Rookpluimen en Tromgeroffel

Hoi

Hier weer een rookpluimpje en wat tromgeroffel vanuit Zambia (je weet wel, hoe stammen vroeger boodschappen doorgaven ;)). Ga er lekker voor zitten, want wij en de kinderen nemen de tijd deze keer… 

Het voelt een beetje of we langzaamaan in de volgende fase van dit project komen. We zijn inmiddels bijna 1,5 jaar bezig met de opbouw van de Farm en eindelijk lijkt er een stabiele basis te komen. Daar zijn we ontzettend dankbaar voor. In dit vlog zie je goed en slecht nieuws van vorige week. Het goede nieuws heeft alles te maken met de volgende fase waar we momenteel naar toe aan het werken zijn.

Het gedoe met de buren is nog niet over helaas. Het is een beetje ingewikkeld omdat wij het land huren van familie Keller uit Amerika. Dus in dit geschil moeten ook zij betrokken worden. Overigens hebben zij recent besloten dat zij niet meer terug komen naar Zambia. Hun plannen met dit land (er zelf wonen en een trainingscentrum bouwen) gaan nu ook in rook op en de vraag die overblijft is: ‘Wat nu?’ Voor ons is het meest logische antwoord om het land van hen te kopen*, zeker gezien de hoeveelheid tijd, geld en ontwikkeling die wij erin stoppen. Bidden jullie mee om wijsheid voor het juiste besluit? 

*Familie Keller verkoopt het land, 8 hectare, voor hetzelfde bedrag als dat zij het jaren geleden hebben gekocht + de kosten van de door hen geplaatste hekken en watertoren. Het totaalbedrag komt neer op ongeveer €32.000,--

De komende twee maanden gaan we, naast de dagelijkse gang van zaken op de Farm, dus aan de slag met de opbouw van Elyada Center, te beginnen bij de paarden. Het gaat tijd kosten om alles goed op te zetten; de juiste paarden vinden, goed trainen, stevig hekwerk, stallen, roundpen, etc. Maar ons hoor je niet klagen, we vinden het heerlijk dat er weer iets nieuws is waar we onze schouders onder kunnen zetten! Het zijn volle dagen waarin ‘(uit)bouwen en trainen’ het devies is. 

Mocht je het leuk vinden om specifiek geld te doneren voor de aanschaf van zadels, hoofdstellen, drinkbakken, etc.; laat het ons even weten in een mailtje. Als je nog oude caps, borstels, halsters, etc. hebt liggen, hebben we daar ook interesse in!

Groente productie en de verkoop stijgt gelukkig weer gestaag.

Inmiddels hebben we 6 mensen fulltime in dienst. Voor ons voelt het alsof we 6 families in dienst hebben, omdat we niet alleen te maken hebben met de persoon, maar ook met zijn of haar partner, kinderen, vader, moeder, etc. Als er iets aan de hand is, wordt er vaak een beroep op ons gedaan. 

Eén van de mooie dingen die wij kunnen doen is leningen geven. De acute nood (bijv. geld voor een begrafenis of schoolgeld voor een kind) is voorbij en de werknemer lost zijn lening in termijnen af (iets waar wijzelf controle over hebben). Dit is zoiets simpels, maar het maakt zo’n verschil in de levens van onze werknemers! En het mooie is dat ze geen (emotionele) schuld o.i.d. bij ons opbouwen, want ze verdienen dit geld zelf en regelen de terugbetaling ook zelf. Over empowering gesproken! 

Over dat beroep dat op ons gedaan wordt… twee weken geleden werd er zaterdagmiddag op onze gate geklopt. De moeder van Ramond, onze 26 jarige zeer gewaardeerde werknemer, vroeg Jan in tranen of hij haar zoon naar het ziekenhuis wilde brengen. We waren twee dagen daarvoor nog op ziekenbezoek geweest bij Ramond, maar niemand had ons verteld dat het slechter ging. Zaterdag raakte hij in coma, zijn hele lichaam was verkrampt en hij reageerde nergens meer op. De diagnose: uitdroging en ver gevorderde malaria (al in zijn hersenen).

Dat weekend was een vreselijk spannend weekend. Jan reed af en aan naar het ziekenhuis. Meerdere keren moest hij de schriftelijke instructies van de dokter aan de zusters uitleggen, omdat ze Ramond steevast te weinig vocht bleven geven.

Het maakte ons woedend hoe achteloos hier met levens omgesprongen wordt. Voor even waren we blij met onze blanke huidskleur omdat er in ieder geval naar Jan geluisterd werd. Erg maar waar. We zijn ontzettend dankbaar voor iedereen de hemel bestormd heeft en meegeleefd heeft met ons in deze spannende dagen. Ramond kwam gisteren, zij het een beetje wankel op zijn erg dun geworden benen, even buurten op de Farm. Prachtig om te zien hoe alle personeelsleden naar hem toe renden en hem omhelsden (ook al gaat iedereen ook bijna dagelijks op bezoek :)).

Ramond herinnerd zich overigens niets van alle commotie. Ruim een week is uit geheugen gewist. Zijn herstel gaat naar verwachting nog een paar maanden duren. We zijn dolbij dat hij nog leeft en hebben hem herhaaldelijk verteld dat we van hem houden en zó overtuigd zijn dat God een prachtig plan voor zijn leven heeft! 

Hoe langer we Elyada Farm runnen, hoe meer het opvalt dat we nergens bijhoren. In de ogen van locale zendelingen zijn we niet echt zendelingen en in de ogen van de locale boeren zijn we niet echt boeren. Ook de kinderen horen nergens écht bij. Het altijd anders zijn is soms lastig voor ons en de kinderen. Dit is een van de redenen dat we allemaal graag een aantal weken naar Nederland komen deze zomer. We missen onze familie, vrienden en gemeente en voor de kinderen is het goed om een band te blijven houden met Nederland, hun wortel-land zogezegd.

Ook bidden we al langere tijd voor een ander gezin of stel dat hier wil komen wonen en long-term mee wil bouwen aan de visie (voel je vrij deze rookpluim door te geven aan mensen die je kent ;)). Wij zijn van nature ‘teamplayers’. Daardoor voelt het vaak eenzaam om dit project met enthousiasme te trekken, juist op dagen vol problemen en onvoorziene omstandigheden. 

Gelukkig, gelukkig heeft zich een vrijwilliger gemeld om 7 maanden te komen meehelpen vanaf oktober. Op dit moment zijn we bezig met haar visum. Als dat lukt, zullen we haar in de volgende blog aan jullie voorstellen! Het begin van een groter een team!

Voordat we nog een fotoimpressie geven van de afgelopen maand, willen de kinderen ook graag nog wat rookpluimen en tromgeroffel doorgeven: 

Hoi, ik ben David. Kennen jullie me nog? Ik jullie niet meer, maar ik wil wel graag naar Nederland. Op sommige dagen denk ik dat dat in Zambia ligt en op andere dagen begrijp ik dat dat ver weg van Kabwe is. Erg ingewikkeld allemaal. Ik ga 3 ochtenden per week naar de pre-school bij OM en krijg ik 2 ochtenden per week thuis les. Ik ben het beste in de vakken; ‘iets bouwen van takken en ouwe troep’ en ‘Lucy (de kat) pesten’. Mama heeft ergens gehoord dat jongens soms pas gaan lezen als ze 9 jaar zijn. Sindsdien kunnen ‘juf mama’ en ik het beter met elkaar vinden. Papa leert mij van alles op de Farm en Eloise probeert mij de tafel van 1 aan te leren, dus jullie hoeven je geen zorgen te maken over mijn ontwikkeling. Ik ben nu trouwens net zo groot als Eloise. Dat vind ik erg leuk (zij niet). Groetjes van David 

Hoi, ik ben Eloise. Ik vind het leuk om op de Farm te wonen en te spelen met mijn buurmeisjes. Als ik niet aan het spelen ben, dan ben ik aan het verkleden. Ik hou ervan om vijf verschillende jurken op 1 dag te dragen. Als het floddert en fleurig is, is het perfect voor mij. Lucy, de kat, rent niet meer weg als ik mijn vioollessen oefen en mama zegt ook dat ik erg vooruit ben gegaan. Ik kan nu een melodietje spelen. Ik mag mijn viool niet naar Nederland meenemen, anders kon ik het laten horen aan jullie. In Nederland wil ik graag een strand zien en in de zee zwemmen. Ik wil ook graag naar school in Nederland, want dat lijkt me erg leuk. De leukste dieren op de Farm vind ik het nieuwe lammetje en Anna – Lora, onze lievelingskip. Vaak nemen we haar mee om haar insecten en zaadjes te voeren, bijvoorbeeld de kakkerlakken uit de keuken. Ik denk dat oma Bos nu zegt Jakkes . Nou, doeiii Eloïse

Hoi, hier een berichtje van mij, Yaelle. Ik was deze week ziek. Als ik loop voelt mijn hoofd nog steeds een beetje gek. Gelukkig ben ik bijna nooit ziek. Wist je dat we nieuwe kalkoen kuikentjes hebben? Ze zijn zo schattig. Eloise werd aangevallen door de moeder en toen liet ze het kleine kuikentje van schrik door de lucht vliegen. Gelukkig leeft het kuikentje en Eloise nog. Het is nu heel koud. Gelukkig heb ik elke nacht een kacheltje in mijn bed: Lucy (de kat). Met basketbal gaat het heel goed. Alleen zijn mijn sportschoenen verdwenen. Ik had ze namelijk een paar nachten buiten de gate laten liggen. En dat betekend in deze cultuur dat iedereen ze mag gebruiken. Ik hoop dat ik ze terug krijg, want ze waren heel mooi. Ik heb zin om jullie in Nederland weer te zien. Doeiii Yaelle

Bye bye iedereen! Tot de volgende keer!