> Wat zeg je tegen een achtjarig kind dat door zijn ouders/verzorgers dagelijks geslagen wordt, in een cultuur die loyaliteit aan familie super hoog heeft staan?
> Hoe reageer je op een zevenjarig kind dat voor zichzelf moet zorgen en er trots op is niemand nodig te hebben?
> Welk spel speel je met een nerveus timide meisje dat in elkaar gedoken zit, enkel fluistert en haar nagels bijt? Hoe vind je die tere balans tussen uitdaging en veiligheid? Waar kan ze het vertrouwen vandaan halen om tevoorschijn te komen in een omgeving die haar bestempeld als arm, raar en hiv positief?
Zomaar wat vragen die door mijn hoofd spookten toen ik ’s avonds in bed lag en nadacht over de therapiesessies van die dag.
Zowel mijn baan als die van Jan zijn zonder meer uitdagend te noemen. We werken met dezelfde collega’s, zien dezelfde kinderen, maar het werk dat we doen is totaal anders.
Dat is gaaf en geeft een mooie teamwork dynamiek tussen Jan en mij. We voelen ons gesetteld en gelukkig in Zambia en daar zijn we ontzettend dankbaar voor!
Leven in Afrika lijkt op een medaille. Aan de ene kant de immense nood, de trauma’s, de corruptie, de vervuiling, etc. Aan de andere kant de ontelbare sterren, de krekelgeluiden, de wijdse blauwe luchten, de geuren van houtvuurtjes, de rode zonsondergangen.
We voelen ons kwetsbaarder dan ooit in dit continent waar dood en leven gelijk opgaan. Maar daar tegenover staat ook dat we, met alle zintuigen open, ons zo levend voelen. Elke dag is anders en vraagt de inzet van al onze ervaringen, kennis en creativiteit.
Ik vind het lastig te omschrijven wat Afrika met je doet, merk ik. De enige optie om het te begrijpen is om een ticket te boeken en het te komen ervaren! 😉
Inmiddels is Juf Judith ook alweer een maand bij ons en redelijk gesetteld in haar eigen huis. Wat een zegen voor ons als gezin! Hierbij een filmpje van haar eerste week.
Jan is na zijn werk vaak met zijn handen in de aarde te vinden. Dagelijks eten we uit eigen moestuin; heerlijk! Ook het voltallige Mercy House team zal vanaf september twee hectare land gaat bewerken in de ochtenden. Doordat de donaties ieder jaar minder worden, is er een noodzaak ontstaan om meer zelfvoorzienend te worden als project. Een goede start in zelfvoorzienend worden is de dagelijkse voedselbehoefte van de 80 kinderen en het team. Er zal een hectare maïs worden aangeplant (dit blijft favoriet bij de kinderen en collega’s :)) en verschillende groenten. Een voorraad kippen mag gaan voorzien in eieren en vlees. Een mooie ontwikkeling die het team vervult van verwachting en trots. Het zou natuurlijk prachtig zijn als, dat wat Mercy House niet gebruikt, verkocht kan worden op de markt. Van dit geld kunnen dan weer salarissen betaald worden en andere kosten die Mercy House maakt. We zijn heel benieuwd hoe dit zal gaan lopen en zullen jullie op de hoogte houden!
Als laatste nog wat beelden die tekenend zijn voor ons leven hier. Een heel hartelijke groet en bedankt voor jullie meeleven en support!
De Vuurtjes in Afrika 🙂
Wat ben ik onder de indruk van alles wat jullie doen – ik word er blij van! Kennen jullie Nieuw-Zeelandse spinazie? Wij hebben het hier in de tuin en je kunt het hele seizoen ervan plukken en het groeit door, dus een continue oogst… dat leek me wellicht iets voor jullie. Zal ik hier wat zakjes zaad kopen en naar jullie opsturen? Laat maar weten! xx