Weer een blog vanuit Zambia!
Onze drie maanden in Nederland zijn alweer voorbij — time flies when you’re catching up with everyone!
Wat was het goed om zovelen van jullie te zien en bij te praten. We voelden ons en ons werk echt gedragen door alle betrokkenheid en belangstelling. Dat is iets wat we elke keer opnieuw merken: we staan er niet alleen voor, en dat doet ontzettend goed.
Verschillen, verschillen, verschillen…
De kinderen keken de eerste week hun ogen uit: nette, gladde wegen. Niet overal mensen, karren of dieren op straat, en natuurlijk de onmogelijke hoeveelheid keuzes in de supermarkt en online. Maar eerlijk is eerlijk, na een paar dagen vonden we dat allemaal alweer helemaal normaal.
Voor Jan en mij was het steeds weer een kleine verademing om door keurige winkels te slenteren en in huizen te logeren waar de muren echt waterpas zijn, de plafonds strak, en de badkamers eruitzien alsof ze zo uit een woonmagazine zijn gelopen 🙂
De mentale overstap
Toch is het niet alleen rozegeur en gladgestucte muren. De westerse efficiëntie werkt aanstekelijk. Voor je het weet, heb je je dag ingepland alsof je een multinational runt. En dan dat gevoel van: iedereen lijkt het in Nederland zo goed voor elkaar te hebben; vaste banen, hypotheek bijna afgelost, carrière op rails.
Ieder verlof gaan we weer door het proces van: ‘ja, wij hebben andere keuzes gemaakt, en ja, dat is ook oké.’ (Na wat interne discussies met onszelf, uiteraard.)
We zijn dankbaar voor alle presentaties die we hebben mogen geven in kerken, op meet&greets en zelfs in een thuisonderwijs co-op.
Onderwijsdilemma’s
Dit verlof dachten we extra veel na over het onderwijs van de kinderen. Yaelle zit inmiddels in VWO2, en thuisonderwijs is… laten we zeggen… iets anders dan een reguliere middelbare school.
Yaelle had mogelijkheid om met twee scholen mee te draaien, iets wat ze super leuk vond… En wij dachten intussen: Wat ontnemen we onze kinderen eigenlijk? Een vraag die regelmatig door ons hoofd spookt. Tegelijkertijd zien we dat hun manier van leren en leven niet te vergelijken is, en dat ze op een unieke manier opgroeien. Dat proberen we te omarmen, ook al zouden we soms dolgraag even een blik in de toekomst werpen om te checken of alles goed komt (dat zou een hoop ouderlijke ‘anxiety’ schelen, eerlijk gezegd!).
Wat hebben we genoten van de vele ontmoetingen. Hieronder nog een kleine greep uit de belevenissen de afgelopen drie maanden in Nederland:
In de vijfde versnelling weer thuiskomen
Direct na onze aankomst in Zambia was het meteen aanpoten. Er was iets misgegaan met het onderhoud van het zwembad en de schoonmaak van het huis in de weken vóór we terugkwamen. De eerste dagen stonden daarom vooral in het teken van de strijd tegen mieren, kakkerlakken en algen.
Een dag na aankomst kregen we slecht nieuws: Yakin, ons grootste, sterkste en liefste paard, was ziek. Hij stond op stal bij een boerderij iets verderop, dus we reden er twee keer per dag heen om hem medicijnen te geven en goed in de gaten te houden. Zijn ademhaling bleef moeilijk, maar zijn koorts leek te zakken en hij at en dronk weer — tot het ineens snel achteruitging.
We raceten naar de stal, waar we het volgende uur machteloos toekeken hoe hij stierf aan verstikking. Een gezond, krachtig paard — binnen anderhalve week dood. Het was (en is) een enorme klap. Met zware harten reden we terug naar onze boerderij, waar inmiddels de eerste medewerkers en deelnemers voor het Healing Retreat begonnen binnen te druppelen.
Na Yakins dood voelden we dat we zelf weinig te geven had op het Healing Retreat. But God… wat is Hij toch goed en zorgzaam. Elke dag zagen we hoe Hij voorzag en precies gaf wat we nodig hadden. Ik (Roos) kon bijvoorbeeld regelmatig even een pauze nemen om wat te rusten of te zwemmen. Ons team was geweldig en het programma deed wat het moest doen: gebroken mensen ontmoetten God, ontmoetten elkaar, en vonden troost en richting op hun weg naar herstel.
We hadden deze keer zestien deelnemers, met een meerderheid van mannen. De keuken liep op rolletjes, het programma verliep soepel en iedereen hielp enthousiast mee. Het mooie is: zelfs met een gebutst hart en het gevoel dat je zelf niets te geven hebt, kan zo’n Healing Retreat toch een enorme zegen zijn. Het herinnert ons er weer aan dat het allemaal niet van ons afhangt 🙌🏽
Een paar pareltjes van de feedback formulieren:
“Ik heb veel geleerd over het onderwerp vergeving. Toen ik besloot X te vergeven, voelde ik letterlijk bevrijding”
“Ik heb nieuwe vaardigheden geleerd die ik ga inzetten wanneer ik me overweldigd en depressief voel; dank jullie wel!”
“Bedankt voor het eten, ik had het nodig. Ook heb ik veel geleerd over trauma’s en hoe ik met die emoties moet omgaan”
En verder?
We hebben op dit moment geen paarden meer. De stallen staan leeg. Voor nu laten we dat even zo, omdat de komende maanden al vol zitten met andere verantwoordelijkheden. We vertrouwen erop dat God, op Zijn tijd, de stallen weer zal vullen — want wat zijn paarden toch een prachtige hulpbron in de genezingsprocessen van mensen!
De komende tijd staat het afwerken van onze nieuwe counselingruimtes in de stad hoog op de prioriteitenlijst. Tijdens onze afwezigheid was er door een vallende boom een groot gat in het dak ontstaan, maar inmiddels schittert er een splinternieuw dak op het gebouwtje. Nu kunnen we eindelijk verder met de afwerking binnen.
Ook in en aan het huis dat we aan het bouwen zijn op onze boerderij, moet nog veel gebeuren. Eind januari hopen we het gemeubileerd op te leveren, klaar voor de verhuur aan een Duits echtpaar.
Daarnaast bidden we dat familie Niemeijer zich eind januari bij ons kan voegen. Er is een huis voor hen beschikbaar, op slechts twee kilometer afstand van ons! Bid voor hen, nu ze bezig zijn met fondsenwerving, het verkopen van hun spullen en de emotionele voorbereiding op deze grote stap in hun leven.
Ook op de farm en in de counseling hebben we alweer volop plannen voor volgend jaar. We houden ze niet al te strak vast, want ja… plannen in Zambia blijven flexibel 😉. Maar stap voor stap bouwen we verder aan die mooie visie die we samen met ons fantastische team mogen dragen.
Wil je op de hoogte blijven van actuele gebedspunten over ons gezin en alles wat er binnen de ministry speelt? Stuur ons gerust even een berichtje, dan voegen we je toe aan de WhatsApp-groep.
Dat was ’m voor nu! We hit the ground running toen we weer in Kabwe aankwamen, maar ondanks alle uitdagingen — en het feit dat de muren hier níet helemaal waterpas zijn 😉 — zijn we zó blij om weer thuis te zijn. Heerlijk om onze community, de boerderij en onze dieren weer om ons heen te hebben ❤️
Liefs van alle Vuurtjes!
