Keurige tuintjes en de zon die te laat ondergaat

Beste allemaal,

Een hartelijke groet vanuit Nederland! Inmiddels zijn we weer een beetje gewend aan de hoeveelheid keuze in de supermarkt, de keurige tuintjes en de zon die veel te laat ondergaat.

We zijn er inmiddels achter dat 7 weken Nederland veel te weinig is om iedereen die we willen zien, te kunnen zien. Ook hebben we een aantal dokters- en ziekenhuisafspraken, oogmetingen, paspoorten en bankzaken te regelen, waardoor we gewoon tijd te kort komen.

Maar nu gaan we een beetje snel. We spoelen even terug naar onze laatste weken voor vertrek. Gortdroog was (en is) het in Zambia. Jan heeft er, samen met het team, voor gezorgd dat er een veilige ‘fire-break’ om de Farm heen gemaakt werd. Zie ook in dit filmpje hoe David ons gered heeft van een brand:

David vindt dit prachtig. Jan ook trouwens.

Voordat we vertrokken naar Nederland zijn we nog, bij wijze van test, een week op vakantie gegaan. Het was een uitdaging om de Farm echt los te laten, maar door de bank heen genomen waren we tevreden met hoe alles verlopen is.

Lekker op vakantie bij Lake Kariba, Zambia

De avond voor we vertrokken liepen Jan en ik door het weiland heen en beseften we ons, dat ons op handen zijnde vertrek zo anders voelde dan bij ons vorige verlof. Toen konden we niet wachten om alles even achter te laten en naar vertrouwd Nederland te gaan. Deze keer hadden we juist veel moeite om alles achter te laten in Zambia. Natuurlijk wilden we heel graag familie en vrienden weer real- life zien, maar die behoefte aan ‘even helemaal weg’, hadden we deze keer totaal niet.

Omdat iedereen om ons heen corona had, was het nog wel even spannend of we wel negatief zouden testen. Gelukkig ging dat, net als de vlucht, allemaal voorspoedig en landden we vier weken geleden op Schiphol.

‘Geniet je van je verlof?’, ‘Lekker tijd voor jezelf nemen he?!’. Iedereen bedoeld het goed natuurlijk, maar verlof staat helaas niet gelijk aan vakantie. Natuurlijk zijn er geniet momentjes, met name in relaties met mensen die we gemist hebben, maar deze tijd is emotioneel pittig voor ons allemaal. Ons thuis is in Zambia. In Nederland voelen we ons behoorlijk verloren en onzeker. Dit verlof confronteert ons ook met de gevolgen van onze keuze om te leven in Zambia. Een voorbeeld daarvan is de heimwee van de kinderen, hun moeite met bezoekjes / veranderingen en het feit dat we (i.t.t. veel mensen om ons heen) niets ‘opbouwen’ voor de toekomst in de vorm van een huis of stukje land. We moeten hier opnieuw vrede in vinden, wetend dat onze (levensstijl) roeping elders ligt, en dat dat OK is.

NIEUWTJES!

Weten jullie nog uit het laatste blog, dat we vertelden over de mogelijkheid om het land (incl. hekken en watertoren) te kopen? Dit gaat door! Hierdoor worden verdere investeringen een stuk logischer in de toekomst. Meer daarover in de volgende nieuwsbrief!

Een ander leuk nieuwtje is dat we eind september niet alleen twee paarden krijgen, maar ook een ezel: June. June is 1,5 jaar, altijd blij en dol op knuffels. We zijn benieuwd wie June nog meer een glimlach gaat bezorgen!

Zou het door de grote oren en lieven ogen komen, dat mensen ze graag even willen aanraken?

Over paarden gesproken, Roos haar nichtje, Thera, heeft ontzettend veel paardenspullen verzameld in Nederland. De uitdaging ligt nu bij Roos om alles in de koffers te krijgen! 🙂 Bedankt Thera!

Begin Oktober komt onze nieuwe vrijwilliger aan; Gerjonne. Hierbij stelt zij zich even kort aan jullie voor:

Hoi! Mijn naam is Gerjonne, ik ben 21 jaar en ik heb een enorme zwak voor paarden. Alle dieren wel, maar paarden hebben een speciaal plekje in mijn hart. Het was jarenlang mijn droom om naar een paardentrainster te gaan in Spanje, maar door omstandigheden zei ik deze droom vaarwel. Tenminste dat dacht ik. In dit laatste jaar van mijn bachelor ‘Gezondheid en Maatschappij’in Wageningen begon ik veel na te denken en te bidden over wat ik wil gaan doen na mijn afstuderen. Wilde ik nog doorstuderen (zo ja, wat?), wilde ik een tussenjaar – maar dan werken of vrijwilligerswerk, of beide? Ik onderzocht alles en kwam uiteindelijk uit op een tussenjaar. Toen was het echter nog steeds niet duidelijk wat ik in dat jaar zou gaan doen. Boffen voor mij (en de Vuurtjes 😉) dat mijn moeder weer Facebook aan had gemaakt en de Vuurtjes volgde! Ze wees me er al herhaaldelijk op, maar ik dacht steeds: wat moet ik nou in Zambia, ik kijk nog even verder hoor. Uiteindelijk toch maar de blog gaan lezen, en toen was ik al snel verkocht. Na er een paar weken op gebroed te hebben, stuurde ik zondagavond een mail (met het idee dat het waarschijnlijk wel even zou duren) en maandagochtend was het antwoord er al: ik was zeker welkom! Toch had ik toen nog helemaal niet door dat het zou gaan om Elyada Centrum. Ik dacht vooral dat ik nu eindelijk Afrika zou gaan ervaren en zou meehelpen op de boerderij. Toen Rozemarijn begon te praten over hulp bij het opzetten van Elyada Centrum kon ik mijn oren dus ook niet geloven: wat een droom! En nu, weken na dat telefoongesprek zijn er daadwerkelijk al 2 pony’s gekocht en is het wachten alleen nog maar op een visum. Ook al hoop ik pas in Oktober te gaan, ik ben de dagen vast aan het aftellen!

We hebben Gerjonne al even mogen ontmoeten in Nederland en we kunnen vertellen dat ze in het echt nog leuker is! 🙂 We zien ernaar uit dat ze komt en we blijven bidden voor verdere versterking van de Elyada Troepen.

Als laatste hebben we nog twee losse filmpjes die we nog niet eerder in een blog hebben gezet. De eerste gaat over een politiestop, helaas onderdeel van het leven in Zambia. De tweede is een klein filmpje dat laat zien waar we onze melk 2x per week halen.

Goed, voor ons is het alweer tijd om de kinderen van school te halen…. Jaja, voor het eerst van hun leven naar school, wat een avontuur! Ze hebben allemaal hele lieve juffen en vinden het bere interessant hoe dat nou werkt in een klas met zoveel andere kinderen.

Eerste schooldag OOIT! Applaus voor deze helden!

Wij hebben nog twee weken in Nederland en keren daarna weer huiswaarts om onze taken weer op te pakken. Dat wil zeggen, als onze paspoorten op tijd binnen zijn 😉

Hartelijke groet uit Moerkapelle,

Jan, Roos en de kleine, stoere Vuurtjes