Zo uit haar hart


Hallo lieve mensen! Deze keer een ander soort blog dan normaal. Ik (Roos) wil iets uit mijn hart te delen over hoe deze periode voor mij is. Ik merk dat ik naar buiten toe probeer een ‘goed en positief’ verhaal te vertellen en zeker op social media hang ik niet zomaar mijn onzekerheden aan de grote klok. En laten we wel wezen; supporters horen toch ook graag goede verhalen en mooie ideeën? (die we ook nog eens in overvloed hebben en graag vertellen!).

Eerlijk zijn over ons proces is onze visie vanaf het begin geweest met deze blogs en vlogs. Maar nu we even onderweg zijn, merk ik hoe we ongemerkt toch de ‘ietwat zonnige versie’ van het verhaal vertellen. De kant van worstelingen, stress en pfeiffer zijn ook onderdeel van ons proces en het is goed, niet perse makkelijk, om die ook met jullie te delen. Lees je liever wat concrete nieuwe stappen? Stay tuned, in een volgende blog (door Jan geschreven en beduidend korter 🙂 ) kom jij weer aan je trekken 😉

Het eerste woord dat in me opkomt als ik terugdenk aan de afgelopen maanden is stress. Ik liep al maanden voor de geplande vertrekdatum (20 oktober jl.) met een verhoogd stresslevel rond. Er moest nog zoveel gebeuren! Lijstjes hier, lijstjes daar. David komt nog steeds regelmatig 2 of 3 keer per nacht wat ons energielevel ook geen goed deed. Ik had overdag mijn handen vol aan het gezin en baalde er dagelijks van dat we zo langzaam gingen in onze voorbereidingen. Door de traagheid, kreeg ik weer meer stress. Daar bovenop zouden we in Zimbabwe aankomen in het heetste seizoen, in een huis dat niet af is en waar het wemelt van de enge beesten (is mijn angst :)). Op alles wilde ik zo goed mogelijk voorbereid zijn. Maar mijn kennis is beperkt en had als resultaat: nog meer stress. Nu ik terugkijk zie ik welke invloed dat had op onze kinderen, onze relatie en helaas ook op mijn gezondheid..

Dat God voor ons zorgt en weet wat we nodig hebben, dat gaf rust, zeker. Maar de realiteit is dat ik niet op een ochtend wakker zal worden om te zien dat de EHBO doos goed gevuld is, de koffers ingepakt en gesealed klaar staan en ons huis is leeg verkocht. Dat zal ik toch echt zelf moeten regelen.

Wat ik de afgelopen tijd geleerd heb, is dat ik veel meer grenzen mag hebben in dit hele proces. Ja, we weten ons geroepen. Maar we mogen ook goed nadenken over wat haalbaar is (qua vertrekdatum) en verstandige randvoorwaarden scheppen voor ons jonge gezin. Zo wil ik als moeder van drie jonge kinderen graag elektriciteit, een koelkast en warm water. Daarnaast heb ik andere moeders met jonge kinderen om mij heen nodig en/of iemand uit Nederland die onze kinderen (gedeeltelijk) thuisonderwijs kan geven. Om er even samen met Jan of als gezin tussenuit te kunnen, hebben we een auto tot onze beschikking nodig, omdat het dichtstbijzijnde dorpje/ restaurantje een uur rijden is. En ik heb ook nog wel wat wensen met betrekking tot de interieurstijl in onze huis; grijs beton om me heen doet mijn creatieve geest nou niet bepaald floreren.

Misschien klinkt dit je allemaal wat luxe in de oren als je besluit een leven in Zimbabwe op te bouwen. Misschien lijken jou deze dingen niet meer dan logisch. De afgelopen tijd heb ik ontdekt dat meningen hierover in alle soorten en maten bestaan. Voor mijzelf weet ik dat ik deze dingen nodig heb om langdurig in Zimbabwe te kunnen zijn. Het maakt de overgang van Nederland naar Zimbabwe minder heftig en creëert een stabiele basis van waaruit ik kan investeren in andere levens. Maar man, wat vind ik deze ‘voorwaarden’ opschrijven en vertellen moeilijk! Waarom? Een voor de hand liggende reden is dat we gaan leven tussen mensen die wonen in een zelfgemaakt hutje en wat kleding en een paar potten en pannen bezitten.. Daarnaast heb ik me mijn hele leven laten inspireren door mensen die off the grid leven, weinig ‘aardse luxe’ nodig hebben en al hun tijd, geld en energie kunnen stoppen in dingen die echt belangrijk zijn. En het laatste; ik heb een overtuiging gevormd dat ‘alles opgeven’ geestelijker is dan veel spullen en veiligheid om je heen verzamelen. Vanuit die overtuiging voelt het erg zelfzuchtig om eerst voor eigen zekerheden te gaan alvorens ik een ander kan helpen. Ja, hier kan ik af en toe echt mijn hoofd over breken.

Goed, tot zover de schrijfsels uit mijn hart. Voelt wel kwetsbaar hoor 🙂 Maar ook goed, want wie heeft er iets aan alleen maar geweldige succesverhalen met immer sterke mensen? Ok, ik hou van die verhalen (*bloos*), maar het zorgt er ook voor dat mijn eigen leven dagelijks hopeloos tekort schiet. Dus misschien toch goed om mijn verhaal eerlijk te houden, zodat jouw verhaal ook mag bestaan. Samen leven we het leven, met vallen en opstaan. Niet de bergtoppen bepalen ons succes, maar hoeveel we hebben kunnen delen onderweg; de diepte en de echtheid van de relaties die we met elkaar en met God hebben, dat is waar het echt om gaat.

Het mooie is dat Jezus naar deze aarde kwam, naast ons kwam staan door te worden als wij. Hij kreeg net als wij moeilijke dingen te verduren in Zijn leven. Hij kwam geen abstract dogma presenteren waaraan we ons hele leven moeten proberen te voldoen. Nee, Hij wil onze Vriend zijn op onze levensweg. Niet zomaar een vriend, maar iemand die elke dag bemoedigd, inspireert en ons opbouwt terwijl we mogen bouwen aan Zijn koninkrijk. Daar teken ik voor!

En hoe ik dan precies moet omgaan met stressvolle omstandigheden en dat spanningsveld tussen geven en nemen? Inmiddels heb ik wat ideeën, maar exact weten doe ik het niet. And guess what? Als ik Yaelle moet geloven is ‘ik weet het niet’ ook een heel goed antwoord 🙂

Bedankt voor het lezen van deze lange blog en tot de volgende keer!

Lieve groet,

Roos

28 antwoorden op “Zo uit haar hart”

  1. Hoi snoezepoes,

    Men wat ben ik poepietrots op je! Je bent echt een heldin.
    Dat licht ik graag persoonlijk nog een keer toe;)

    Dikke koes, je zoes Annelies

  2. Dag Roos (en Jan en kinders),

    Eerlijk verhaal! Daar ben ik bovenal supporter (jouw term) van. Ik hoop van harte dat je je nooit onder druk van “wat zal het thuisfront er wel van denken” jezelf en je gezin tekort doet. ‘Mooie verhalen ontwikkel/zendingswerkers’ kennen we genoeg.
    Sterkte met alles. En dank dat je ons in de gelegenheid stelt met jullie mee te leven.

  3. Lieve Roos en Jan,

    Bedankt voor je openheid. Wat vindt ik dit goed zeg..
    Veel zegen en vrede toegewenst bij elke hobbel..
    Liefs Mar

  4. He Jan & Roos,

    Dankjewel voor het delen. Kwetsbaarheid is super en belangrijk.

    Veel zegen!
    Jonathan & Christina

    1. Amen to that 🙂 Leuk dat jullie ons volgen en nog van harte met beauty Salomé! (Eloise heet als 2e naam ook Salomé; prachtige naam, die haar ook enorm goed past) Zegen!

  5. Lieve Roos,

    Bedankt voor je kwetsbaarheid en je moed om dat met ons te delen.

    Wees ervan verzekerd dat niets jou kan scheiden van de liefde van God, welke is in Christus Jezus onze Heer (naar Romeinen 8: 38+39). Dit geldt ook voor Jan en de kids.
    Zegen en hartelijke groet,

    Bert

    1. Bedankt Bert! Lieve groet terug aan jullie allemaal!
      Ps ben jij wel eens bij die sprinkhanenfarm in ermelo geweest of heb je wat tips omtrent sprinkhanen kweken toevallig of misschien gerben wel? Doeg!

  6. lieve mensen:)
    wat een eerlijk bericht. en ook zeker goed
    ook hierin willen we jullie niet alleen laten
    en bidden om jullie heen staan
    want zon stap dat is niet nogal wat.
    en ik denk dat je ook het meeste kan geven vanuit de rust
    dus laat die rust maar komen
    en alles op zijn tijd. God heeft ook nooit haast he!
    alles is gepland. en hij geeft je de tijd die jullie nodig hebben

    ik hoop ook dan onze berichtjes mogen bemoedigen

    en weetje dromen wat god geeft vergaan niet als je wil. dus echt ik geloof het
    straks zitten jullie in afrika!

    1. Lieve manuela, bedankt voor je bemoedigende berichtje en tof dat je ons volgt! Als we er eenmaal zitten kom je dan langs? Ik herinner me ons gesprekje nog 🙂 liefs roos

  7. Wow wat goed dat je dit met ons deelt! Alleen daarmee ben je al weer tot zegen!

  8. Prima reactie Roos, realistisch en hoopvol. Mooi.
    Auto, fridge en electriciteit zijn redelijk nodig voor een westers gezin. Nuchtere wens van je.
    Oplossingen onderweg, houd vol. Beterschap.

  9. Mooi Roos!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd niet wat van je had gelezen maar dat je ’titel’ nu juist m’n aandacht trok. Love it hoe je schrijft over je vragen en heerlijk hoe je eerlijk bent. Een dikke knuffel!!!

  10. Wat een prachtig stuk, recht uit je hart en weet je ik had al veel respect voor jullie maar nu nog meer. Wat ben jij een krachtige vrouw en wat een mooi gezin heb je.

    1. Haha dankje, maar zo voelt het niet hoor 🙂 knikkende knietjes en klotsende okseltjes is een meer accurate beschrijving 😉 leuk dat je ons volgt! Groetjes!

  11. Lieve Roos,

    Een mooi, begrijpelijk, dapper, heel verstandig en (vind ik) realistisch verhaal. Veel sterkte, zegen en wijsheid gewenst!

    Liefs van jullie nicht Willeke

  12. wauw, bedankt voor je openheid en eerlijkheid! het is zeker waar dat naast een eerlijk verhaal ook meer ruimte bestaat andermans verhaal… En de randvoorwaarden die je beschrijft zijn niet gek, egoïstisch of te veel gevraagd, maar heel herkenbaar en met recht van bestaan. Er bestaat een soort christelijke fabel dat als je geroepen bent dat alles dan vanzelf zal gaan. Maar juist in het proces liggen schatten verborgen.. Keep going, you’re on track and so is God. Blijf trouw aan jezelf. If God has appointed you, He will (no doubt) anoint you. Just tell Him what you need.
    Blessings!

    1. Hoi marloes, tof dat je ons volgt en zo’n mooie en uitgebreide reactie geeft! Ik hoop je real life in zim te ontmoeten op een dag 🙂 Serving a faithfull God indeed! Groetjes!

  13. Ha mooie Roos,
    Thanks for sharing! Welkom bij de club?
    Dappere vrouw, juist in je kwetsbaarheid!
    Hug

Reacties zijn gesloten.