sap, Moringa-olie en/of kurkuma te exporteren naar- en verkopen in Nederland. 
4. We zoeken een grafisch ontwerper die ons kan helpen met het maken van een website en een huisstijl voor Elyada Farm. 

Naast ons werk bij Mercy House en het opzetten van Elyada Farm gaan we graag tussendoor een weekend ‘even helemaal weg’ naar een meer 2 uur rijden van Kabwe. Het zijn in de natuur doet ons altijd goed! Bekijk hier een filmpje van de plek waar wij graag heen gaan: 

Hartelijk bedankt weer voor je betrokkenheid en groetjes uit Zambia van ons allemaal!

Jan & Roos, Yaelle, Eloïse en David 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wij hebben 8 hectare land gekocht, waarvan we er 5 niet gaan gebruiken. We zouden graag zien dat dit gebruikt wordt voor landbouw en voor het houden van paarden. Is dat niet wat voor jullie? Deze vraag kregen wij afgelopen februari van Tim en Ashley, een Amerikaans echtpaar met 4 kinderen, dat al 11 jaar in Zambia woont. Lees in deze nieuwsbrief wat ons antwoord is op deze vraag en bekijk prachtige foto’s van de tijd dat Jan’s ouders op bezoek zijn geweest. Veel lees -en kijkplezier! 

Zoals jullie hebben kunnen lezen in ons vorige blog, is de visie waarmee we naar Zambia kwamen doorontwikkeld tot een verlangen om mensen uit het web van armoede te zien komen op alle gebieden in hun leven. Maar hoe willen we dit concreet vormgeven? Voor de ‘kijk generatie’ hebben we een filmpje in elkaar gezet. De mensen die liever lezen; ga er maar eens goed voor zitten!

Door te wonen en werken in Kabwe de afgelopen 1,5 jaar en onze werkervaring in Nederland, is het onze droom geworden om een biologische boerderij te starten volgens permacultuur principes. Dit om banen te creëren, duurzame relaties aan te gaan met werknemers en inkomsten te genereren voor onszelf en de coaching met paarden die we ook graag willen aanbieden op deze boerderij. Ons doel is om na 5 jaar volledig zelfvoorzienend te zijn (de boerderij en wij als gezin) en het coachen met paarden aangeboden kan worden vanuit de inkomsten afkomstig van de verkoop van groente, vlees en eieren. 

Goed, wij hadden dus al langere tijd een droom. Maar hoe en waar? Het was al snel duidelijk dat we ons contract met OM (wat eind dit jaar afloopt) niet gaan verlengen omdat de visie en aanpak van OM anders is dan de onze. Wat ons betreft betekend dit echter geen afscheid van onze collega’s en de kinderen bij Mercy House. Juist deze doelgroepen willen we uitnodigen naar de boerderij! Onze collega’s vonden het moeilijk te horen dat we weggaan, maar ze zijn erg blij dat we in Kabwe blijven en met hen willen blijven samenwerken.  

Maar vanuit waar? Land kopen was voor ons geen optie, omdat je hiervoor wettelijk 10 jaar in Zambia moet hebben gewoond. De vraag van Tim en Ashley, om samen met hen deze 8 hectare te gebruiken voor wonen en werk, kwam dan ook op een bijzonder passend tijdstip en is wat ons betreft een antwoord op gebed. Ons ‘Ja, dat willen wij!’, was een antwoord op de gebeden van Tim en Ashley om de visie die zij hebben voor hun land in vervulling te zien gaan! Gaaf toch?! 

Ashley geeft haar kinderen thuisonderwijs en is een wandelend bibliotheek op het gebied van natuurgeneeskunde. Haar droom is om ooit een ‘herbal clinic’ te openen, maar eerst maar eens een huis bouwen op het nieuwe land. Tim reist veel door Zambia om dominees en politieteams te trainen in een praktische toepassing van bijbelse principes in problemen waar ze tegen aanlopen in hun werk. Tim en Ashley hopen 2021 te starten met de bouw van hun eigen huis. Dat betekend dat wij het eerste jaar ‘alleen’ op die 8 hectare wonen. Gelukkig goed beveiligd door elektrische hekken, een fulltime bewaker en onze super afschrikwekkende hond 🙂 

De afgelopen maanden hebben we, naast het werk wat gewoon doorging bij Mercy House, veel gesprekken met Tim en Ashley gehad, een businessplan geschreven en (ja echt!) ons eigen-te-bouwen-budget-huis geschetst.  

Vorige week is er een waterput geslagen op 100 meter en in de komende maanden zal er een weg worden aangelegd en zal alles met elektrische hekken worden afgezet. Zodra dat gedaan is kunnen we in principe gaan beginnen met de bouw van ons huis, zodra de gemeente de bouwtekening goedkeurt. 

Doordat bouwen niet handig is in het regenseizoen, komen we een paar maanden eerder met verlof: eind oktober dit jaar! Wij hebben daar al erg veel zin in! Mocht u/jij nog een huisje in de buurt van Nunspeet weten waar wij drie maanden kunnen verblijven, dan horen we het graag!

De komende maanden zullen drukke maanden worden. Om die reden hebben we in overleg met onze leider besloten wat minder uren in Mercy House te werken zodat we ons meer kunnen richten op het vormgeven van de plannen na OM. Er valt nog veel meer te vertellen, maar dit leek ons een mooi begin 🙂  Bedankt voor jullie meeleven en tot de volgende keer!

Hartelijke groet, Jan & Roos, Yaelle, Eloise en David. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Niet te geloven dat het alweer mei is! Terwijl alles bij jullie mooi in de bloesem staat, wordt het hier weer tijd voor lange broeken en vesten! Graag nemen we jullie mee in wat er de afgelopen tijd gebeurd is. Maar laten we beginnen met een update vanuit de kinderen 🙂

David: ‘Hallo mensen in Nederland! Ik wil ook graag met het vliegtuig naar Nederland! Maar papa en mama zeggen dat dat nog heel lang duurt. Nou ja, ik heb nog zo veel werk te doen hier. Vanmorgen ging ik met papa naar de supermarkt. Ik help papa dan met alles opstapelen in het karretje en daarna leg ik alles bij de kassa en zorg ik dat de kassa-mevrouw heel blij is om mij te zien. Thuis sleep ik alles dan weer naar binnen. Ook help ik vaak met groenten of onkruid trekken in de tuin (het verschil ben ik nog aan het leren). Papa is heel blij met al mijn hulp! Ik moet trouwens heel anders eten omdat ik geen gluten meer mag (net als Eloïse). Nu zit ik veel minder op de WC. Papa en mama zijn daar erg blij mee. Ik denk dat dat komt omdat ik nu meer tijd heb om hen te helpen. Bye, van David.’ 

• 

• 

• 

Eloise: ‘Hallo… Ik ben bijna alles vergeten van Nederland, maar gelukkig kom ik over zes maanden weer naar jullie toe, zodat ik alles weer kan leren. Ik hoop echt dat het gaat sneeuwen dan! Ik zit nu in groep 3 en kan al ‘roos’, ‘raap’, ‘vis’ en nog veel meer woorden lezen! Ook heb ik een show gegeven op school en heb ik een prijs gewonnen. Dat was echt leuk. Ik ga denk ik elke dag een show geven nu. Dat past goed bij mijn jurk die ik elke dag aan heb. Ik vond onze vakantie erg leuk. De apen waren echt schattig, maar de nijlpaarden saai. Er waren er zo veel, ik werd het helemaal zat. Ik sliep samen met Yaelle op een luchtbed in de auto. Maar soms was tie lek, dat lag niet zo fijn. Ik kan nu ook zwemmen zonder bandjes in het ondiepe. Nou, doei!’

• 

• 

• 

Yaelle: ‘Hoihoi, ik heb echt veel te vertellen! We zijn, net als vorig jaar, op vakantie geweest bij Lake Kariba. Daarna gingen we naar Zimbabwe. Daarvoor moesten we een grens over om zo van het ene land naar het andere land te rijden. In Zimbabwe heb ik een vriendin die Lily heet. Ik heb ook veel geknuffeld met alle dieren die daar zijn. Ook ging we nog op safari in de boot. En net als jullie heb ik koningspelen gedaan. Eén keer in Lusaka met allemaal Nederlandse kinderen uit Zambia en één keer in Kabwe met al mijn vriendjes uit andere landen. Met school gaat het goed. Ik vind verhalen lezen het leukste. Ook schrijf ik verhalen en teken ik de tekeningen erbij. Ik heb echt veel zin om opa en oma Van Vuuren te zien. Die komen over een paar dagen al! Dat was het, doeg!’ 

• 

• 

• 

De afgelopen termijn bij Mercy House hebben we afgesloten met een Teamdag, vol spelletjes, zelfreflectie (met behulp van paarden) en lekker eten. Mercy House opent volgende week haar deuren weer. Ik, Roos, zal mij dan weer verder inzetten om het Zambiaanse counselingsteam te ondersteunen. Daarnaast zal ik iedere woensdag training blijven geven aan het team, omdat de vraag hiernaar blijft bestaan. De afgelopen termijn hebben we als team ontdekt welke verschillende persoonlijkheden er zijn, wie we zelf zijn en hoe we (beter) kunnen communiceren met andere persoonlijkheidstypen. Jan blijft nauw contact houden met iedereen die een bedrijfje gestart is in het afgelopen jaar en begeleid de start van nieuwe bedrijfjes. Het land van Mercy House heeft een mooie opbrengst, juist nu dit jaar de prijs van maïs omhoog is gegaan! Jan blijft supportend aanwezig om het landbouwproject verder te ontwikkelen voor de komende termijnen. 

• 

• 

• 

• 

Misschien valt het je op dat we de laatste tijd veel gebruik maken van de termen ‘ondersteunen’, ‘supporten’, ‘trainen’, etc. Ik denk dat iedere ontwikkeling- of zendingswerker een omslag in denken meemaakt in zijn eerste jaar werken onder arme mensen. Zo ook wij. We kwamen aan in Mercy House met het idee dat ik, Roos, therapie zou gaan geven en Jan Mercy House meer zelfvoorzienend zou gaan maken. En ja, daar hebben we ook flink wat uur in gestoken, maar al snel ontdekte we dat het veel beter is om samen te werken met Zambianen, op hun voorwaarden/ manier. Dat betekend voor ons: afremmen, observeren, aansluiten, balletjes opgooien, bemoedigen / aanmoedigen en applaudisseren. Want het team van Mercy House heeft zelf zat visie, talenten en kwaliteiten! Het resultaat van hen trainen, uitdagen en met (gemeende!) complimenten strooien heeft ons versteld doen staan. De visie waarmee wij naar Mercy House kwamen en wat wij graag veranderd zouden zien, IS GEBEURD. Maar niet door ons, maar door het team zelf. En daarmee is de verandering binnen Mercy House ook direct sustainable te noemen. Juist omdat wij onze vingers er niet (meer) in hebben. 

En dat is ook direct een mooie samenvatting van onze droom; mensen uit de armoede coachen en in hun bestemming zien komen. Poeh! Dat klinkt groots!

• 

Ontwikkelingswerker Robert Champers omschrijft ‘arme mensen’ als mensen die vastzitten in een web van vele, onderling verbonden, draden. Draden zoals; onvoldoende benodigdheden, gevoelens van minderwaardigheid, hopeloosheid, eenzaamheid, fysiek niet fit genoeg zijn, etc. Al deze factoren zorgen voor het gevoel vast te zitten als een beestje in het web van de spin. Iedere keer dat je uit het web probeert te komen, kom je weer vast te zitten aan een andere draad. (..) Na een poos kom je erachter dat in beweging komen je meer ellende bezorgd dan stil liggen. Je hebt een hekel aan je situatie, maar je hebt geen keuze.*

Door deze omschrijving van armoede denk je niet alleen aan de kinderen gehuld in lompen en de gezinnen zonder eten in hun zelfgemaakte hutjes van golfplaten. Nee, armoede gaat veel dieper dan dat. Ikzelf heb ook perioden in mijn leven dat ik armoede ervaar. Toen ik pfeiffer had bijvoorbeeld, voelde ik me niet alleen fysiek niet fit, ook mentaal knabbelde gevoelens van hopeloosheid en eenzaamheid hun weg naar binnen. Ook dat is armoede. 

Door armoede zó te definiëren zijn Jan en ik niet verheven boven de ‘arme mensen’ hier. Nee, ook wij mogen dagelijks de strijd aangaan met armoede, zij het op een andere manier dan eten zien te vinden voor onze kinderen. We staan naast de Zambiaanse bevolking en zowel zij als wij hebben dezelfde taak; het doorgeven en leven van ‘de bediening van verzoening/ herstel’ (2 Kor. 5:18). Gaan denken als een dochter/ zoon van de Koning. Herstel en groei zien je in relatie met God, in je relatie met jezelf, in je relatie met je naasten en in je relatie met je leefomgeving / de natuur. Dan kun je rijk leven, ookal heb je weinig spullen. 

• 

Als je tot zover bent gekomen met lezen; applaus! 🙂 Ik realiseer me dat dit blog erg veel tekst bevat, maar het leek me goed om iets te delen over hoe we armoede zien en hoe we het (of een?) antwoord hierop proberen te formuleren gebruikmakend van onze observaties, talloze gesprekken en goede boeken die over dit onderwerp geschreven zijn. 

We ervaren het als een enorm voorrecht om onderdeel uit te mogen maken van veranderingsprocessen in mensen, organisaties en landbouw. Juist ook omdat het in ons eigen leven uitdaagt tot zelfreflectie en groei. Ondanks dat het gemis van familie en vrienden er niet minder op wordt (eerder groter), willen we niets liever dan ons hierin vastbijten de komende jaren. 

Zorg dat je ons blijft volgen de komende maanden om meer te horen over hoe we dit concreet willen gaan vormgeven in Zambia! Wil je in deze spannende fase voor ons bidden en heb je je nog niet aangemeld voor de gebedsmail? Doe dat dan hier. 

Hele hartelijke groet van ons allemaal en tot de volgende keer! Jan, Roos en kiddo’s

*Corbett, Steven en Fikkert, Brian (2012) When helping hurts. How to alleviate poverty without hurting the poor and yourself. Pagina 66.  

Zoals jullie weten hebben we een poos in de lappenmand gezeten. Helaas is nog niet het voltallige Vuurtjes team hier uitgeklommen. Bekijk onderstaand filmpje voor de laatste ontwikkelingen omtrent onze gezondheid. 

We zullen dus echt nog even geduld moeten hebben. Een ander impactvolle ontwikkeling is het vertrek van Juf Judith geweest.  Zij heeft acht maanden lang onze meiden dagelijks lesgegeven bij ons in huis. Hierdoor bouw je natuurlijk een sterke band met elkaar op, wat afscheid nemen moeilijk maakt. Op zo’n moment kijken Jan en ik elkaar aan en denken we hetzelfde: ‘Wat doen we onze kinderen aan?’. Natuurlijk weten we dat het leven hier ook ontzettend veel mooie dingen te bieden heeft, maar afscheid nemen went nooit. We zullen Juf Judith ontzettend missen! Bekijk hier het filmpje van haar afscheid. 

Voor haar vertrek heeft ze ons gedrild in het juf en meesterschap 😉 en een planning gemaakt tot aan de zomervakantie. Voor ons is het heel fijn een houvast te hebben. Ook kunnen we onze vragen per whatsapp aan haar blijven stellen.

Deze week zijn we dus begonnen als juf en meester. Roos geeft maandag en dinsdagochtenden les en Jan neemt de woensdag en donderdagochtend voor zijn rekening. Op vrijdag is het spelen in het ‘mamacafe’ en in de middagen zijn er clubjes, zwemlessen en playdates waar de dames naar toe gaan. Bekijk hier het filmpje over Roos haar eerste dag als Juf!

Eloise en David gaan momenteel vier ochtenden per week naar de preschool op de OM basis. En terwijl David naar pre-school zal blijven gaan dit jaar (samen met zijn grote vriend Roel van Asselt) zal Eloise in April weer thuisonderwijs gaan krijgen omdat ze dan officieel start in groep 2.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Leuk dat jullie meeleven en we horen ook graag hoe het met u/jou gaat! 
Veel liefs van de Vuurtjes  
PS: Wil je al de filmpjes (plus een extra) in 1 klik bekijken? Dat kan hier!

Hoi allemaal,
Wat hadden we leuke kampeerplannen voor afgelopen week samen met de familie Van Asselt. Nietsvermoedend planden we vorige week zondag de maaltijden nog met elkaar. Hoe anders deze week gelopen is en hoe dankbaar we zijn dat David nog leeft, lees je in deze blog.

In de week voor Kerst zijn we drie dagen wezen kamperen als ‘try out’. En inderdaad, we hebben veel geleerd van deze eerste kampeeractie als gezin! We zijn één nacht volledig ingeregend (want ‘die regenhoes hebben we vast niet nodig’) en we misten een aantal essentiële kampeeritems, but we survived. Dit rook naar meer!

• 

• 

• 

Na de Kerst wilden we dus nog een keer gaan, voordat ons werk in Mercy House weer zou gaan starten. Maar helaas werd eerst Eloise ziek, een dag later Roos en toen David. Terwijl Eloise en Roos stopten met overgeven (aan de andere kant ging het geweld onverminderd door) ging het met David steeds slechter. Afgelopen donderdag en vrijdag kwam iedere druppel vocht direct weer terug. Een locale arts stopte hem vol met medicijnen en iedereen verwachte dat hij zou opknappen daarvan. Maar David bleef zienderogen achteruit gaan en begon bloed te poepen. Daarom zijn Jan en David vrijdagmiddag in allerijl naar het ziekenhuis in Lusaka gebracht. Iets wat achteraf Davids leven heeft gered. De volgende ochtend in het ziekenhuis werd Jan flink ziek, dus werd hij ook maar gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Beide boys bleken een gevaarlijke amoeba (parasiet) in hun ontlasting te hebben en een bacterie in het bloed. Liters vocht zijn er via het infuus bij hen naar binnen gepompt en een flinke hoeveelheid medicatie.

• 

• 

• 

• 

Gisteren zijn Jan en David ontslagen uit het ziekenhuis en thuisgekomen om verder te herstellen. Omdat Roos en Eloïse steeds verder verzwakten (deze specifieke parasiet neemt hapjes van je darmen tot er niets meer over is) zijn zij ook direct op medicatie gezet. Iedereen die ons een beetje kent weet hoe voorzichtig wij zijn met pillen, chemische drankjes en antibiotica en de voorkeur geven aan het inzetten op het versterken van ons imuunsysteen. Maar dit ‘gif’ en de voortvarende diagnose in het ziekenhuis heeft Davids leven gered en waarschijnlijk dat van ons allemaal. Zoals je op onderstaand plaatje ziet, is onze keuken in een ware apotheek veranderd en voelen we ons net 100 jarigen die de hele dag door bezig zijn met pillen. De medicatie-bijwerkingen zijn pittig en gaan naar verwachting nog heftiger worden deze week. Gelukkig zijn er ontzettend veel betrokken mensen die boodschappen doen, voor ons koken (voor de hele week geregeld!), oppassen, schoonmaken, bidden en bemoedigende berichten sturen. Dat laatste kan ook gezegd worden van de mensen die op de hoogte waren van de situatie uit NL. Ontzettend bedankt iedereen!! 

En voor de mensen die zich afvragen waar Yaelle in dit verhaal is gebleven; zij is blijven staan als een onverwoestbare boom, levendig als altijd. Preventief krijgt zij ook parasiet medicatie, dus dat zal haar ook wat verzwakken, maar we willen geen enkel risico nemen als we zien hoe snel het bij David is gegaan. Hoewel we ons drinkwater altijd koken en filteren zou dit een bron van besmetting kunnen zijn en wordt dit nu getest.

En die kampeervakantie? Die valt nu onder onze goede voornemens van 2019 🙂 Iedereen nog een heel mooi en gezond nieuwjaar gewenst! Geniet vandaag extra van een glas water, zomaar helemaal schoon uit de kraan!

• 

• 

Zo tegen het einde van het jaar blikken wij automatisch terug op de afgelopen tijd. Binnenkort vieren we ons 1 jarig- emigratie – jubileum! Voor ons gevoel hebben we al zoveel meegemaakt, zoveel nieuwe mensen leren kennen en zijn we nog steeds volop aan het leren, aanpassen en zeker ook genieten. Ons contract bij OM loopt eind 2019 af, maar of we onszelf daarna weer in Nederland zien wonen? Eigenlijk niet. Afrika is in onze poriën gaan zitten. Naast dat we qua reuk niet meer te onderscheiden zijn van de Zambianen (echt waar!) zit dit land en de mensen nu al in ons hart. We houden van de manier van leven, ook al is deze manier regelmatig veel moeilijker, frustrerender en ongemakkelijker dan in Nederland. 

• 

• 

De afgelopen maand bijvoorbeeld zaten er parasieten in David en Jan’s darmen; lets wat we waarschijnlijk nooit zouden meemaken in Nederland. De zorgen en stress die daarmee gepaard gaan, wens je niemand toe. 

Naast onbekende ziekten kent het leven hier in Zambia zo zijn uitdagingen. Met stip op 1: Het missen van familie en vrienden in Nederland.  Dit is echte de grote ‘down-side’ aan het leven in het buitenland. Meteen hierna volgt het niet snappen van hoe alles en iedereen werkt… In het gewone leven maar ook de grote verschillen in de culturen. Als ras-echte Nederlanders zorgen wij nog steeds dat we overal op tijd zijn en goed voorbereid zijn voor onze taken. Werkelijk iedere dag passen we onze planning minstens 5 x aan. En bij de 5e keer stijgt ons bloed wel echt een graad of wat. Een plan van A naar B maken en uitvoeren is voor ons de normaalste zaak op aarde. Maar als je verbinding wilt behouden met collega’s én op een duurzame manier (jezelf vanaf moment 1 overbodig maken) iets wilt bereiken, dan moeten we toch echt een tandje terug doen en ons een ander tempo, maar ook een andere manier van communiceren aanmeten, willen we effectief zijn. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ook het feit dat we een blanke huid hebben, is soms lastig. Een stukje wandelen zonder gevraagd te worden om geld of een baan zit er niet in. Gevangenismuren met elektriciteit erop blijken nodig en zelfs dan is dat geen garantie voor veiligheid. Recent is er bij de bovenbuurman en onze naaste buren ingebroken toen ze niet thuis waren. Onder het kopje ‘veiligheid’ hoort ook de alertheid die we altijd hebben met betrekking tot onze gezondheid. Een nacht koorts met flinke hoofdpijn betekend in Nederland niet zo veel. Hier staat we in de startblokken om een malariatest te gaan halen. Vliegen die eitjes leggen in je kleren, rupsen die prikken, overal mieren en kakkerlakken… De ene dag geef je er niet zoveel om, de volgende dag is het allemaal een beetje te veel. 

• 

• 

• 

• 

Maar het leven hier is niet enkel kommer en kwel hoor! Een van de waardevolste facetten van het leven hier is de afhankelijkheid van de community, die functioneert als een familie. Er wordt wel gezegd dat Afrikaanse mensen geen geld op hun rekening hebben staan, maar een ‘relationele spaarrekening’ hebben. De waarde hiervan zien wij nu ook veel meer in. Je hebt elkaar zo hard nodig en dat ‘OK’ vinden is een grote stap in ons hoofd geweest, komend vanuit een cultuur waarin ‘zelf doen’ erg hoog in het vaandel staat. Dankzij kennis uit de community bijvoorbeeld, zijn David en Jan nu weer parasiet-vrij.

Verder genieten we van ons werk en de resultaten. We genieten ook van het feit dat onze kinderen opgroeien in zo’n unieke omgeving en altijd rond kunnen rennen op slippers. 

• 

Omdat de ‘last van vandaag’ (matt 6) vaak te zwaar is, hebben we ook God ontzettend hard nodig. We ervaren Zijn hulp, kracht en wijsheid op bijna dagelijkse basis, waardoor we leren ons geen zorgen te maken voor de dag van morgen. Kinderlijk vertrouwen in geloof is geen keuze hier; je moet wel als je hier langere tijd wilt floreren! Last but not least; de natuur! Hier hebben we nog veel te weinig van gezien en daarom willen we in de kerstvakantie een aantal dagen gaan kamperen; daar hebben we ontzettend veel zin in! 

Als laatste nog wat fotootjes van de afgelopen tijd en een bericht van ons TFT.  Een heel heel hartelijke groet van ons allemaal en alvast een gezellige decembermaand gewenst! 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het TFT blikt terug:

Na twee jaar van voorbereiden, brainstormen en actieplannen bedenken was het in januari dan toch echt zo ver! Toen Jan en Roos na het afscheidsfeest in hun auto stapten, sloten we een enerverende en leerzame periode af. Met onze ziel lichtelijk onder de arm kwamen we de eerste keer nadien weer bij elkaar, en kwamen tot de ontdekking dat we een grote gemeenschappelijke deler misten: Jan en Roos! Een beetje alsof je naar een verjaardag gaat, en de gastheer blijkt niet thuis. 

Maar niet getreurd, inmiddels kunnen we zeggen dat we als Thuisfront Team onze draai weer gevonden hebben! We ontdekken, hoewel het soms ook nog wel zoeken is, steeds meer onze rol in deze nieuwe fase. In de afgelopen periode hebben we ons bezig gehouden met het optimaliseren van de giftenstroom, versturen van bedankjes, updaten van de achterban en het meeleven en – bidden met Jan en Roos in de intensieve periode die ze achter de rug hebben. We beginnen te wennen aan het contact op afstand. Door de verschillende brokken informatie die we in de afgelopen maanden gekregen hebben kunnen we ons steeds meer een beeld vormen van het leven dat de Vuurtjes nu leiden. We gaan ervoor hen zo goed mogelijk te steunen, zowel op praktisch als geestelijk vlak, en hun verhaal in Nederland te blijven vertellen. Jullie als achterban willen we bedanken voor jullie betrokkenheid, voor geduld met kinderziektes en beginnersfoutjes op administratief vlak, en voor jullie liefde en enthousiasme voor onze vrienden in Zambia. We blijven graag met jullie in contact! 

Hartelijke groet

Evera, Peter, Mello, Liesbeth, Jeroen en Gerrianne

‘Hellohooo!’ Dat is hoe ik, David, iedereen begroet. Afhankelijk van welke taal de voorbijganger spreekt, antwoord ik ‘Bwieno!’,’Fine!’ of ‘Goed!’. Ik ga 3 ochtenden per week naar pre-school. Daar leer ik liedjes, tellen en heb ik een hoop vriendjes. Eloise boos maken vind ik ook ontzettend leuk. Bij Yaelle gaat dat wat moeilijker, behalve als ik haar tekeningen een extra kraslaag geef. Dat is echt prachtig om te zien. Ik deel daarna (uit mezelf!) veel kusjes, knuffels en ‘sorry’s’ uit, zodat het geen impact op de rest van de dag heeft. Ja, ik heb het hier goed naar mijn zin!

• 

• 

Ik ben Eloise en ben al vier jaar. Ik zit bij Juf Judith op school in groep 1. Ik leer letters en cijfers en we doen ook veel spelletjes. Als ik geen zin meer heb, mag ik buiten spelen of een toren bouwen. Ik ben al heel groot en daarom help ik David elke dag met veel dingen. Hij is natuurlijk nog zo klein! Ik ben ook een goede moeder voor al mijn poppen, al heb ik het soms ook erg druk. Ik wil ook graag dansen, maar durf het nog niet zo goed. Als niemand kijkt, doe ik mijn dansjurk aan en dan kan ik het echt al goed. Mijn haar is ook heel mooi en lang. De blonde plukken heb ik er een paar dagen geleden uitgeknipt. Nou, doeiii Eloise

• 

• 

Hoi allemaal, ik ben Yaelle en ik ben nu zes jaar. Ik heb nog maar 1 konijn want er waren er twee dood gegaan. Het konijn ontsnapt elke dag wel 10 keer uit zijn hok. Nu hebben we niet zoveel sla meer in de tuin. Ik kan nu ook heel goed konijnen vangen. Op school bij Juf Judith hebben we geleerd over onze hersenen, darmen en nog veel meer dingen van het lichaam. Ik kan ook steeds beter lezen, dat vind ik echt knap van mijzelf. Mijn beste vriendinnen zijn Frida (Dld), Olivia (USA) en Ruchette (Zambia). Ook klets ik veel met de tuinman. Hij leert mij Bemba en ik leer hem Nederlands. Ik zit iedere vrijdagmiddag op zwemles. Ik kan al 10 seconden onder water en in het diepe springen. Het wordt nu zomer hier, dus het wordt steeds warmer. Ik heb er zin in als het regenseizoen weer begint. Tot de volgende keer! Liefs Yaelle 

• 

• 

• 

Hoi, Roos hier 🙂 Met de ventilator op mij gericht schrijf ik dit blog, want de zomer is hier nu toch echt aangebroken. Toch geniet ik van het ‘door de seizoenen heen gaan’ hier. Na de mango’s komen de quava’s en na de paarse bloesem in de bomen, volgt de rode. Ritmes in het leven hier, die nu nog nieuw en verrassend zijn, maar ons de komende jaren steeds vertrouwder gaan worden. 

Ik geniet van het feit dat ik zulk waardevol werk buitenshuis heb. Na 6 jaar praktisch full time moeder te zijn geweest, merk ik hoe goed het me doet om uit mijn comfort zone te stappen, nieuwe uitdagingen aan te gaan en een gedeelte van mijn hersenpan te gebruiken, dat voor mijn gevoel lang genoeg stof heeft liggen happen 🙂

In mijn werk ben ik mijn focus aan het verleggen van therapie geven, naar een therapie vriendelijker klimaat creëren binnen Mercy House. Zo zet ik mij in om informatie te delen over trauma, hechting en emotioneel gezond leven. Dit doe ik door middel van training, ontwikkeling van voorlichtingsmateriaal, gesprekken met ouders/ verzorgers en het bestaande team van therapeuten ondersteunen met debrief meetings. Het geeft me veel energie te zien dat er steeds meer draagvlak komt binnen Mercy House voor een verdieping in de broodnodige aandacht, therapie en liefde aan de 60+ kwetsbare kinderen die dagelijks komen. 

Gisteren gaf ik een zak kleding van onze kids aan iemand en altijd als ik dat doe, voel ik me een beetje weemoedig (welke moeders herkennen dat?). Onze kids worden zó snel groot! Zambia is hun normaal nu. Helemaal voor David, die herinnerd zich niets van Nederland. Pas dronk hij, zittend in zijn autostoel, zijn waterflesje leeg en kieperde vervolgens fles plus dop zo op straat. Waar de meiden nog een besef hebben van ‘dat is niet netjes’ en op zoek gaan naar een prullenbak, pikt David allerlei gebruiken op, die hier heel normaal zijn. Ik ben zo benieuwd hoe onze kinderen terug gaan kijken op deze tijd en hoe het hen zal vormen. In ieder geval probeer ik op mijn ‘moederdagen’ er helemaal voor hen te zijn en te genieten van alle mooie dingen die deze kant van de wereld hen te bieden heeft. 

• 

• 

Last but not least, mag de man des huises nog even aan het woord 🙂 Inmiddels is dit blog al verworden tot een heus boekwerk, maar aangezien je tot hier bent gekomen lukt het je vast om een glimp van mijn leven te krijgen. Het plan om steeds meer voedsel zelf te verbouwen voor Mercy House is in gang gezet en het eerste zaad zit inmiddels in de grond. Het is nog een forse klus om alles klaar te krijgen voor de regens in november, maar vele handen maken lichter werk. Iedere ochtend werken we met het Mercy House team een paar uur op het land en leer ik van hen en zij van mij. Erg leuk om hier samen ons hard voor te maken. Naast mijn werk geniet ik ook van mijn heerlijke kids en mijn lieve vrouw waar ik sinds begin deze maand 8 jaar mee ben getrouwd ben! Het lijkt erop dat ik bijna mijn werkvisum ga krijgen en dan ook mijn rijbewijs kan gaan halen. Ik vind het ook erg leuk om 2 bedrijfjes te begeleiden en mensen te inspireren een bedrijfsplan te schrijven en uiteindelijk ook iets te starten. Daar hou ik het even bij voor nu!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hartelijke groet van ons allemaal! 

P.S. Met angst en beven kijken wij uit naar de dag dat Juf Judith ons verlaat (februari 2019). Wat een blessings voor ons en de kinderen om haar hier te hebben! Mocht u/jij iemand kennen die Judiths opvolger zou kunnen worden; laat het ons weten! 

P.S. Roos heeft het idee opgevat om zowel aan het safe house (6 meiden) als aan het plaatselijke weeshuis (47 kinderen) een doos te doneren met creatieve spullen, zoals scharen, lijm, papier, waterverf, kwasten, knutselfrutsels, krijtjes, stiften, etc. Mocht je het leuk vinden om hier praktisch of financieel aan bij te dragen; laat het even weten. Annelies, Roos haar zus, gaat binnenkort samen met haar man bij ons op bezoek en heeft naar verluid nog wat kilo’s over. Een deel van de spullen kan gewoon hier in Zambia gekocht worden, vandaar dat er ook geld overgemaakt kan worden t.b.v. dit doel.

Best vreemd om vakantie te vieren als je voor je gevoel nét op gang gekomen bent. Maar ja, Mercy House was in augustus gesloten en Roos’ ouders kwamen aangevlogen. Om die reden had Yaelle in al haar wijsheid haar verjaardag een week opgeschoven zodat opa en oma Bos en de familie Van Asselt uit Nederland erbij konden zijn. Opa en oma zijn inderdaad gearriveerd, maar helaas zijn de Van Asselt’s nog in Nederland in afwachting van een visum. Ondanks het gemis, heeft Yaelle een heerlijke verjaardag gehad.

In de ochtend vierden we haar -naar eigen zeggen- ’Engelse verjaardag’ en in de middag aten we pannenkoeken met de Nederlanders in het lokale park. De grootste hit was eigenlijk toch wel het verjaardagscadeau van onze bovenbuurman: twee jonge konijntjes. Iedere dag worden ze uren plat geknuffeld, glijden ze van de glijbaan, rijden ze in de kinderwagen en krijgen af en toe straf als ze stoute dingen doen 🙂 

 

Samen met (schoon)ouders Aad en Joke zijn we 3 dagen op bezoek geweest bij FCE, een organisatie 4 uur rijden ten noorden van ons. Wij vonden het leuk om te zien hoe deze organisatie draait en welke rol landbouw hierin speelt. Na deze inspirerende trip hebben we ons kroost 3 dagen achter gelaten bij opa en oma en zijn we met een tent vertrokken naar een stuwmeer, twee uur rijden (60 kilometer…) van onze woonplaats. Echt een prachtige omgeving! 

 

Na nog een weekend in de hoofdstad te zijn geweest, viel het afscheid van Aad en Joke ons en de kinderen best zwaar. Ineens voelde Nederland heel ver weg… Maar lang konden we niet treuren, want direct na het afscheid reden we naar Lake Kariba. om daar samen met nog 3 gezinnen te genieten van 4 dagen vakantie. De kinderen hebben enorm genoten van alle vriendjes en vriendinnetjes, het zwembad en de kampvuurtjes. Op de laatste dag kwam er zelfs nog een nijlpaard met haar baby langs gezwommen! Het was leuk om op deze manier andere gezinnen beter te leren kennen en natuurlijk te genieten van de natuur. 

Inmiddels zijn we weer thuis en klaar om weer aan het werk te gaan. Even schakelen, dat wel. Maar dat zal in Nederland niet veel anders zijn. We hopen dat je een fijne (warme!) zomer achter de rug hebt! Bedankt voor je meeleven en betrokkenheid en tot de volgende keer!

Jan & Roos
Yaelle, Eloise & David