Vanuit de luwte het land uit

In de voorgaande blogs hebben we met jullie gedeeld hoe we door een intensieve periode heen gingen de afgelopen maanden. 

Die maanden voelden als harde tegenwind. Je loopt, maar moet alles op alles zetten om vooruit te komen. Het is oncomfortabel, het verzuurd je spieren en test je uithoudingsvermogen. En als het lang duurt test het vooral je karakter. 

Uit welk hout je bent gesneden komt echt naar voren onder druk en langdurige stress. Nu zou ik graag de loftrompet steken over hoe Jan en ik onze kiezen op elkaar hebben gezet, en met een vastberaden blik en zekere pas, de afgelopen maanden tegen de wind in hebben gelopen…

De realiteit zag er wat minder stoer uit 🙂 Stukje lopen, klagen, in elkaar zakken, ons achteruit laten waaien, uitgeput zijn, jezelf oprapen, weer een stuk lopen en nog wat meer klagen. Ja, we hebben doorgezet (Jeej!), maar hebben ook ervaren hoe hard we God nodig hadden en hoe zwak we zelf eigenlijk zijn. 

Ineens, zonder waarschuwing of duidelijke redenen, nam de tegenwind een maand geleden af. Alsof we een hoekje omliepen en ineens in de luwte van een muur stonden. Hijgend en dizzy. De stilte suisde in onze oren. We konden op adem komen! 

De Farm productie steeg langzaam, de verkoop nam weer toe, ziektes verdwenen. Nieuwe structuren (we hebben personeel wat heen en weer geschoven) werpen zijn vruchten af in effectiviteit. Na een aantal weken, waren we verbaasd dat we nog steeds die luwte ervaarden. En stiekem ook bang, dat de stortvloed aan wind en tegenslag ineens terug zou komen. 

Je kunt je onze dankbaarheid voorstellen dat we op dit moment nog steeds in de luwte zijn! Problemen en uitdagingen komen in een behapbaar tempo. Er is tijd om buitenritten te maken met de paarden en Jan krijgt regelmatig rijles van mij, zodat we samen kunnen gaan rijden binnenkort. Ook krijgen we ineens aanvragen voor teamtrainingen en individuele counselings-sessies vanuit verschillende hoeken. Al met al, vinden er volop ontwikkelingen plaats op de Farm, in ons huis en ons gezin. We zijn niet constant meer aan struikelen en overleven in de tegenwind, maar we kunnen ons, met ruimte in ons hart en hoofd, op de toekomst richten. 

Dat is ook de reden dat we hebben besloten dat het nu tijd is om een werkvisum voor mij aan te vragen. Ik ga eigenlijk nu pas buitenshuis aan het werk, en dat is strafbaar zonder werkvergunning. Voor deze aanvraag moeten we het land uit, net zo lang tot het visum wordt toegewezen. Omdat Gerjonne, onze vrijwilligster, nog tot eind Mei bij ons is, en de paarden bij haar in goede handen zijn, hebben we besloten om onze vrienden in Zuid Afrika te gaan bezoeken, terwijl de aanvraag loopt. 

We gaan 4 weken trekken met onze daktent;  7500 km rijden door de woestijn (Namibië) en langs de zee. Een ontspannende vakantie zal het waarschijnlijk niet zijn, maar we hopen op een prachtige ervaring voor ons en onze kinderen en een heerlijk weerzien met onze vrienden in Kaapstad. 

Vanuit de luwte het land uit. We hopen en bidden dat we na onze reis weer terug het land in kunnen, met een werkvisum voor mij rijker! 

We will keep you posted! 

Heel veel liefs van ons

P.S. volg je ons al op @elyadafarm op IG en FB? Gerjonne maakt daar bijna dagelijks prachtige content van de farm, de dieren en alle ontwikkelingen. Een voorbeeld hiervan is dit korte filmpje over rotatie grazen en foto’s van al het moois om de Farm: