Verwachtingen versus realiteit…

Lieve mensen in Nederland,

Er zijn alweer 2 maanden voorbij gevlogen sinds ons laatste bericht, dus hoog tijd voor een update van wat er zoal speelt hier in het verre Zambia!

Het hoogtepunt van de afgelopen maanden was natuurlijk het bezoek van mijn (Roos) ouders. Omdat ze een maand meegedraaid hebben op de Farm, hebben zij van dichtbij ons leven meegemaakt. Dat heeft best wel indruk gemaakt en daarover schrijven ze in het einde van dit blog iets.

‘Gaat lekker bij jullie Roos!’, is een bericht dat ik nu meerdere keren heb gekregen nadat onze vrijwilliger, Gerjonne, onze social media nieuw leven ingeblazen heeft. En inderdaad, alles groeit en bloeit en is heerlijk groen. Hoe we de andere kant van ons leven in beeld kunnen brengen op social media vinden we een lastige vraag waar we nog zoekende in zijn.

Want eerlijk is eerlijk, het waren wederom pittige maanden, met dagen vol moedeloosheid en een hoop stress. Dag in dag uit brandjes blussen, van probleem naar probleem rennen, redden wat er nog te redden valt. Zo kwamen met de regens bijvoorbeeld ook de ziektes. We zijn schapen, kippen en een hele hoop groenten verloren. In januari was onze verkoopflyer zo goed als leeg, waardoor de inkomsten een diep dal hebben bereikt.

Een half jaar geleden zagen we onszelf begin 2022 totaal ergens anders staan:

Financiële groei zet door, met de winst worden de eerste counselors aangenomen.
Farm draait nagenoeg zonder Jan.
Roos kan part-time gaan werken
Counseling vind plaats met de paarden.

De realiteit is:

Nog nooit is het financieel zo slecht gegaan.
Jan heeft de hele leiding van de Farm weer op zich genomen en is het team (weer!) aan het trainen.
Jan werkt klokje rond, dus Roos houdt zich ‘alleen’ bezig met het huishouden, de homeschooling, koken en de kinderen naar sport / muziek en speelafspraakjes rijden.
Er vindt geen counseling met paarden plaats.

En dat betekend, (weer) verwachtingen bijstellen. Weer OK zijn met waar we nu zijn en vertrouwen hebben in Gods timing. En dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Een opsteker in deze tijd was het personeelsfeest, waar we dit filmpje van hebben gemaakt:

Wat een prachtige mensen! Ook al lopen de dingen in de verste verte niet hoe wij willen dat ze lopen; er gebeuren ook mooie dingen! Een voorbeeld daarvan is de komst van 2 grote Appaloosa ruinen. Gedoneerd door een jonge vrouw die zelf, na haar studie, therapie met paarden wil gaan geven aan getraumatiseerde kinderen. Zo mooi hoe God dit geregeld heeft voor alle partijen!

Hierbij een stukje tekst uit het verslag van Aad en Johanna Bos:

Na de nodige stress van een vlucht die omgezet was, kwamen we op 31 december écht aan op Elyada Farm. We vielen direct met onze neus in de drukte van een personeelsfeest, wat natuurlijk erg leuk was. We zagen de gezinnen met kinderen, die blij zijn dat ze voor Elyada Farm mogen werken. Wat mooi om nu met eigen ogen te zien wat Roos en Jan, met hun team, hebben opgezet in zo’n korte tijd!

Het was ook goed om de frustraties mee te maken die er kunnen zijn wanneer zaken anders lopen dan verwacht. Bijvoorbeeld omdat de materialen niet geleverd kunnen worden of dat er een aantal kippen ineens dood gingen of schapen die zo ziek waren dat ze afgemaakt moesten worden (..)

We vonden het mooi om te zien hoe onze kleinkinderen opgroeien. Geen prestatiedruk en achterstanden inhalen, wat de kinderen in Nederland meemaken, maar één op één les, inspelend op het niveau en de interesses. De kinderen zijn eigenlijk net als plantjes, die spelenderwijs kunnen groeien in de veiligheid van het gezin. Het kan zijn dat zij het moeilijk gaan krijgen om aansluiting te vinden wanneer ze weer in Nederland zijn. Maar we hebben vertrouwen in hun ‘stevige worteling’, en dan kunnen jonge bomen heel wat hebben en vallen ze niet, bij de eerste en beste storm, om.

We hebben genoten van onze tijd in Zambia, de schitterende natuur en de mooie mensen. Maar we hebben ook een moeilijke kant aan het leven van Jan en Roos ervaren. Het altijd maar afscheid nemen is er daar één van. We hebben gezien hoe zwaar en eenzaam het soms kan zijn voor ze. Hoe ze dagelijks geconfronteerd worden met de grote verschillen tussen arm en rijk, hoe flexibel ze moeten zijn en hoe ze familie en goede vrienden uit Nederland missen. Aan deze tekst moesten we vaak denken toen we in Zambia waren: “Vertrouw op de Heer en doe het goede, bewoon het land en leef er veilig. Zoek je geluk bij de Heer (niet bij mensen dus), Hij zál geven wat je hart verlangt. Leg je leven in handen van de Heer, vertrouw op Hem, Hij zal het maken!’

Hartelijke groet, inmiddels weer vanuit Nederland! Aad en Johanna Bos

Het spreekt voor zich dat we genoten hebben van de tijd met Aad en Johanna. Niet alleen hebben we nu horren in ons huis (bedankt pap!!), we hebben ook echt onze ziel kunnen ophalen aan de lange koffiemomenten en natafelen na iedere maaltijd.